Gevecht voor erkenning van Luuks klachten – Deel 1

“Al in de kraamweek had hij heftige refluxklachten, die de kinderarts destijds wel mee vond vallen. Hele dagen zat ik met hem op de arm om te zorgen dat hij rechtop bleef. Elke nacht uren bezig om hem te laten stoppen met krijsen. Maar het enige wat de kinderarts erop te zeggen had was: Haal maar johannesbroodpitmeel en dik z’n voeding maar in. Ik bel je volgende week wel. Nee, die uitslag in zijn gezicht was gewoon baby-acne, dit ziet er niet uit als koemelkallergie. Nee hoor, tongriempje is niks mis mee. Hij heeft gewoon een geblokt tongetje, want hij kan de tongpunt over de kaaklijn brengen. Dat hij zijn flesjes niet leeg krijgt, ligt daar niet aan, maar ontwikkelingsgerichte zorg kan wel een keer meekijken met een voeding. Die kreunende ademhaling komt waarschijnlijk gewoon door de snelle bevalling. Dat wordt vanzelf beter. Tot volgende week.

Deze arts had haar oordeel al klaar: moeder gebruikt antidepressiva, dus is gewoon overbezorgd en kan het niet aan. Had ze maar geluisterd… Nu, 7 jaar later, zijn wij ervan overtuigd dat als zij die bewuste afspraak naar mij had geluisterd en haar kennis juist was geweest, de eerste 6 jaar van Luuks leven er heel anders uit had gezien.

Met tranen in mijn doodvermoeide ogen legde ik hem neer om hem weer aan te kleden. Uiteraard zette hij het weer op een krijsen… Toen kwam de kinderarts weer binnen: Oh, hij kan toch wel fel huilen! Kom toch maar langs volgende week. Te moe en te verslagen om mijn mond open te trekken, knikte ik maar. Maar ik had al wel geschoten: deze arts gaat ons niet helpen. Ik zal een andere weg moeten zoeken.

De verpleegkundige van ontwikkelingsgerichte zorg had toevallig gelijk wel tijd, dus ik maakte een flesje in het ziekenhuis en gaf hem zijn flesje terwijl zij meekeek. Met zijn broer ben ik door deze afdeling heel goed geholpen, dus ik had goede hoop. Maar nee, Luuks techniek was goed, dus daar lag het niet aan dat hij zijn flesjes niet leeg kreeg. Als hij wat sterker wordt, zal het vast beter gaan. Probeer eens andere houdingen, dan gaat het vaak makkelijker…

Ook hier werden we dus niet geholpen. Verslagen en wanhopig ging ik naar de Kruidvat om johannesbroodpitmeel en toen naar huis. Tegen verwachting in werd het iets beter. Hij krijste niet meer zoveel van de pijn, maar je zag nog steeds dat het hem totaal niet lekker zat. Hij had er nog steeds heel veel last van. Maar nee, de kinderarts vond het prima zo en sloot de zorg af. Ik vond het allemaal wel best. Ik had al wel door dat ik met deze arts niets ging bereiken. Ze geloofde me niet en zette me direct weg als depressieve, overbezorgde moeder.

Het consultatiebureau is de enige geweest die mij in die tijd serieus heeft genomen, maar weinig kon doen. Ze gaven het advies hypoallergene melk te proberen. Dit leek te helpen. De uitslag werd minder en we hadden een blijere baby. Voor 2 weken… Daarna kwam het net zo hard weer terug. Wat ik toen nog niet wist, is dat dit vaak een teken is dat je op de juiste weg bent, maar nog niet genoeg. De verknipte melkeiwitten werden in eerste instantie niet meer herkend door zijn lichaam, maar helaas na een poosje toch wel weer.

Uiteindelijk is het ook de consultatiebureauarts geweest die zag dat Luuk nog steeds veel ongemak ervaarde en een verzoek naar de huisarts stuurde om Nexium voor te schrijven. Eindelijk had ik echt een blije baby. Een echte clown. Hij was inmiddels bijna een half jaar oud. Eind goed, al goed. Dachten we…”