Mamamethersenletsel’s eerste Moederdag na huiselijk geweld

“Mijn eerste Moederdag”

“Dat klinkt heel gek als je bedenkt dat ik een zoon van bijna 4 heb en een zoon van 1,5 jaar. En toch is het zo. Ik heb in de vier delen die ik heb geschreven over mijn vreemdgaande ex verteld dat ik slachtoffer ben van huiselijk geweld. Partnergeweld, om precies te zijn, en ik werd op verschillende manieren mishandeld thuis. Ik ben nu bijna een jaar bij hem weg en wil graag met jullie delen hoe mijn Moederdagen waren.

Bob, mijn ex, had geen moeder meer. Moederdag was voor hem een pijnlijke herinnering aan een persoon die er niet meer was in zijn leven. Ze was overleden toen hij 7 was, na een lange periode van ziekte. Verschrikkelijk natuurlijk, want niemand zou zijn of haar moeder op zo’n jonge leeftijd al moeten missen. Dit zorgde ervoor dat het beladen was — niet alleen de dag zelf, maar al vanaf het moment dat producten werden verkocht voor Moederdag tot de dag na Moederdag.Ik heb beide ouders nog en vond het lastig hiermee om te gaan. Ik stelde voor het graf van zijn moeder te bezoeken, gaf hem bloemen op de verjaardag en sterfdatum van zijn moeder en vroeg vooral aan hem hoe ik hem er het best mee kon helpen, wat hij fijn vond op zo’n beladen dag. Daarop kreeg ik het antwoord dat ik het gewoon moest laten en er niet over zijn moeder moest beginnen.

Mamamethersenletsel: “Ik werd voor alles uitgescholden, mijn familie werd voor alles uitgemaakt. Mijn moeder werd een varken genoemd en andere kwetsende woorden werden geuit”

Bob vond het vervelend dat ik op Moederdag graag mijn moeder wilde bezoeken. Voor de duidelijkheid: ik heb hem nooit gedwongen of gevraagd mee te gaan, maar wel aangegeven dat dat iets was wat ik wilde doen en wat ik belangrijk vond. Ik heb twee zussen en een broer; die waren er vaak ook, met aanhang of een deel ervan, en vaak aten we nog even met z’n allen. Bob bood zelf aan mee te gaan — anders was hij ook maar alleen — om zich vervolgens terug te trekken. Hij zei mijn ouders ook geen gedag, iets wat hij overigens nooit deed, en vond het maar overdreven dat ik een cadeau voor m’n moeder had. Op de terugweg kregen we vaak al ruzie. Er werd geen rekening gehouden met hem, dat hij zijn moeder had verloren en dat hij geen leuke dag had. Dat het voor hem een dag was om te rouwen, en dat mijn familie oog had moeten hebben voor het verlies dat hij met zich meedroeg en wat die dag extra voelbaar was. Ik werd voor alles uitgescholden, mijn familie werd voor alles uitgemaakt. Mijn moeder werd een varken genoemd, en andere kwetsende woorden werden geuit. Ik vond het heel lastig. Hij werd alleen maar bozer als ik er wat van zei, en ik besloot het te laten.

In 2021 werd ik voor het eerst zelf moeder, en in 2022 was mijn allereerste Moederdag. Hij had er niet aan gedacht. Er stond niets. Geen kaartje, geen ‘fijne Moederdag’, echt helemaal niets. Toen ik erover begon, zei hij dat ons leven al kut genoeg was en dat we deze dag best over konden slaan. Voor de duidelijkheid: ik had hem persoonlijke cadeautjes namens mij en onze zoon voor Vaderdag gegeven — een ontbijt op bed, een kaartje — en zelfs toen ik zwanger was, had ik hem met een kaart en een cadeau verrast. Maar goed, we hadden ook heftige maanden achter de rug. Wellicht was het hem ontschoten en zou ik hem met Vaderdag laten zien en voelen hoe fijn het is om die waardering wél te krijgen van je vriendin en zoon.

Mamamethersenletsel: “Het gevoel dat ik kon ademen deze dag, dat ik er mocht zijn, dat deze dag er mocht zijn. Dat ik dit mocht en kon vieren.”

