“We zijn precies waar we moeten zijn”

Toen ik besloot te vertrekken, wist ik dat dit geen kleine keuze was. Ik veranderde niet alleen mijn eigen leven, maar ook dat van Sam en Cleo. En ja, ook dat van hun vaders. Want laten we eerlijk zijn: als moeder neem je niet alleen je kinderen mee, je trekt aan draden die verweven zijn met zoveel anderen.

Ik heb die keuze niet uit impuls gemaakt. Niet omdat ik ergens voor wilde wegrennen, maar omdat ik voelde dat het leven dat we daar hadden, niet meer klopte. En ik wilde dat mijn kinderen zouden opgroeien met een moeder die leeft vanuit haar hart, niet vanuit overleven. Een moeder die laat zien dat het oké is om te kiezen voor wat klopt, ook al begrijpt niet iedereen dat.

Dat neemt niet weg dat het soms pijn doet. Er zijn momenten dat ik ze zie facetimen met hun vaders, of als ze zeggen dat ze iemand missen, en dan breekt mijn hart een beetje. Cleo mist haar hond Jip bij haar vader, en Sam heeft momenten dat hij gewoon weer even in Nederland wil zijn. En dan voel ik het prikken: dat kleine schuldgevoel dat zegt: ze hadden ook daar kunnen zijn, met hem.

Maar tegelijkertijd weet ik: ze missen niet omdat het fout is wat we doen, ze missen omdat ze mensen liefhebben. En dat is iets moois. Liefde verdwijnt niet door afstand. Ze weten dat hun vaders er zijn, dat ze altijd mogen bellen, dat er altijd ruimte is voor contact, voor gemis, voor alles wat er mag zijn.

Ik geloof niet dat ik ze iets heb afgenomen. Ik heb ze meegenomen in mijn waarheid. En misschien is dat uiteindelijk precies wat we onze kinderen mogen leren: dat je trouw mag zijn aan jezelf, ook als dat betekent dat niet iedereen het begrijpt.

Ik heb er lang over gedaan om te snappen dat schuldgevoel niet hetzelfde is als spijt. Ik heb geen spijt. Ik heb verdriet gehad, ja. En gemis. En momenten van twijfel. Maar diep vanbinnen weet ik dat dit goed is. Dat ze hier groeien, leren, lachen. Dat ze meer buiten zijn, meer vrijheid ervaren. En dat ze een moeder hebben die weer lééft, in plaats van alleen maar doorgaat.

Want dat is het grootste cadeau dat ik ze kon geven: een moeder die in haar kracht staat. Die durft te kiezen. Die eerlijk is over haar eigen pad. En die laat zien dat je altijd opnieuw mag beginnen, zelfs als dat pijn doet.

Dus voel ik me schuldig? Soms wel. Ik ben moeder. En moeders voelen nu eenmaal veel. Maar ik laat dat gevoel niet leidend zijn. Ik laat het er zijn en daarna kies ik weer bewust: liefde boven angst. Vertrouwen boven twijfel.

Sam en Cleo hebben hier een leven dat licht, vrij en vol avontuur is. Ze leren een nieuwe taal, groeien op tussen de natuur en de zee, en leren dat de wereld groter is dan één plek. En hun band met hun vaders? Die blijft. Liefde verandert van vorm, maar ze verdwijnt nooit.

Dus ja, het is soms dubbel. Maar als ik ze zie lachen in de zon, als ik ze hoor kletsen in drie talen door elkaar, of als ik hun handen voel in de mijne, dan weet ik het zeker: we zijn precies waar we moeten zijn.”