Monhaist: “Omdat ik mij thuis niet meer veilig voelde”

Toen ik 20 was, kon ik naar de psycholoog. Na mijn verhaal te hebben verteld over mijn jeugd, mijn moeder en mijn seksueel misbruik, zeiden ze dat ik een burn-out had. De meeste mensen krijgen een burn-out door hun werk; ik kreeg het van mijn moeder. Mijn veilige haven was mijn werk: een hele fijne bazin en lieve collega’s. Dus toen ik het advies kreeg om goed te rusten, wist ik dat ik zoveel mogelijk op mijn werk wilde zijn. Daar voelde ik mij fijn. Daar kwam ik tot “rust”.

Omdat ik mij thuis niet meer veilig voelde, werd ik door de psycholoog naar een instantie gestuurd (geen idee meer hoe dat heet). Daar kon ik mijn verhaal doen en gingen ze kijken of ik zo snel mogelijk uit huis kon.

Gelukkig kwam er snel een appartement vrij en kon ik op mijn 21ste het huis uit.

Dan zou je denken dat ik eindelijk ademruimte had. Dat was helaas niet zo. Ik liep nog steeds op eieren. Het idee dat mijn moeder langs zou komen, zorgde ervoor dat alles perfect moest zijn in huis. Elk randje moest gepoetst zijn, elk gordijn moest recht hangen, elke decoratie moest perfect staan. Ik putte mezelf helemaal uit om mijn appartement perfect te hebben voor het geval zij langs zou komen. Wat achteraf niet waarschijnlijk was, want toen ik het huis uit ging, was zij heel duidelijk: ik hoefde niet te verwachten dat ik nog thuis langs mocht komen, dat ik mocht komen eten of dat zij naar mij zou komen. Ze is één keer geweest, op mijn “housewarming”.

Maar toch kon ik het niet loslaten.

Toen ik 23 was, werden wij allemaal opgetrommeld voor een gesprek thuis. Mijn moeder bleek al een tijd vreemd te gaan met een goede vriend van mijn vader. Omdat ik niets verkeerds wilde zeggen, ben ik weggegaan om alles even op een rijtje te zetten en te laten zakken.

De volgende dag belde ik mijn vader om af te spreken, zodat hij en ik even rustig konden praten. Blijkbaar had mijn vader ook gevraagd of mijn moeder meeging. Ze zei tegen hem dat zij niets meer met mij te maken wilde hebben. En zo geschiedde. Nu heb ik al ruim dertien jaar geen contact meer met haar. Als ze mij ooit ergens tegenkomt, draait ze haar hoofd weg en loopt snel een andere kant uit.

Mensen zeggen dan wel eens: “Het blijft toch je moeder, waarom maak je geen contact met haar?”

Ja, dat klopt, ze blijft mijn moeder, maar dat wil nog niet zeggen dat ze een mama was. Een warm en liefdevol persoon voor mij. Iemand die er voor mij was wanneer ik haar nodig had, een veilige haven.

Nu weet lang niet iedereen wat er thuis allemaal gebeurd is, maar sinds zij uit mijn leven is, kan ik eindelijk ademhalen. En natuurlijk met behulp van therapie (zie mijn volgende blog).”