“Het spijt me zo. Emma”

“Ik was amper 15 lentes toen Emma geboren werd. Ik woonde nog thuis, zat nog op school. Over de hele ziekenhuisweg van Emma nog gezwegen. Met de biologische papa had ik gebroken en veel familie had ik niet. Op school had ik een net van klasgenootjes die altijd bereid stonden met raad en daad. Éen daarvan vroeg ik als peter, de andere bood haar meterschap aan, die ik met veel liefde aanvaardde.

De tijd tikte verder en het leven ging zijn eigen weg. Ik leerde mijn huidige vriend kennen en gingen samenwonen. Al snel begon het contact te verwateren. Twee verjaardagen en een Kerst later viel het contact met Emma’s peter helemaal weg. We nodigde hep elk jaar uit voor Emma’s feest, maar een antwoord kregen we niet meer terug.

Bij meter was het fijn. Logeerpartijtjes bij de vleet. Ze werd gehaald of gebracht en teruggebracht of gehaald overladen met cadeau’s en snoepgoed. Maar hoe ouder ze werd des te meer viel ons op hoe erg ze ons miste. “Mama, papa zijn jullie alweer gaan wandelen zonder mij?”. Dat was ook te verwachten, Emma is van nature snel jaloers.

Net als bij ons veranderde er bij meter veel op korte tijd. Een vriend, een baby. Dat laatste vond ze reuze fijn!

Maar al snel kwam er roet in het eten. Er was een probleem en dat lag aan mij. Tenminste dat beweerde ze toch. Als mama gaf ik de meter niet de nodige waardering. Ik deed te weinig moeite. Als voorbeeld nam ze aan dat Emma als attentie pralines had gegeven voor Nieuwjaar. Dit lustte ze niet, vond ze niet kunnen. En nog meer verwijten dat ik geen enkele andere mama toewens.

Ze schreef dat ze afdeed van haar meterschap en Emma haar contacteren mocht wanneer ze groot was. Tranen rolde over mijn wangen en schuldgevoelens tegenover Emma waren groot. 

Het spijt me zo, Emma. Eerst haar ‘biologische vader’, dan haar peter en nu haar meter… Wat ik nog het ergste vond, want daarmee heeft ze heel fijne herinneringen.

Ik accepteerde de keuze en was alsnog dankbaar voor wat ze voorbije jaren deed. Toch kwam er opnieuw contact de dag voor Emma’s verjaardag. Ze wilde een cadeau kopen voor haar. Ik drukte op het hart dat dit niet meer nodig was. Ze was tenslotte geen meter meer en dus geen enkele verplichtingen meer had. Ik kreeg als antwoord dat ze zich ‘verkeerd uitgedrukt’ had en wél nog meter wilde zijn.

Emma wilde ook dit jaar dolgraag een Nieuwjaarsbrief voor meter schrijven. Zo gezegd zo gedaan. Met een kleine attentie erbij zoals elk jaar. In december kreeg ik nog een berichtje met “je zal vast geen nieuwjaarsbrief hebben voor me” wat ik beantwoorde met “tuurlijk wel”. December verstreek zonder afspraken. Ik zette zelf de stap en vroeg wanneer ze precies om haar Nieuwjaarsbrief wilde komen bij ons.

Als antwoord kreeg ik “nu ik alleen woon heb ik geen tijd meer om langs te komen, kom maar bij ons thuis”. Wat ook niet mag volgens de huidige regels, er mag maar een persoon in huis. Daarnaast heb ik al amper tijd om een stukje te lopen, zelfzorg al helemaal uitgesloten. Huiswerk, huishoudelijke taken, 4/5 werken, drie kinderen grootbrengen en met hobby’s… Handenvol werk.

Ook dit werd me kwalijk genomen, nochtans kwam de moeite van mijn kant. Een weekje later weer de vraag wanneer wij kwamen. Maar een gaatje in onze agenda was er niet. Weer dezelfde discussie, en verwijten. Wetende dat de meter 24/24 thuiszat en dus makkelijk tot bij ons rijden kon. Behoorlijk pijnlijk was dat het totaal niet meer ging om Emma’s noden maar om haar principes. Dit. bevestigde het gevoel dat ik de afgelopen tijd had. Praten was geen optie meer. Zo gek dat vriendschappen zo kunnen eindigen.”