Mijn kind heeft night terrors: “Soms gebeurt het wel zes keer per nacht”

De eerste night terror

“Mijn zoontje is vijf jaar oud. Een ontzettend lief, zorgzaam en betrokken kind. Hij doet het goed op school, heeft veel vriendjes en is meestal een vrolijke jongen. Maar wat bijna niemand weet, is dat wij ’s nachts leven in een constante staat van alertheid en uitputting.

Het begon ongeveer drie jaar geleden. Vaak wordt een night terror getriggerd door een heftige gebeurtenis, maar bij ons was daar geen sprake van. Opeens hoorde ik gekrijs uit zijn kamer. Ik dacht dat hij wakker was geschrokken van een nachtmerrie, dus ik troostte hem. Hij sliep verder, maar het bleef niet bij die ene keer. Inmiddels gebeurt het elke nacht, meestal zo’n drie uur nadat hij in slaap valt, en soms wel zes keer per nacht.

Hij schreeuwt, slaat, trapt en is volledig buiten zichzelf. Maar de volgende ochtend is hij vrolijk en uitgerust. Hij weet van niets. ‘Mama, opstaan! De zon schijnt!’ roept hij dan. Alsof er niets gebeurd is.”

Volledig uitgeput

“Als moeder wil je maar één ding: dat je kind goed slaapt en voldoende rust krijgt. Maar dat lukt niet. Ik ben zelf compleet gebroken. Telkens als hij eindelijk slaapt, moet ik zelf nog in slaap zien te komen. En net als ik eindelijk in diepe rust ben, begint het weer.

Wanneer ik lees dat sommige mensen er hun hele leven last van hebben, zakt de moed me in de schoenen. Hoe kunnen we hem helpen om eindelijk rust te vinden?

Op een gegeven moment kon ik niet meer functioneren en moest ik minder gaan werken. Mijn werk was een grote zorg: ik kon me toch niet ziekmelden vanwege slaaptekort? Gelukkig reageerde mijn werkgever begripvol en mocht ik avonddiensten draaien. Anders was ik waarschijnlijk de ziektewet in gegaan. Niet vanwege een burn-out, maar puur door chronische uitputting.”

Alleenstaande nachten

“Mijn man is vrachtwagenchauffeur en is doordeweeks vijf dagen van huis. Dus doordeweeks ligt de volledige zorg bij mij. In het weekend helpt hij gelukkig enorm. Dan slaap ik in het bed van mijn zoon, en hij in ons bed. Gezellig is anders, maar ik krijg dan tenminste iets van rust.

Ook mijn dochter wordt vaak wakker van het geschreeuw, en zelfs de buren hebben het weleens gehoord. Gelukkig zijn zij begripvol. Maar het breekt je als ouder, als je gezin zo oververmoeid is.”

Geen verbetering in zicht

“Volgens de meeste bronnen zouden night terrors stoppen rond het vijfde levensjaar. Maar onze zoon is nu vijf, en het is nog steeds elke nacht raak. Als ik lees dat sommige kinderen er tot hun twaalfde last van hebben, of zelfs hun hele leven, zakt de moed me in de schoenen. Hoe kunnen we hem helpen om eindelijk rust te vinden?

Hij begon zelfs te schoppen en slaan. Niet uit boosheid, maar omdat hij niet doorheeft wat er gebeurt.

Via Accare, een kinderpsychologische instelling, zijn we doorverwezen naar een slaapcentrum. Daar meten ze zijn hersenactiviteit tijdens de slaap. Hij kreeg allerlei plakkertjes op zijn lichaam. Dat vond ik heftig om te zien. Hij zag er zo kwetsbaar uit, mijn lieve jongen. Gelukkig mocht ik bij hem blijven slapen. Opmerkelijk genoeg had hij die nacht minder heftige night terrors, gewoon omdat ik in dezelfde kamer was. Hij voelt zich sneller veilig als ik dichtbij ben.

Toch sliep hij nog steeds onrustig, dus de artsen konden wel degelijk iets meten. De uitslag krijgen we deze zomer. Dat was slikken. We hebben zo lang naar dit onderzoek uitgekeken, maar nu begint het wachten pas echt.”

Een lange adem

“De kinderarts gaf ons een duidelijk advies: blijf bij hem, laat merken dat hij veilig is, maar troost hem niet. Iemand die slaapwandelt, maak je immers ook niet wakker. Bij night terrors werkt dat precies zo. Als ik hem probeer te troosten, duurt het vaak langer. Maar als ik in de buurt blijf en hem met rust laat, is het meestal sneller voorbij.

Dat wil ik ook meegeven aan andere ouders: blijf dichtbij, maar doe zo min mogelijk. Dat gaat natuurlijk in tegen je moederinstinct: ik wilde hem in het begin ook vasthouden, maar dat maakte het alleen maar erger. Hij begon dan zelfs te schoppen en slaan. Niet uit boosheid, maar omdat hij niet doorheeft wat er gebeurt.

Mensen in mijn omgeving bedoelen het goed, maar begrijpen het vaak niet. ‘Iedereen heeft weleens een nachtmerrie toch?’

De arts legde uit: tijdens een night terror is één hersenhelft actief, terwijl de andere slaapt. Daarom is hij overdag gewoon fit en vrolijk, ook al heeft hij ’s nachts meerdere aanvallen gehad.”

Onbegrip en eenzaamheid

“Mensen in mijn omgeving bedoelen het goed, maar begrijpen het vaak niet. Ze denken dat het gewoon nachtmerries zijn. ‘Iedereen heeft weleens een nachtmerrie toch?’ Maar dit is echt iets anders. Ze zien niet dat ik tot zes keer per nacht langer dan een halfuur wakker ben. Ik praat er zelden over, zo ben ik niet. Alleen mijn cliënten zien het weleens aan me, dat ik moe ben. Maar ook met hen kan ik er niet echt over praten.”

Wat helpt wel?

“Voor nu hoop ik vooral op bevestiging van de artsen: dat het echt om night terrors gaat, en dat ik niet gek ben. Volgens de informatie die er te vinden is, kun je aan nightterrors niet veel doen. En ook de artsen blijven vaag. Het is vaak gissen en afwachten.

Lees ook

Wat zijn de beste manieren om met slaaptekort om te gaan?

We gaan nu ook naar de fysiotherapeut. Die merkte dat de spieren in zijn rug helemaal vastzitten. Als hij deze losmaakt, zijn de eerste nachten vaak zwaarder, maar daarna slaapt onze zoon juist rustiger. Hopelijk kunnen we daar meer over leren.”

Oproep aan andere ouders

“Tot slot wil ik dit zeggen tegen andere ouders: laat het er niet bij zitten. Ga naar de huisarts. Je kunt echt geholpen worden. En ik hoop ook op wat meer sociale steun. Mensen zijn tegenwoordig erg op zichzelf, en dat snap ik, en ik verwijt niemand iets. Maar soms zou het al zoveel schelen als mijn zoontje even bij iemand kon spelen. Dan kan ik een middagdutje doen. Veel mensen beseffen niet hoeveel dat zou helpen.

En: ik hoop lotgenoten te vinden. Heeft jouw kind hier ook last van? Schrijf een reactie. Misschien kunnen we elkaar steunen en ervaringen uitwisselen.”