Het jaar daarop was heftig. Ik was net een maand zwanger van de tweede (mei 2023) en had hem van tevoren gevraagd of hij iets wilde doen voor Moederdag. Al was het maar een kaartje of alleen een ontbijt op bed. Niet te veel aandacht, zijn emoties mogen er ook zijn, maar ik sprak wel uit dat ik het leuk vond om dat stukje waardering op die dag te krijgen. Dat vond hij ook helemaal prima. Hij had gezegd dat ik mocht uitslapen, dat hij ontbijt voor me ging maken en lekker even met onze zoon op pad zou gaan zodat ik wat tijd voor mezelf had. Superfijn! Op de dag zelf lag hij zijn roes uit te slapen. Ik zorgde dat onze zoon al gevoed en aangekleed was. Toen hij wakker was, ben ik even gaan douchen. En toen ik uit de douche kwam, zag ik op het bed een bord met twee pannenkoeken. Om even een duidelijker beeld te schetsen: hij was beneden met onze zoon. Zowel onze zoon als ik hadden al ontbeten. Hij kwam pas eind van de ochtend naar beneden. Hij wist dat ik ging douchen en besluit dan twee pannenkoeken neer te leggen met de boodschap dat ik ze op bed kon opeten (terwijl de rest dus al beneden was…).

Ik merkte dat ik dit best wel vervelend vond. Hij had mij een heel mooi plaatje geschetst, van alles beloofd, en er kwam niets van terecht. Ik nam de pannenkoeken naar beneden en vertelde wat me dwarszat. Dat ik het een lief gebaar vond dat hij alsnog de pannenkoeken had gebakken, maar dat de waarde in het ontbijt op bed juist zat in dat dat een gezinsmomentje zou zijn — en dat ik dat echt miste. Dat ik ook de waardering van hem naar mij als moeder miste, en dat ik dat wel andersom liet merken. Hierop werd hij zo verschrikkelijk boos. Hij heeft een keukenkastje kapotgeslagen, mij uitgemaakt voor hoer en gezegd dat ik niet zijn moeder was. Dat ik bij onze zoon moest zijn (toen 1 jaar) als ik per se een kaart wilde — ik was tenslotte niet zijn moeder. En dat ik geen rekening hield met hem op deze dag. Ik schrok enorm van zijn reactie, maar wilde ook voor mezelf opkomen. Ik gaf aan dat hij juist van mij de ruimte kreeg, dat ik zelfs aan zijn moeder dacht door een bloemetje te geven of een kaarsje te branden. Dat dit juist de dag is om aan alle (wens)moeders of moederfiguren in ons leven te denken. Waarop hij me halverwege op de grond smeet, me aan mijn haren trok (haren uit mijn hoofd trok) en me een schop gaf.

Lees ook

Moederdag is niet voor elke mama een leuke dag

Mijn derde Moederdag was angstig. Deze dag was zo beladen. Ik had die vrijdag voor het weekend te horen gekregen van Veilig Thuis dat ik naar een vrouwenopvang zou gaan, maar dat was pas op woensdag. De mishandeling was in een jaar zo verschrikkelijk toegenomen, dat de situatie onhoudbaar was geworden en ik hulp was gaan zoeken. Het weekend voor mijn vertrek — Moederdag dus — was heel heftig. Ik wist al dat ik wegging, hij nog niet. De spanningen tussen ons waren zo hoog opgelopen dat er elk moment iets kon gebeuren. Ik heb die dag geen kaart of iets gehad. Ik heb er niet over gesproken. Ik heb alleen aangegeven dat ik naar mijn moeder zou gaan en dat ik niet wilde dat hij mee zou gaan. Daar had hij een duidelijke mening over, want hij vond nog steeds dat mijn familie geen rekening hield met hem en zijn verdriet. Dus hij hoefde die ****** lijers niet te zien.

Fast forward, een jaar verder, heb ik voor het eerst Moederdag mogen ervaren zoals anderen dat doen. Ik heb cadeautjes gekregen van mijn kinderen (daar heeft mijn moeder bij geholpen en mijn beste vriendin), ik voelde me echt in het zonnetje gezet. En niet alleen dat — gewoon het gevoel dat ik kon ademen deze dag. Dat ik er mocht zijn, dat deze dag er mocht zijn. Dat ik dit mocht en kon vieren. Dat ik waardering en liefde voelde vanuit alle kanten van het moederschap.
Dat ik eindelijk een leven heb waarin ik gevierd mag worden.
Als moeder. Als mens. Als vrouw.

Zo dankbaar voor vandaag. Voor alle liefde. Voor mijn allereerste échte Moederdag.”