“Gelijk renden wij naar de sloot…”

Het was begin december. Met het gezin hadden wij een kerstboom gekocht. Tom parkeerde de auto op de oprit.

Automatisch liep ik naar de voordeur om het rolluik van de achterdeur te openen en het alarm uit te schakelen. Er zijn nog wel eens wat inbraken in onze buurt. Elinde liep achter mij aan en Tom haalde samen met Celeste en Julian de boom uit de auto en liepen daarmee naar de achtertuin.

Ik deed de deur open en Tom tilde de boom naar binnen.

‘Waar is Celeste?’ Vroeg ik.

‘Die liep toch achter jou aan?’ 

‘NEE’… 

Wij keken elkaar aan en renden gelijk naar buiten. Naast ons huis ligt een sloot, die dit keer vol met water stond.

Je kan er bijna niet bijkomen maar Celeste zou onder de takken door gelopen kunnen zijn. 

Het water was stil, maar straks lag ze al op de bodem. ‘Rustig blijven,’ zei ik tegen mijzelf. Ik rende naar de buren. Celeste loopt vaak weg, maar altijd naar de buren. Wij hebben het dan gelijk door. 

Ik klopte op het raam en gebaarde of Celeste er was. De buren, een ouder echtpaar, de kinderen zien hen als opa en oma, knikten van nee en kwamen gelijk buiten meezoeken. 

Waar kan ze nou zijn, in die paar minuten tijd?

We keken in de straat, nergens was een 2-jarig meisje in een roze jasje te vinden. 

Dit is niet goed, ik rende weer naar de sloot. O nee, mijn lieve meisje, straks ben ik haar ook nog kwijt. Straks lag ze daar op de bodem te vechten voor haar leven. Ik wilde de sloot inspringen totdat ik geschreeuw hoorde.

‘We hebben haar!’

Celeste was naar de buren, onze vrienden, aan de andere kant van de straat gerend. Ze had het tuinhekje geopend en was naar de andere kant van hun huis gelopen en had netjes op de ramen geklopt.

Zij vonden het geweldig maar ik voelde mij zo’n slechte moeder. Hoe had ik dit kunnen laten gebeuren.

Wij zijn haar in totaal 5 minuten kwijt geweest.

Tom en ik hebben gelijk de regels nog meer aangescherpt zodat niet meer kan gebeuren . 

De schrik heeft er nog dagen ingezeten..

Want…wat als…