Hebben jullie enig idee wat jullie overhoop gehaald hebben?!!!

“Ik werd gebeld door iemand van een instantie, zij hadden op de school (VO) waar m’n kind destijds zat een onderzoek gedaan d.m.v. een vragenlijst. Ik was op de hoogte van dit onderzoek, maar wist niet wanneer en wat de vragen prècies inhielden. Wat ik begreep was dat het zou gaan over wat de kinderen in de puberleeftijd bezig houdt, waar ze mee te maken hebben, noem maar op…

Blijkbaar was de persoon die de vragenlijsten doornam zo geschrokken van de antwoorden van mijn kind dat ze haar/hem uit de klas gehaald hebben, een gesprekje van 10 minuten gehad hebben en daaruit opgemaakt hebben dat ze/hij suicidaal was.

De vrouw aan de telefoon was alles behalve vriendelijk en t kwam erop neer dat mijn kind zwaar depressief was, suicidaal en er moesten vervolg gesprekken komen, veilig thuis zou ingeschakeld worden. Ze zouden me later terugbellen, want ze/hij moest het eerst zelf maar vertellen thuis, maar dan wist ik in ieder geval alvast dat er wat gaande was….

Compleet overrompeld en met mijn bek vol tanden zei ik, Ok en waar precies haal je dit vandaan? Ja uit een antwoord dat m’n kind donkere gedachtes heeft en nu niet meer wil leven…. je begrijpt, ik schrok me kapot!

Na een kort gesprek, waarin ik als waardeloze moeder naar voren kwam, ben ik mijn kind gaan bellen, want… nog niet thuis uit school, maar misschien naar een vriend(in) of nog onderweg….

Ik heb m’n kind 28!!! keer gebeld en er kwam geen gehoor…. niks voor m’n kind en wat denk je dat er door me heen ging op dat moment?! Buiten de complete paniek, waar is mijn kind? dacht ik alleen maar hè, hoe kan dit nou?

Ik begrijp het niet, ja ik wist dat m’n kind zwaar depressief was geweest door een bepaalde gebeurtenis en ja m’n kind heeft elk jaar last van winterdepressie, t was inmiddels zomer, maar dat m’n kind nù op dit moment zó diep zat dat ze/hij niet meer wilde leven??? Hoe dan? Het ging eindelijk goed toch? Ben ik dan zo blind?

M’n kind belde terug niet begrijpend waar de paniek voor was… Waar ben je in godsnaam? Kom naar huis, nu meteen! was het enige dat ik uit kon brengen…

M’n kind zat 10 minuten verderop met vrienden, ze waren gewoon even een ijsje halen uit school, totaal niet bewust van de paniek die gaande was.

Binnen no-time stapte m’n kind binnen… mijn paniek sloeg om in boosheid, niet zo zeer richting m’n kind, maar meer over de situatie.

Waar was je? Wat was je aan het doen? Waarom neem je niet op? Waarom ben je niet direct naar huis gekomen? Moet je me niet iets vertellen? Waarom wist ik niks van je suicidale gedachtes? Hoezo vertel je niet over die vragenlijst? Een vragenvuur waar m’n kind enorm van schrok en compleet in huilen uitbarstte….

Direct besefte ik me, dit pak ik helemaal verkeerd aan, ik was boos op de hele wereld, maar niet op m’n kind… ik kalmeerde.

M’n kind begreep er niks van, ja er was een vragenlijst ingevuld, wat ze/hij eigenlijk niet wilde, maar er was niks aan de hand. Er was gevraagd of je OOIT donkere gedachtes had gehad en zo ja wat dacht je toen?

Daarop heeft m’n kind eerlijk antwoord gegeven, maar dat was nu helemaal niet meer aan de hand, dat was ook aangegeven in t gesprekje wat volgde op de vragen.

M’n kind had aangegeven dat er therapie was geweest, gesprekken met de huisarts, school en noem maar op, maar dat het nu, door hard eraan te werken, niet meer aan de orde was.

