rozen rouw

Beeld: Canva

Afscheid nemen: “Wij dachten dat niemand hem wilde zien”

Author Picture

Wij dachten dat niemand hem wilde zien. Dat was ons eigenlijk gezegd – misschien goed bedoeld, bijna beschermend. ‘Een overleden baby, dat vinden mensen moeilijk om te zien.’”

“En dus moest het klein blijven. Terughoudend. We wilden anderen er niet mee belasten. Niet choqueren. Denkend dat we zijn dood bijna stil moesten houden. Onzichtbaar.

Maar op de dag van de crematie gebeurde het onverwachte: de mensen verzamelden zich bij de rouwkamer. Langzaam en zo liefdevol. Familie, vrienden en mensen die ons dierbaar zijn, verzamelden zich één voor één bij de rouwkamer. “Mogen we hem nog zien?”

Het raakte ons diep. Ze kwamen binnen. Ze keken, ze raakten hem aan, aaiden zijn hoofdje. Fluisterden woordjes tegen elkaar en tegen hem.

Er was geen schrik, er was geen angst. Er was liefde en verdriet.

Maar bovenal was er rust.

“Wat is hij mooi.”
“Wat fijn dat ik hem nog even mocht zien.”
“Ik was bang, maar hij is prachtig.”

En zo begrepen wij ineens wat niemand ons had verteld. De dood van je baby is niet afschrikwekkend. Het is verdrietig, hartverscheurend, oneerlijk, maar dus niet eng.

Zijn dood maakte hem niet minder een baby, niet minder mooi. En dus zeker niet minder waard om gezien te worden.

Hij gaf rust,
aan ons,
en aan hen.

Door de mooie woorden en de lieve mensen wist ik: Hij is niet weggestopt. Hij is gezien. Geliefd en herinnerd

P.ammetje

Het moment van het kistje sluiten was daar. Zacht werd er gevraagd of we er klaar voor waren. Want het was tijd.
Maar hoe ben je ooit klaar om afscheid te nemen van je baby?

We knikten. We moesten.

En toen deden wij de deksel langzaam dicht. Respectvol, voorzichtig en liefdevol. Het voelde als een enorme klap. Een afgrond.

“Ik ga hem nooit meer zien.”

Nooit meer zijn gezichtje. Zijn handjes. Niet meer dat gevoel: “hij is er nog een beetje.”

Alsof alles wat ik nog tastbaar had, ineens werd afgesloten. Afgepakt.

Lees ook

Muziek kiezen voor het afscheid van je baby

De rest van de crematie gaat wat aan mij voorbij. Er waren woorden, muziek en er was stilte en ballonnen. Ik was er niet helemaal bij.

Een stukje van mijn hart lag in dat kistje. Maar door de mooie woorden en de lieve mensen wist ik: Hij is niet weggestopt. Hij is gezien. Geliefd en herinnerd. Hij hoort bij ons. Voor altijd. Ook al zien we hem niet meer.”

Het verhaal van de stille geboorte van het kindje van Mamablogger P.ammetje, lees je hier. “may we meet again…”

Dit is een verhaal van P.ammetje

Lees verder onder de advertentie
Lees verder onder de advertentie

OOK INTERESSANT

Bekijk alles