Moeder en verslaafd – Deel 1: “Ik was bang de kinderen te verliezen, als ik het iemand vertelde”

De keuze die mijn leven veranderde

“Het begon met een druk leven, zoals veel moeders misschien herkennen. Mijn dochter ging naar school, mijn hoogbegaafde zoon had veel aandacht nodig, en samen met mijn toenmalige partner begon ik een eigen bedrijf naast mijn werk. Ik nam te veel hooi op mijn vork en bleef doorgaan, tot het licht uitging. Ik werd opgenomen en daar ontmoette ik iemand. Daar begon alles.

We raakten bevriend en bleven elkaar zien, zelfs nadat we beiden uit de kliniek waren ontslagen. Toen we elkaar zagen, maakte ik een keuze die mijn leven voorgoed zou tekenen. Het vreemde was: ik voelde er niets bij. Wat moest ik voelen? Doe ik het wel goed? Uit nieuwsgierigheid probeerde ik het opnieuw, en opnieuw. Ik had niet in de gaten dat ik langzaam verslaafd raakte, tot hij vertrok en het spul meenam. Toen sloeg de paniek toe. Ik móest het hebben. Ik belde hem constant en smeekte hem terug te komen. Ik wist niet eens wat ik had gebruikt, hij had me expres niet verteld hoe het heette. Maar het was al veel te laat. Ik zocht online wat het kon zijn, maar vond niets. Dus verzon ik een smoes om hem terug te laten komen. Vanaf daar ging het van kwaad tot erger.”

Er zijn ook dagen geweest dat mijn kinderen er wel bij waren. Dat is moeilijk om toe te geven, maar het is de waarheid.

De schijn ophouden op het schoolplein

“Het ergste? Ik stond gewoon op het schoolplein, niemand merkte iets. Ik wist precies hoe ik me moest gedragen. Je leert de schijn op te houden. Voor ik de kinderen ophaalde, nam ik snel een douche, trok schone kleren aan, zorgde dat ik fris rook. Voor de buitenwereld leek alles mee te vallen. Maar ondertussen ging het helemaal mis. Zelfs mijn moeder had het lange tijd niet door, ondanks dat ik het haar vertelde. Alleen mijn zusje zag hoe ernstig het echt was.

Lees ook

Moeder en verslaafd – Deel 2: “De weg omlaag is veel sneller dan omhoog.”

Een van de heftigste momenten was toen ik in slaap viel terwijl ik flakka rookte. Ik gebruikte een glazen pijpje, dat op mijn borst viel en een grote brandplek achterliet. Ik werd wakker en dacht: hoe heb ik dit niet gemerkt? Het voelde alsof ik in een film zat. De kinderen waren meestal bij hun vader als ik gebruikte. Maar er zijn ook dagen geweest dat ze er wel waren. Dat is moeilijk om toe te geven, maar het is de waarheid.”

Ik wist: ik móét dit doen. Iets wat ik haat. Wat ik niet kan. Alleen zijn. Lopen. Geen ontsnappen.

De angst om mijn kinderen te verliezen

“Ik durfde geen hulp te zoeken. Ik dacht stoer: ik los het zelf wel op. Maar dat werkte niet. En ik was bang: bang dat ik de kinderen kwijt zou raken, als ik het iemand vertelde. Dus hield ik vol, alleen. Ik ben een paar keer naar een afkickkliniek gegaan, maar na vier of vijf dagen ging ik steeds weer weg. Ik zei dan: “Dit kan ik thuis ook.” Ik miste de kinderen, maar zonder te gebruiken hield ik het niet vol. Afkicken was zó zwaar.

Toen besloot ik het anders aan te pakken. Ik ging naar Finisterre. Lopend. Helemaal alleen, totaal onvoorbereid, zonder training. Ik sprak geen Spaans, kende niemand en had geen plan. Maar ik wist: ik moet dit doen. Iets wat ik haat. Wat ik niet kan. Alleen zijn. Lopen. Geen ontsnappen.”

Wordt vervolgd…

Herken jij je in dit verhaal? Op zelfhulpnetwerk.nl of afkickkliniekwijzer kun je terecht. Deze organisaties kunnen jouw helpen om de beste hulp voor jou of je naaste te vinden. Je hoeft dit niet alleen te doen.

Wil je jouw verhaal delen? Stuur anoniem een e-mail naar info@mamaplaats. Samen zorgen we ervoor dat jouw verhaal gehoord wordt.