Samengesteld gezin: “Het is oké dat het niet meteen perfect is”

“Toen ik mijn partner leerde kennen, had ik niet echt nagedacht over wat het zou betekenen om een samengesteld gezin te hebben. Natuurlijk, ik wist wel dat hij kinderen had, maar je hebt geen idee hoe dat de dynamiek zal veranderen, hoe het voelt om ‘instapmoeder’ te zijn. Het klinkt heel makkelijk: samenwonen, gezellig, maar er komt zoveel meer bij kijken. Bij de eerste date had ik niet verwacht dat ik vier kinderen zou krijgen in plaats van de simpele twee die ik voor ogen had! Mijn kinderen waren natuurlijk gewend aan hun eigen ritme. Maar ook zijn kinderen hadden hun eigen gewoontes en gewoontes van hun moeder, en daar moet je allemaal mee leren omgaan. Ik dacht echt dat het allemaal wel makkelijk zou gaan, maar het bleek anders.

De eerste keer dat ik zijn kinderen ontmoette, was het een beetje onwennig. Ik herinner me nog dat zijn dochter, toen ze me voor het eerst zag, me meteen vroeg: ‘Ben jij nu mijn nieuwe mama?’ en ik had echt geen idee hoe ik daarop moest reageren. We waren daar allemaal mee bezig: mijn kinderen, zijn kinderen, en ikzelf. Ik was super enthousiast, maar ook een beetje nerveus. In de eerste weken voelde het eigenlijk een beetje als een soort vreemde mix van mensen die elkaar niet echt goed kenden, maar die moesten proberen om ‘familie’ te worden. Dat was niet altijd gemakkelijk, want sommige van de kinderen voelden zich anders, en dan heb je ook nog de exen die hun mening hebben over alles.

Ik had in mijn hoofd, ‘Dit komt goed, we doen gewoon ons best’. Maar eigenlijk was het veel lastiger dan ik dacht. Ik ben niet de biologische moeder van zijn kinderen, en die ‘mama-band’ krijg je niet zomaar. Er was altijd die kleine kloof van: ‘Hoe sta ik hierin?’ We hebben geprobeerd met z’n allen samen te zijn, maar het is soms een beetje moeilijker dan je denkt om iedereen tegelijk gelukkig te maken. Vooral als je je als nieuwkomer in die situatie voelt, probeer je jezelf een plek te geven in hun leven, maar het is niet altijd makkelijk. Je moet je gewoon een beetje aanpassen.

“Ik voelde me soms als de buitenstaander, de ‘stiefmoeder’ die ineens in het huis was gekomen en alles anders probeerde te maken.”

De eerste paar maanden waren gewoon super ongemakkelijk. Vooral als het ging om de regels. Mijn kinderen waren gewend aan de manier waarop ik dingen regelde in ons huishouden, maar mijn partner had zijn eigen regels. Dat was vaak verwarrend. Ik voelde me soms als de buitenstaander, de ‘stiefmoeder’ die ineens in het huis was gekomen en alles anders probeerde te maken.

Maar uiteindelijk, ik weet niet precies wanneer, begonnen de dingen te veranderen. Het was niet ineens een magisch moment, maar na een tijdje waren we gewoon een gezin geworden. En dat is niet altijd makkelijk. Soms voelde ik dat ik me moest bewijzen. Het was gewoon hard werken. Het is niet altijd zo zwart-wit als ik me had voorgesteld. En dan, een dag, zitten we samen op de bank, de kinderen lachen om een film, en ik kijk naar mijn partner en denk: ‘Dit is nu mijn gezin. Dit voelt goed.’ Het is niet perfect, maar het voelt goed. Iedereen heeft zijn plek gevonden. Ook al is dat een plek die soms een beetje in beweging is, dat maakt niet uit.

Het is niet zo dat er geen conflicten zijn. Oh, die zijn er wel, maar het is uiteindelijk altijd goed gekomen. Het ging veel over geduld, over vertrouwen en elkaar ruimte geven. We hebben ook geleerd om grenzen aan te geven – voor de kinderen, voor mezelf. Want je moet niet vergeten dat ik ook een leven had buiten het samengestelde gezin. Je moet eerlijk zijn naar jezelf en naar de kinderen toe, over wat je nodig hebt en wat ze nodig hebben.

Ik moet zeggen, ik ben zo trots op hoe we er doorheen gekomen zijn. En het is niet alleen maar moeilijk. Er zijn die kleine, maar zo betekenisvolle momenten, zoals wanneer mijn stiefzoon me om hulp vroeg met zijn schoolproject. Dat was echt zo’n ‘oh ja, dit voelt goed’ moment. Of wanneer mijn dochter zegt: ‘Je bent wel mijn tweede mama.’ Dat zegt alles voor mij. Het is een beetje chaotisch soms, maar het is ons gezinsleven. En ik ben er voor ze, en zij zijn er voor mij.

Ik denk dat de grootste les die ik heb geleerd, is dat het oké is dat het niet meteen perfect is. Het gaat erom dat je blijft proberen, dat je eerlijk bent, en dat je niet opgeeft. Soms denk je dat het allemaal wel goed moet komen, en dat het allemaal vanzelf een beetje zal werken, maar het is werk. Het is teamwork. En als je blijft werken, blijven praten, en blijft geven, dan merk je dat de kinderen ook naar jou toe komen, dat ze je zien als iemand die hen iets kan bieden. Dat is de beloning. Het maakt niet uit of je de biologische moeder bent of niet. Wat telt is dat je er voor elkaar bent.”

Heb jij een bijzondere ervaring in het moederschap die je wilt delen? Stuur ons je verhaal dan op via info@mamaplaats.nl. We zijn benieuwd naar jouw ervaringen!🤍