Beeld: lisa-bolks

Als leven met verlies je overvalt

Author Picture

Het is een lange nacht, nu ik alleen thuis ben. Ik sta er alleen voor deze nacht met mijn kleintje van 2 weken. En ik ben moe. Zo ontzettend moe. Maar slapen lukt niet. Mijn hoofd draait maar door en door.

“Ik voel me leeg, alsof ik alles kwijt ben. Terwijl hij rustig meedeint op mijn ademhaling en ligt te slapen tegen me aan. Mijn kleine mannetje. Wat is hij mooi. Maar het geluk voel ik niet.

Het lukt me niet.

Ik denk terug aan de lange nachten in het UMCG. Het leven tussen hoop en vrees. Ik denk aan Julia. Hoe ik heb moeten doorgaan, hoe ik moest vechten.

Voor een nieuwe start, zonder haar.

En ik wist dat het moeilijk zijn zou. En ik wist dat ik niet op kon geven. Niet voor mijn ouders. Mijn man. Mijn kinderen. Mijn vriendinnen. Ik wist dat ik niet bezwijken kon onder het verdriet.

Want terwijl die nacht alle hoop verdween, we haar langzaam verloren en daar achter moesten laten, wist ik dat dit mijn leven zou zijn. Ik vroeg me vaak af, hoe? Hoe? Hoe zullen we de kracht vinden om te blijven staan? Hoe kan je leven met de wetenschap dat je je kleine meisje daar achter laat? Hoe leef je met verlies?

Maar we bleken sterker dan we dachten.

Lees ook

Sepsis, a secret killer (deel 3)

Lees ook

DEEL 2: Sepsis, a secret killer

Ik weet dat ik niet alleen ben. Er zijn mensen om ons heen. Al begrijpen ze vaak niet hoe het is. Weten zij niet hoe de onmacht soms raast door mijn keel. Hoe gebroken ik me soms voel, de paniek diep in me. Nooit meer…

En ik weet, er zijn anderen die hetzelfde voelen. Al zijn de situaties los van elkaar, anders.

Zijn we geneigd het verlies op een weegschaal te leggen.

Is een gezond kindje verliezen van ruim 1 jaar, niet vele malen erger dan het verliezen van een ongezond kindje? Een miskraam? Minder erg dan het verliezen van een kindje van een jaar of 5?

Maar weetje, in het gemis en in het lijden zijn er geen winnaars.

Enkel verliezers.

We kunnen elkaar steunen, we kunnen elkaar helpen.

En het belangrijkste, we kunnen het samen overleven. Elkaar aan blijven moedigen. Zolang we dat sprankje hoop blijven houden. Blijven geloven dat het op een dag beter zijn zal.

Hou het volhouden vast. Hou het vasthouden vol.”

Dit is een verhaal van Lisa-bolks

Hoi! Schrijven is voor mij een soort therapie. Ik lucht mijn hart en deel dit met jullie omdat ik het fijn vind wanneer ik hier iemand mee kan ‘helpen’ Op mijn insta lees je meer.. Liefs!

Lees verder onder de advertentie
Lees verder onder de advertentie

OOK INTERESSANT

Bekijk alles

Persoonlijk

Deel 10: Het verhaal van Jazz -1 jaar later

Persoonlijk

Bevallen op Jouw Manier – Liefdevol, Rustig en Helemaal You

Persoonlijk

Binnen 3 uur van mijn dochter bevallen in Frankrijk