Moeder en verslaafd – Deel 2: “De weg omlaag is veel sneller dan omhoog.”

Finisterre is een plaatsje in het uiterste westen van Spanje, gelegen aan de kust van Galicië. De Camino Finisterre staat ook wel bekend als het lopen naar het einde van de wereld. 

Wandelen naar het einde van de wereld

“Het was verschrikkelijk. Ik heb gehuild, op mezelf gescholden. Afkicken is al geen pretje, maar nu moest ik óók nog lopen. De keren ervoor lag ik drie dagen plat in bed. Nu moest ik verder, want ik had geen plek om te blijven. Alleen maar vooruit. Uiteindelijk haalde ik het eindpunt in twee weken. Daarna ging het even goed, een maand of twee.

Maar ik viel terug. Zocht weer de verkeerde mensen op. Dacht: één keer kan wel, maar die ene keer werd elke dag. Toen meldde ik me aan voor een zeven weken durende klinische opname bij Changes GGZ. Mijn moeder bracht me weg, liep met mijn koffer naar binnen. Maar ik stapte uit de auto en liep de andere kant op. Ik ging niet. Het was de eerste keer dat mijn moeder me liet gaan. Ze had me altijd geholpen, maar nu moest ik het zelf doen.”

De mensen daar werden als familie. Je herbeleeft de moeilijkste momenten, in detail. Maar het was nodig

Het diepste dal

Iemand zei ooit: ‘Sommige mensen moeten echt heel diep vallen. En jij bent nog niet diep genoeg gevallen.’ Ik vond dat eerst heel hard, maar hij had gelijk. Want mijn moeder reed weg. Ik hoorde niets meer. Niemand was er. Mijn kinderen dachten dat ik in de kliniek zat, dus ik kon ze niet zien. Toen besefte ik: Wat heb ik gedaan? Ik heb alles verpest, en nu ben ik helemaal alleen. Toch ging ik alsnog. Ik zei tegen mijn ex: ‘Als ik binnen zeven weken terugkom, moet je de kinderen bij me weghouden.’ Ik zette mezelf vast. Dat risico moest ik nemen. En ik ben gebleven.”

Het leven in de kliniek

“De kliniek was zwaar. Er waren veel momenten dat ik wilde opgeven. Maar het was ook bijzonder. De mensen daar werden als familie. Je deelt alles, en dat is confronterend. Je ziet eigenschappen van jezelf die je liever niet ziet en moet onder ogen zien wat je anderen hebt aangedaan. Je herbeleeft de moeilijkste momenten, in detail. Maar het was nodig.

Inmiddels ben ik een half jaar clean. Tijdens de meivakantie waren de kinderen twee weken bij mij, voor het eerst in lange tijd. Als dat goed ging, konden we terug naar co-ouderschap. En het is gelukt. We zijn terug bij het begin, maar alles is anders. Nu ze weer bij me waren, merkte ik hoeveel ik gemist had: kleine dingen, gewoontes, wie doet wat? Ik vergat dingen, en veel was veranderd. Het was confronterend en verdrietig, maar het hield me scherp: het kan zo weer misgaan. De weg omlaag is veel sneller dan omhoog.

Verslaving is gedrag

“Er blijven moeilijke dagen. Op die dagen heb ik veel aan de meetings. Als je niet gaat, gaat het mis. Zo simpel is het. We delen ervaringen en praten over wat lastig is. Wat ik nooit begreep: verslaving is 80% gedrag, 20% middelen. En dat gedrag is er nog steeds. Zelfs mijn zoon zegt soms: “Ik maak dit nog even af.” Het zit in die mindset: doorgaan, overdrijven, altijd meer. Het zijn die patronen.

Je denkt aan een dakloze, maar ik was gewoon ik: een moeder, met een goede baan en opleiding

Ik was geen stereotype junk. Je denkt aan een dakloze, maar ik was gewoon ik: een moeder, met een goede baan en opleiding. Verslaving ziet er vaak anders uit dan je denkt, en het gebeurt vaker dan je denkt. Mijn kinderen hebben er last van gehad, ze hadden verdriet. Als ik ze iets zou kunnen meegeven, zou dat zijn: je hoeft niet alles te kunnen. Het is oké om iets moeilijk te vinden. Vraag hulp bij papa of mama, blijf er niet alleen mee zitten. Dat is het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan: hulp vragen.”

Lees ook

Moeder en verslaafd – Deel 1: “Ik was bang de kinderen te verliezen, als ik het iemand vertelde”

Er is altijd hoop

“Dat is ook één ding dat ik wil meegeven aan moeders die zich herkennen in mijn verhaal: zoek hulp. Ga naar meetings, ook als je denkt dat jouw probleem wel meevalt. Er is zoveel herkenning. Je kunt binnenlopen of online zoeken. Een goede site is zelfhulpnetwerk.nl, waar je een overzicht van meetings per regio vindt. Al zeg je niets, luister alleen. Het helpt. Weet dat er altijd licht is. Ook als je denkt dat het nooit meer goedkomt. Je kunt altijd opnieuw beginnen, hoe diep je ook zit. 

Zoek hulp. 

Wees eerlijk. 

Naar jezelf, naar anderen. 

Je bent niet alleen.”

Herken jij je in dit verhaal? Op zelfhulpnetwerk.nl of afkickkliniekwijzer kun je terecht. Deze organisaties kunnen jouw helpen om de beste hulp voor jou of je naaste te vinden. Je hoeft dit niet alleen te doen.

Wil je jouw verhaal delen? Stuur anoniem een e-mail naar info@mamaplaats. Samen zorgen we ervoor dat jouw verhaal gehoord wordt.