Hoe de angst mijn wereld steeds kleiner maakt (en hoe ik blijf vechten)

Ik wacht, omdat ik bang ben dat zij naar mijn dochter willen kijken, die heerlijk in de wagen ligt. Sterker nog, misschien willen zij haar wel aanraken. Het idee alleen al grijpt me naar de keel; ik voel de spanning in mijn lijf opbouwen. Mijn hond wordt ondertussen ongeduldig, want die wil graag naar buiten. Na tien minuten besluit ik toch maar de drempel over te stappen en naar buiten te gaan. Gelukkig loopt de buurvrouw langs de wagen, waarna de spanning iets lijkt af te zakken.

Zo ziet mijn leven er momenteel uit: continu angstig en gespannen als ik de deur uit moet in een omgeving waar ik bekenden tegen kan komen. Continu bang dat mensen mijn dochter willen aanraken of optillen. Ik merk dat het mijn wereld kleiner maakt en dat ik sociale gebeurtenissen uit de weg ga. Alles om te voorkomen dat mijn angst werkelijkheid wordt. Het is een constante tweestrijd in mijn hoofd en een constant gevecht dat ik voel in elke vezel van mijn lichaam. Ik wil het kunnen loslaten, meer ademruimte, maar tegelijkertijd durf ik het niet los te laten. Het gekke is dat wanneer ik met mijn dochter naar een plek ga waar ik minder snel bekenden tegen het lijf zal lopen, het beter lijkt te gaan. Alsof ik daar in mijn eigen vertrouwde bubbel kan blijven of eigenlijk: onze bubbel. Het idee dat niemand mijn dochter aanraakt of optilt, geeft me een gevoel van veiligheid. Dezelfde veiligheid die ik voelde toen zij nog in mijn buik zat.

Toch wil ik mijn angsten en de strijd tegen mijn post-partumdepressie aangaan. Voor mijn dochter, voor mijn man, voor de opa’s en oma van mijn dochter, maar vooral voor mezelf. Ik gun mezelf meer ademruimte, meer ontspanning en een grotere wereld. Ik gun mezelf meer rust en het gevoel dat ik goed genoeg ben en dat ik het goed genoeg doe. Ik gun mezelf het gevoel dat mijn dochter veilig kan opgroeien, ook wanneer zij in contact is met anderen.

Terwijl ik dit schrijf, voel ik de spanning in mijn lichaam weer opbouwen en grijpen de angstgedachten me opnieuw naar de keel. Gelukkig krijg ik sinds deze week begeleiding van het IMH (Infant Mental Health) en gaan wij met elkaar kijken hoe we aan de doelen kunnen werken en dit proces kunnen aangaan. Mijn angsten onder ogen komen en hiermee aan het werk gaan. Oefenen, oefenen en nog eens oefenen. Met de juiste hulp en ondersteuning kom ik er wel. In kleine stapjes en op mijn tempo, maar het komt goed.

Ik mag mezelf de tijd en ruimte geven die ik hiervoor nodig heb, en tot die tijd is het helemaal prima als niemand mijn dochter aanraakt of optilt. Dat komt vanzelf wel, als de tijd daar is.