Als de angst blijft omdat we een kind hebben

Elke keer dat zijn naam op mijn scherm verschijnt, voel ik het weer: die spanning in mijn borst, het koude, misselijke gevoel in mijn buik. Mijn lichaam reageert sneller dan mijn hoofd kan denken. Alsof ik alles weer herbeleef.

Ik weet dat ik veilig ben, toch gelooft mijn lichaam het niet. Het is getraind om op scherp te staan, gevaar te verwachten — zelfs in stilte. Zelfs nu.

Soms haat ik dat hij nog steeds invloed heeft. Dat een kort berichtje genoeg is om me urenlang onrustig te maken. Alsof ik nooit echt loskom. En misschien is dat ook zo, want we hebben een kind samen. Ons kind is het mooiste wat ik heb, maar ook de reden dat ik hem nooit helemaal kan vergeten.

Ik zie zijn trekken terug in mijn kind — soms in een blik, soms in een gebaar. Dan voel ik me schuldig, omdat ik niet wil dat mijn kind de pijn ziet die ik nog steeds draag. Ik wil dat mijn liefde sterker is dan mijn angst, maar dat lukt niet altijd. Elke keer dat ik hem weer moet zien, doet dat oude verdriet pijn. Niet omdat ik hem mis, maar omdat ik ooit zo bang voor hem was.

Hij weet nog steeds hoe hij me kan raken — niet met schreeuwen, maar met kleine opmerkingen of kleine dingen doen via mijn kind. Ik ken zijn spel. Ik voel de manipulatie nog voor hij begint. En dat raakt me nog steeds. Maar ik blijf kalm, voor mijn kind. Altijd voor mijn kind.

Er zijn dagen dat ik sterk ben, waarop ik voel dat ik weer mezelf word. Maar er zijn ook dagen waarop ik instort, waarin ik me afvraag of deze angst ooit helemaal weggaat. Misschien niet. Misschien blijft hij altijd een schaduw aan de rand van mijn leven.

Ik zal nooit helemaal van hem afkomen. Hij zal er altijd zijn, op afstand, verbonden door het mooiste en tegelijk het moeilijkste wat we delen. Maar wat hij niet meer heeft, is macht over mij. En elke keer dat ik mezelf herinner dat ik nu degene ben die beslist, wordt de angst een beetje zachter.

Hij hoort bij mijn verleden, niet bij mijn toekomst.”