Beeld: mijnprocesopwieltjes

Oke, mijn verhaal vertellen kan ik wel, maar waar begin je mijn verhaal? Ik zou het willen laten beginnen als een sprookje, maar helaas is dit een sprookje met teveel grote uitdagingen in het leven, gelukkig heb ik al heel wat boze heksen weten te ontwijken en grote draken verslagen, maar nog altijd heeft mijn sprookje geen happy ending zoals je toch wel graag verwacht...

Mijn naam is Vera en ik ben ondertussen 38 jaar, als kleine baby van 1,5 jaar oud heb ik een ernstig ongeluk gehad in een bad met kokend water, hierdoor heb ik brandwonden. Ik mis hierdoor 4 vingers en al mijn tenen, ik loop op orthopedische schoenen en heb een rolstoel nodig voor dingen buitenshuis, binnenshuis is het meestal het favoriete slaapplekje van mijn kat. Ik ben een open boek over mijn leven, mijn beperking/handicap door de brandwonden en alles wat daarbij hoort, wie weet vertel ik daar op een later moment nog uitgebreider over.

Laten we beginnen bij het begin van mijn kinderwens.. Als kind wist ik altijd al dat ik mama wilde worden, ik speelde met poppen en had veel oppasadresjes. Verschillende liefdesrelaties heb ik gehad, helaas kwam het nooit tot een volgende trede in een relatie; samenwonen, trouwen, kinderen krijgen. Altijd zei ik; als ik 30 ben ga ik het alleen een kindje krijgen.. iedere keer had ik toch weer de hoop en stelde ik mijn doelen bij, ik date veel, ontmoette leuke mannen, maar dé echte vonk sprong niet over.. toen ik mijn relatie in 2021 beëindigde en ik dus net 34 was hakte ik de knoop écht door en meldde ik me bij de huisarts, ik kreeg na een fijn gesprek een mooie doorverwijzing en na een aantal weken zat ik op gesprek bij de Nij Geertgen kliniek, een fijne plek, lieve mensen, mijn zus ging mee en het ging nu echt beginnen: ik ging alleenstaande mama worden!

Dmv donorzaad zou ik het traject in gaan, aangezien er flinke wachtlijsten waren voor Nederlands donorzaad koos ik voor een andere weg. Eerst probeerde ik via One Wish in contact te komen met donoren, maar ik merkte dat het toch al gauw op daten begon te lijken en exact dat wilde ik niet. Ook co-ouderschap met bv. een gay koppel sprak me niet zo aan. Ik wilde dit écht alleen doen.

Via ESB (European Sperm Bank) vond ik een donor, samen met mijn zus bekeken we wat profielen. Je kon van alles aanvinken qua keuzes: huidskleur, kleur ogen, kleur haar, lengte, gewicht etc. Je zag enkele baby foto’s, handgeschreven teksten en je kon zelfs zijn stem horen.

Na 7 x IUI ben ik over mogen stappen naar IVF. Ik heb PCOS en ik had met IUI een flink aantal cancels van de pogingen. Dit omdat er soms nul of twee follikels groeiden. Aan nul had je niks en met twee is de kans groot voor een tweeling, dat is mijn geval met mijn handicap én het alleen zijn niet mijn voorkeur.

Vanuit mijn IVF heb ik 12 prachtige embryo’s gekregen.

Aangezien dit allemaal alweer 4 jaar geleden is wil ik even een fast forward maken

Van mijn embryo’s heb ik in totaal 5 terugplaatsingen gehad. Hiervan heb ik begin 2024 een miskraam gehad bij 8 weken en 3 terugplaatsingen zijn niet “blijven plakken”

Tot ik in september 2024 mijn 5e embryo teruggeplaatst kreeg, alsof het lot er mee speelde was het precies op mijn verjaardag dat ik samen met een vriendin naar de kliniek ging om mijn mooiste verjaardagscadeautje ooit op te halen, en wat voelde het goed. Daar waar ik heel mijn traject altijd erg goed op mijn gevoel kon varen en mijn intuïtie het vaak bij het rechte eind had, voelde ik ook nu; “dit zou het wel eens kunnen zijn” Of nee, eigenlijk dacht ik voor het eerst vooral niet “dit is hem niet!”

Ik hield mezelf in de gaten op kwaaltjes, maar ik had weinig spannends te melden, op wat steekjes in mijn onderbuik en 1 x heel misselijk van een overrijpe banaan. Maar ik voelde me gewoon anders, op een rustige manier. Ik deed een test, 1 dag voor de testdatum, en er knalde 2 prachtige strepen! WAUW, ik ben zwanger!! Was het eerste wat ik dacht én ook écht voelde. Dat was bij mijn positieve test begin 2024 wel anders, daar heb ik altijd alleen gesproken met “ik heb een positieve test”, dit bleek later dus inderdaad die miskraam. Iets met intuïtie?

Maar nu was ik zwanger en wist ik het zeker: dit gaat mijn kindje worden, in mei 2025 word ik mama en dat pakt niemand mij af…

En toen was het ineens 9 april 2025…

Deel 2 volgt binnenkort