Hoe kleren kopen voor je kind, dat niet thuis woont, zo’n groot verschil kan maken

Vlak voor het gesprek rookten we buiten nog een sigaretje en praatte ik de mama moed in. Ze stond te trillen op haar benen van de spanning. Ik vroeg aan haar: “Als ik die mensen boven op hun neus stamp, welke kleur bloeden ze dan?”
Ze begon te lachen en zei: “Rood.”
Waarop ik antwoordde: “Zie je wel, het zijn gewoon mensen. We gaan gewoon een gesprek voeren.”

Hierop liepen we samen naar binnen en gingen we de ruimte in waar het gesprek plaats zou vinden.

Ik keek rond en verbaasde me over de hoeveelheid mensen die er tegenover ons zaten. Ik kon me direct voorstellen dat dit voor de mama erg imponerend moest zijn. Helemaal in haar uppie, tegenover zoveel mensen. Maar nu had ze in ieder geval mij naast zich. Ze was niet meer alleen.

We hadden voorbereid dat een van de vragen zou zijn of ze kleren mocht kopen voor haar dochter. Tot op de dag van vandaag mocht dit namelijk niet. De reden? We hebben werkelijk geen idee.

Na een half uurtje stelde de mama haar vraag. Er werd ontwijkend gereageerd door de betrokkenen. Ik vroeg of ik ook iets mocht vragen en dat mocht.
Ik richtte me tot de pleegouders en vroeg of ze zich konden voorstellen wat het voor een mama kon betekenen als ze soms zelf iets mocht kopen voor haar dochter. Of ze begrepen dat ze gewoon het gevoel wilde hebben dat ze mama is.

Ik legde uit dat dit op een simpele manier geregeld kon worden: elke maand zou de pleegmoeder een lijstje sturen naar de mama. De mama kon dan enkele dingen uitkiezen die ze kon betalen en kopen voor haar kindje en bij het volgende bezoek zou ze dit meenemen.

Voorzichtig keek ik naar de mama naast mij, die bijna in huilen uitbarstte toen er werd gezegd dat dit een superidee was en dat ze het zo gingen doen. Er werd zelfs toegevoegd dat als de mama die maand geen geld had, ze dit gewoon kon zeggen en dat dit geen probleem was.

De clou van dit verhaal is dat, ondanks dat een kind uit huis geplaatst is, de mama nog steeds mama is en de papa nog steeds papa. Het is niet zo moeilijk om ouders in hun waarde te laten. Door een simpele vraag kon dit opeens geregeld worden.

Buiten vertelde ik de mama: “Zie je nou wel? Als jij op een normale manier een vraag stelt, dan wordt er ook normaal op gereageerd.”
“Ja, maar zonder jou had ik het niet gedurfd!” riep ze.
Ik begon te lachen en zei: “Ik heb niks gedaan, lieverd. Jij hebt zelf de vraag gesteld en dat was je doel van vandaag. Zelf de vraag stellen, op een nette manier. Jij, mama, hebt je doel zelf behaald.”