Compleet overstuur door de gedachte dat m’n kind deze paniek zelf veroorzaakt had, er weer instanties bij gehaald werden terwijl m’n kind zo hard gevochten had de afgelopen tijd en het niet begrijpen, want het ging zo goed, èn de eerste boosheid van mij, donderde m’n kind zo terug de put in, de put waar m’n kind zo hard voor gewerkt had om eruit te komen, want t was allemaal voor niks geweest dacht zij/hij. (lees ze/hij is hooggevoelig)

M’n kind begreep het niet, hoe kon dit nou? En wilde niet dat er weer instanties bij betrokken werden, zo leuk was het namelijk niet dat mama als waardeloos figuur neer gezet werd en m’n kind als moeilijk en er weer een hoop rompslomp kwam. M’n kind wilde niet meer terug naar die tijd.

Ik heb daarna een lang gesprek met m’n kind gehad en er werd me verzekerd dat er niks gaande was en nog steeds niet begreep dat er zo’n heisa was ontstaan, was zelfs heel positief geweest in de antwoorden.

Daar ging wederom mijn telefoon, de instantie… dit keer een andere mevrouw, eentje die wel vriendelijk was.

Ze vroeg of ik wist dat er een vragenlijst was geweest en of m’n kind daarover verteld had?

Wat? Ik ben net toch gebeld door je collega, dus ja ik weet dat er een vragenlijst is geweest, ik weet zelfs dat mijn kind sucidaal is volgens jullie.

Ik hoorde een “oh”, maar gaf haar geen kans om wat te zeggen.

Ik vertelde haar dat ik al gebeld was door haar ontzettend onvriendelijke collega en dat ik het niet eens wat met de gang van zaken, mij eerst over de zeik helpen met deze mededelingen , me als een waardeloze moeder neerzetten en vervolgens, ja ze/hij moet t jullie wel zelf vertellen….

Deze vrouw begreep er niks van, ja ze hadden idd een gesprekje gehad nav de antwoorden en hadden hulp aangeboden mocht het ooit nodig zijn, maar verder was er niks aan de hand. Ze hadden het begrepen en uiteraard wilden ze er verder op in gaan wb de antwoorden, (logisch vond ik ook) maar de ellende die haar collega overhoop gehaald had was helemaal niet aan de orde…

Ik ontstak in woede en schreeuwde naar haar… “Hebben jullie enig idee wat jullie overhoop gehaald hebben?!!! Jullie vertellen me dat mijn kind suicidaal is, kwam niet direct uit school naar huis, waardoor ik nu dacht dat m’n kind wat van plan was, ik heb 28x gebeld en er werd niet opgenomen!!! Enig idee?!!!! Buiten dat.. is m’n kind zich kapot geschrokken van wat mijn kind in haar/zijn ogen veroorzaakt heeft… begrijpt er niks van. Al t harde werk heeft die ene fijne collega van jou om zeep geholpen! Weet je wat dit met m’n kind gedaan heeft?!!! Dat je moeder als waardeloos neerzet, instanties op ons afstuurt, dit soort uitspraken doet en noem maar op?!!!”

Stilte aan de andere kant… Dit was niet de bedoeling geweest zei ze.. nee dat had er nog eens bij moeten komen.

Na een kort gesprek bood ze meermaals haar excuses aan èn bood ze hulp aan mocht het ooit nodig zijn en wilde haar collega terug laten bellen.

Ik heb haar vriendelijk bedankt, deze persoon wil ik nooit, maar dan ook nooit meer iets mee te maken hebben.

Ik heb mijn kind ervan kunnen overtuigen dat dit helemaal fout is gegaan en dat niks haar/zijn schuld is èn dat ze voortaan haar telefoon opneemt 😉

Daarnaast heb ik haar verteld dat ze/hij, aan welk onderzoek dan ook, nooit meer mee hoeft te doen als ze/hij dat niet wil. Deze onderzoeken zijn vrijwillig, al liet mevrouw de onderzoekster dat niet merken, nee die dwong haar om mee te doen, want t was oh zo belangrijk.”