Geschorst op vijfjarige leeftijd

Op een gegeven moment was het zelfs zo erg dat ze zeiden dat hij die week liever niet meer naar school mocht komen, totdat er was gepraat met mensen van hogerop. Ik heb daar echt even heel veel schijt aan gehad. Na één dag heb ik hem dan ook gewoon weer naar school gebracht. Wat denken ze? Dat ouders niet hoeven te werken? Of dat ze wel genoeg mensen als achterwacht hebben voor hun kind(eren), zodat ze ze thuis kunnen houden? Misschien zijn er mensen die dat wel hebben, maar wij niet. Iedereen om ons heen werkt of woont verder weg.

Op een gegeven moment kwam er een telefoontje van school: “Uw kind heeft een juf gebeten.” Ik dacht echt: hoe dan?! Hoe kan mijn kind een juf bijten? Wat is hier gebeurd, wat is eraan voorafgegaan? En tot op de dag van vandaag weet ik dit nog steeds niet.

Na dit telefoontje kwam ook het nieuws: “We schorsen uw zoon voor de duur van acht lesdagen.” Ik weet nog steeds niet of ze het besef hebben dat ze hier niet Luca mee hadden, maar wij als ouders wel. Na een week vroeg Luca ook of hij niet alweer naar school mocht, want hij miste zijn vriendjes in de klas.

Mensen met wie ik hierover spreek, zeggen ook: hoe kun je nou een kind van vijf jaar schorsen van school? Zelfs de psycholoog stond hier van te kijken.

Na het schorsen heeft school ervoor gekozen om onze zoon niet meer in zijn eigen klas terug te plaatsen, maar hem nog maar drie dagen in de week “les” aan te bieden in een aparte ruimte, met ’s morgens een onderwijsassistent en ’s middags een externe partij. Met buitenspelen mocht hij dan nog wel mee met zijn eigen klas. Wat heb ik in deze periode mijn kind ongelukkig gezien! Dit heeft geduurd tot aan de zomervakantie.

Na veel gesprekken op school kwam men ook tot de conclusie dat dit niet de juiste oplossing was, want zo kon er toch niet echt lesgegeven worden.

Als ouders hebben wij toen aangegeven dat wij hem na de zomervakantie graag weer in een klas zouden zien zitten, het liefst in een andere kleuterklas. Gelukkig is dit gebeurd. Maar helaas mag hij nog steeds maar drie dagen in de week naar school.

Nog elke dag hoor ik: “Mama, mag ik op de andere dagen ook weer naar school?”

Mijn moederhart is gebroken.

Inmiddels heeft dit alles geresulteerd in een burn-out, gezien de stress van de telefoontjes maar bleef. Het continu in de stress zitten of ze weer zouden bellen of hij opgehaald moest worden — niet alleen door school, maar inmiddels ook door de BSO (daar vertel ik later meer over).