“De zomer door…”

Ondertussen is de zomer alweer voorbij, maar ik heb onwijs genoten van de vakantie, ondanks dat D buikpijn blijft.

We zijn verder niet op vakantie geweest, ook vanwege de buik van D.

De hele vakantie blijft hij klagen over zijn buik. Regelmatig hebben wij contact met het ziekenhuis, en telkens wordt er telefonisch wat besproken. Hij moet dan weer ophogen met de forlax, dan weer minder forlax.

Op een dag komt de begeleiding langs, D ligt op dat moment op de bank met een emmer en heeft erge buikpijn en geen zin om te praten.

Ze vraagt wat er is, en D geeft aan dat hij steeds buikpijn heeft. Er is wel eens gezegd dat hij de boel manipuleert omdat hij niet naar school wil. Maar het is vakantie, dus hoe zou hij dan nu moeten manipuleren?

We snappen er niet zoveel van, maar ik leg die opmerking maar naast mij neer. Zij weet ook niet wat het nu is, en na een uurtje gaat zij naar de volgende. D ligt dan nog steeds op de bank. Smiddags knapt hij op en gaan we even naar een grote speeltuin.

Verder stond de vakantie grotendeels in het teken van zwemmen, bootje varen en vooral relaxen. Veel mag en niets moet, de kinderen beslissen. 

Het valt mij in de loop van de vakantie op dat D zijn buikpijn veranderd. Hij is steeds meer misselijk en heeft buikpijn.

De laatste dag van de vakantie gaan we een middag naar een grote speelboerderij en daarna naar de pizzeria, waar D 2 bekers fristi krijgt, patat en een bolletje ijs. 

Die nacht is verschrikkelijk! Zijn zus heeft een ongelukje gehad en haar hak doet pijn, en D heeft zo vreselijke buikpijn dat hij tot 3.00u s’nachts wakker is.

Ik besluit om D wel naar school te doen, zijn klas is veranderd en om meteen op dag 1 thuis te blijven leek ons geen goed idee.

Wel bel ik het ziekenhuis dat ik wil dat D gezien wordt, want dit kan zo niet langer. 

Ze gaan overleggen en even later wordt ik gebeld dat we om 15.00u terrecht kunnen…