Beeld: Canva
Nachten van machteloosheid
“1 uur ’s nachts.
Ik hoor jou zachtjes jammeren in je bed. Mijn oren gespitst, ik sta gelijk op de waakstand. Heeft mijn meisje me nodig, of lukt het haar zelf? Het jammeren gaat over in zachtjes huilen. Ik luister goed: moet ik gaan of niet? Welk huiltje is het? Maar dan hoor ik mijn naam. Mijn hart slaat inmiddels al sneller; ik moet naar je toe.
Eenmaal bij je slaat het huiltje om. Oh nee, bij deze ben je onbereikbaar. Je ogen zijn open, maar je bent er niet. Je huilen wordt harder en harder, paniekerig, met hard gekrijs. Ik zoek contact, maar je wil niet, duwt me weg.
‘Wat moet ik, hoe kan ik je helpen?’ Geen gehoor, alleen hard gehuil.
Ik loop even weg, maar je gaat steeds harder. Roept achter elkaar mijn naam. Ben je er dan nu? Maar weer naar je toe, maar weer geen contact. Hoe kan ik je helpen? Ik voel me radeloos, machteloos.
Ik maak papa wakker en vraag of hij het wil proberen. Hij gaat, en ik hoor een omslag in je stem. Nog harder huilen en krijsen — er lijkt paniek. Papa blijft rustig praten, en ik kom er weer bij. Nu wil je naar me toe.
Ik til je op en geef je een knuffel, houd je stevig vast. We gaan zitten op je bed, jij op mijn schoot, veilig tegen me aan. Je zegt: ‘Sorry mama, dat ik moest huilen.’ Mijn hart huilt. Mijn meisje, je hoeft geen sorry te zeggen.
Ik knuffel je en zeg dat het niet erg is. Ik vraag wat er was. ‘Heb je gedroomd? Heb je pijn? Wat was er?’
Maar mijn vragen, zoals altijd, niet beantwoord. Je weet het zelf ook niet.
Je vraagt om een slokje water, nog een knuffel, en je wil graag weer liggen om verder te slapen.
‘Muziekje aan?’
‘Ja,’ zeg je zacht.
Ik geef je een kus. ‘Welterusten, lieverd. Ik hou van jou.’
‘Welterusten,’ zeg je.
Ik loop weg en hoor: ‘Ik hou van jou.’
Ik zeg het terug, en je zegt: ‘Ich liebe dich.’
Ik zeg het ook.
Je zegt: ‘I love you.’ En ik zeg het ook.
En je zegt: ‘Je t’aime.’
Ik zeg het terug en doe zachtjes de deur dicht.
Ik loop mijn kamer in en kruip in bed. Daar lig ik nog een tijd wakker met jouw muziekje op de achtergrond. Adrenaline, verdriet, radeloosheid. Afvragend: wat is er toch met mijn meisje, dat je telkens zo moet huilen? Dat je zo dichtbij bent, maar soms zo ver weg lijkt.
Hoe kan ik je helpen?
Meestal heb je nog een paar ‘nahuiltjes’. Die houden me nog even alert. Gaat ze weer huilen, of blijft het bij deze ene keer vannacht?
Dit gaat nu al jaren zo. Uren en nachten heb je gehuild, en heb ik met je opgelopen. Nu je ouder wordt, wordt het minder. Maar het blijft niet weg… bleef het maar weg…
Desondanks hou ik van jou ❤️”
PRAAT MEE MET ANDERE Mama’s in de community
Kom in contact met (aanstaande) ouders, word lid van een geboorteclub en blijf op de hoogte van de ontwikkeling van je kind.
Eenvlinderuitvaart: “Waarom begraaf je het?”
Drie moeders over waarom zij geen sinterklaas vieren: “Teveel verdeeldheid”
Justm: “Ik maak mezelf en dit kleintje de belofte…”