Ouder van een bijzonder kind: “Soms loopt het leven net even anders”

Autisme: een te platte term

“Ik weet het nog goed. De eerste keer dat iemand het hardop zei. ‘Misschien heeft hij iets extra’s nodig.’ Ik lachte het weg, alsof het niks was. Want dat doet je moederhart: die wil dat alles klopt. Dat alles normaal is, veilig, zoals je het je had voorgesteld toen je zwanger was. Maar ja, het leven houdt zich niet aan plannen. En gelukkig maar, soms.”

Onze zoon Finn is 5. Hij heeft een vorm van autisme, al vinden wij die term vaak te plat voor hoe magisch bijzonder hij is. Finn ziet de wereld op zijn eigen manier. En dat is niet altijd makkelijk. Voor hem niet, en voor ons ook niet. Maar als ik iets heb geleerd de afgelopen jaren, is het dit: je wordt een sterkere versie van jezelf als je een kind hebt dat buiten de lijntjes kleurt.

Eerlijk: opmerkingen als ‘hij heeft gewoon wat meer grenzen nodig’ of ‘ach, jongens zijn nou eenmaal druk’ – die blijven prikken.

Aya

In het begin voelde ik me vooral… verloren. Terwijl andere moeders op het schoolplein hun zorgen deelden over traktaties en zwemles, zat ik met vragen als: ‘Wat als hij overstuur raakt in de klas?’, ‘Hoe leg ik aan mensen uit waarom hij zo fel reageert op harde geluiden?’, ‘Doe ik het wel goed?’

Opvoeden op eigen tempo

We zijn door heel wat fases gegaan. Van ontkenning (nee joh, hij is gewoon temperamentvol) naar onzekerheid (is het mijn schuld?) naar acceptatie – en uiteindelijk trots. Wat hebben we veel geleerd. Niet alleen over Finn, maar ook over onszelf. Over geduld, over loslaten, over opnieuw kijken naar wat echt belangrijk is.

Finn leert op zijn eigen tempo. Hij praat minder, maar voelt alles. Zijn zintuigen staan altijd aan. Soms is dat lastig – denk: oorverdovend gehuil bij het geluid van een blender – maar soms ook prachtig. Hij ziet details die ik totaal mis. Zoals dat de lucht op maandag net een andere kleur blauw heeft dan op dinsdag. Of dat oma’s trui zacht verdriet uitstraalt.

Wat ik andere ouders wil meegeven? Durf je eigen pad te lopen. Vergelijk niet te veel.

Aya

De buitenwereld? Die loopt soms een beetje achter. We hebben geleerd om ons daar niet meer zo druk om te maken. Of eigenlijk: we doen alsof we ons er niet druk om maken. Maar eerlijk: opmerkingen als ‘hij heeft gewoon wat meer grenzen nodig’ of ‘ach, jongens zijn nou eenmaal druk’ – die blijven prikken. Toch proberen we ruimte te maken voor begrip, zonder ons steeds te hoeven verdedigen. Want niemand ziet wat er allemaal gebeurt achter de schermen.

Impact op gezin

Onze dagen zitten vol mini-overwinningen. Een speeldatum die goed gaat. Een ochtend zonder driftbui. Een knuffel die hij zelf geeft, zonder dat we erom vragen. Die momenten – daar leven we voor. Daarin zit alles: hoop, trots, liefde.

En ja, soms zijn er ook dieptepunten. Dagen waarop ik op de badkamervloer zit, met m’n hoofd in m’n handen, terwijl hij in de woonkamer gillend door het huis stormt. Dan huil ik even. Adem ik. En herinner ik mezelf eraan: hij heeft mij nodig. Niet perfect, niet zonder tranen – maar gewoon mij. Aanwezig, echt, en vooral: niet opgevend.

We zoeken de balans steeds opnieuw. Met school, met zorginstanties, met logopedie, ergotherapie, en een flinke dosis humor. En met elkaar. Mijn partner en ik zijn een team. Niet altijd op één lijn, maar wel altijd aan dezelfde kant.

Lees ook

“Onze ervaring met pesten: het leerde ons ook iets”

Wat ik andere ouders wil meegeven? Durf je eigen pad te lopen. Vergelijk niet te veel. Jouw kind is niet ‘achter’ – hij of zij is onderweg. Op een ander pad, maar net zo waardevol. En wees niet bang om hulp te vragen. Er is geen medaille voor het alleen-doen. Geloof me, ik heb het geprobeerd.

En misschien wel het allerbelangrijkste: vier het leven. Vier je kind. Vier wie jij bent geworden door hem of haar. Want ja, het is pittig. Maar het is ook prachtig. Liefde met extra lagen. Moeilijk? Zeker. Maar ook: het mooiste wat me ooit is overkomen.”