Suzanne liep bij de voedselbank: “Ik at zelf minder zodat de kinderen genoeg hadden”

Alleenstaande moeder

Suzanne is moeder van vier jongens: een van veertien, een tweeling van tien en de jongste van tweeënhalf. De kinderen zijn de helft van de week bij hun vader, verder draait ze het huishouden alleen. “Ik heb geen moeder meer, mijn vader is niet in beeld en vriendinnen hebben natuurlijk hun eigen gezin. Dus ik doe het vooral zelf.”

Leven met pijn

Een paar jaar geleden werd bij Suzanne een chronische aandoening vastgesteld waarbij spieren en gewrichten constant pijn doen. “Het ging steeds slechter met me. Ik kon minder werken, was vaak ziek en lag veel op de bank. Ik probeerde verschillende medicijnen, maar niets hielp. Uiteindelijk moest ik me ziek melden. Ik kreeg gelukkig nog doorbetaald, maar mijn inkomen zat ver onder de norm. Het voelde als falen. Waarom kon ik nu niet gewoon voor een normaal inkomen zorgen?”

Ik was continu aan het rekenen, plannen en nadenken. Het putte me volledig uit

Suzanne

Financiële zorgen

Het werd steeds moeilijker. Suzanne moest op alles besparen. “Ik kocht alleen de hoogstnodige producten, deed minder saus in de pasta en sloeg de koekjes en extraatjes over. Op zondagavond was ik uren bezig met folders doorspitten om alle aanbiedingen te vinden. Ik was continu aan het rekenen, plannen en nadenken. Het putte me volledig uit.”

Ze wilde niet dat haar kinderen er iets van merkten. “Mijn kinderen gaan voor. Ik wilde dat zij normaal konden eten, dus ik nam dan zelf een schep minder. Gelukkig hebben zij er weinig van gemerkt. Wel moest ik vaker nee zeggen, bijvoorbeeld tegen snoep scheppen bij de Kruidvat.” 

Haar tweeling neemt geen blad voor de mond, vertelt Suzanne: “In de klas vertelden ze soms heel vrolijk dat ze iets niet hadden omdat hun moeder weinig geld had. Niet om me voor schut te zetten, maar juist omdat ze trots waren dat we zo slim met geld omgingen. Dat vond ik eigenlijk wel schattig. Ze hebben er veel van geleerd en gaan nu heel bewust om met hun zakgeld.”

Op het moment dat de boodschappen binnen waren, hoefde ik me even geen zorgen te maken

Suzanne

De eerste keer naar de voedselbank

Een vriendin vertelde haar over de voedselbank. Eerst wilde Suzanne niet, ze schaamde zich. “Mijn vriendin liep er al en zei: ‘Waarom meld je je niet aan? Ik zie hoe moeilijk je het hebt.’ Ik vond het spannend, maar ze ging met me mee.”

De eerste keer boodschappen doen was anders dan dat ze had verwacht. “Je krijgt geen kratten, het is een soort markt met kramen voor zuivel, groenten, brood en verzorgingsproducten. De vrijwilligers zijn ontzettend vriendelijk. Je krijgt een knijper met een kleur, die laat zien hoe groot je gezin is. Je hoeft niet af te rekenen, je levert je knijper in en gaat naar huis. Het voelde als een opluchting. Ik kreeg vaak hele goede producten, soms zelfs een taart of luxe pasta’s en sauzen. Zo konden we weer even vooruit.”

Meer rust

Iedere week boodschappen kunnen doen hield haar op de been. “Op het moment dat de boodschappen binnen waren, hoefde ik me even geen zorgen te maken over wat er op het menu stond. Ik kon eindelijk mijn vaste lasten betalen. Natuurlijk hadden we het nog steeds niet breed, maar er kwam rust. Daardoor had ik energie om te solliciteren naar een andere baan.”

Ze begon TikTok-video’s te maken over haar bezoekjes bij de Voedselbank. “Ik wilde laten zien dat het geen schande is om hulp te vragen.” Op TikTok kreeg ze veel lieve reacties, en zelfs pakketjes van volgers met verzorgingsproducten. “Zo lief! Natuurlijk kreeg ik ook nare reacties, mensen die zeiden: ‘Ga eens werken, meid.’ Maar ik weet hoe mijn situatie was. Die mensen kennen mij niet.”

Lees ook

Drie moeders over hun borstkanker: “Je moet door voor de kinderen”

Weer vooruit kunnen kijken

Ook met Suzannes gezondheid ging het steeds beter. Door nieuwe medicijnen heeft ze de pijn meer onder controle. “Ik voel me nu weer wat vrijer. Ik kan met de kinderen naar buiten of een spelletje doen. Dat was lang niet meer vanzelfsprekend.”

Sinds kort werkt Suzanne met veel plezier in het ziekenhuis. “Ze gunden het me omdat ik zo gemotiveerd was. Ik voel me weer nuttig en verdien meer.” Suzanne had nog recht op hulp, maar besloot de voedselbank achter zich te laten. “Ik dacht: nu kan ik zelf weer mijn boodschappen doen. Dan kunnen anderen mijn plek gebruiken die het harder nodig hebben.”

Wat ze andere mama’s wil meegeven, is duidelijk. “Ga naar zo’n loket toe en vraag hulp. Als je te weinig verdient, kun je altijd bij de voedselbank terecht. Je hoeft je vooral niet te schamen.” Ze heeft zelf geleerd dankbaar te zijn. “We zijn gezond, hebben een dak boven ons hoofd en hebben te eten. Dat is genoeg om gelukkig te zijn.”