Deel 2: partnergeweld

“Je bent weer dronken, alweer! Je had het beloofd, je zou niet drinken maar alleen maar een voetbalwedstrijd kijken. Die laatste fles geef ik nu zelf wel, want daar ben je niet meer toe in staat. Ik weet eigenlijk niet meer of ik daar nog wel of geen reactie op heb gehad. Ik kan me herinneren dat hij nog iets van sorry heeft gezegd, of iets in de trend van: “Stel je niet aan, ik ben nog prima in staat om een fles te geven.” Ik weet in elk geval dat ik naar de keuken liep om een flesje te maken. Ik had onze zoon, voordat mijn ex thuiskwam, al een paar kreetjes horen maken, dus ik wist dat hij zich zo zou melden voor de fles.

Ik liep naar de keuken en stond op dat moment met mijn rug naar de deur en mijn neus naar de afzuigkap. Ik hoorde zware stappen achter me, ik draaide me om en zag hoe mijn ex, Bob, op me af kwam lopen. In zijn ogen geen spoor van emotie te bekennen. Hij gaf me een flinke duw en ik klapte met mijn hoofd tegen de afzuigkap aan. Ik schrok enorm, ik was bang, voelde paniek opkomen en probeerde instinctief van hem weg te lopen. Ik voelde me gedesoriënteerd en met mijn ogen op Bob gericht liep ik naar achteren, aan de linkerkant de keuken, aan de rechterkant de eettafelstoelen met ruimte om achterlangs te lopen, en achter me de muur. Ik probeerde om de eettafel heen te komen, maar ik kreeg weer een duw, zo hard dat ik tegen de muur aan knalde en op de grond belandde. Ik voelde de adrenaline door mijn lijf en ik was zo bang…

Ik kan me nog herinneren dat ik probeerde me los te maken, zijn hand weg te slaan, maar het lukte niet. Ik werd licht in mijn hoofd en kreeg geen lucht

Mamamethersenletsel

Tegelijkertijd hoorde ik mijn zoon huilen, het was immers tijd voor zijn fles. Ik stond op en het enige wat ik wilde, was naar mijn zoon toe. Ik wilde hem vasthouden, sussen en zorgen dat hij veilig was. Vanuit de gang was er een smalle hal die leidde naar de kamer van onze zoon. Bob liep ondertussen de woonkeuken uit richting de hal en ik liep er achteraan in een poging bij onze zoon te komen. Op het moment dat Bob merkte dat ik achter hem aan liep, bleef hij in dat smalle gangetje staan en versperde mij de weg. Ik weet nog dat ik heb gesmeekt of ik er alsjeblieft langs mocht, dat ik alleen maar naar onze zoon wilde, dat het tijd was voor zijn fles en dat ik hem wilde verschonen. Maar hij ging niet aan de kant. Ik heb geprobeerd er langs te komen, maar ik ben keer op keer weggeduwd. De ene duw was zacht, de andere was steviger en liet me vallen op de grond. Ik merkte aan de hoeveelheid kracht die hij zette, dat hij steeds meer geïrriteerd raakte en op een gegeven moment was het genoeg. Ik waagde nog een poging om er langs te komen, maar dit keer pakte hij me bij mijn keel en liep met zijn hand om mijn keel heen naar de hoek van de hal, waar hij me losliet en weer terugliep naar het smalle gangetje. Ik schrok enorm, maar dit zorgde ervoor dat alles in mij zei dat ik echt naar onze zoon moest. Bob was dronken, zag geen gevaar in zijn gedrag, was onvoorspelbaar, hij mocht echt niet eerder bij onze zoon zijn dan ik. Ik liep nogmaals naar hem toe, maar weer greep hij mijn keel vast, drukte me in de hoek en dit keer liet hij niet los. Ik kan me nog herinneren dat ik probeerde me los te maken, zijn hand weg te slaan, maar het lukte niet. Ik werd licht in mijn hoofd en kreeg geen lucht. Pas op het moment dat ik door mijn benen zakte, liet hij los en liep hij naar de woonkamer. Waarom hij de weg niet meer blokkeerde, heb ik geen idee, maar ik stond op en liep zo snel mogelijk, als ik kon, naar de kamer van onze zoon.

Die was aan het huilen, had een volle luier en wilde graag een fles. Ik heb op dat moment een vriend van me gebeld, compleet in paniek. Ik heb geen idee wat ik heb gezegd, hoe het eruit kwam, maar ik weet wel dat tijdens dat telefoongesprek Bob een aantal keer de kamer binnenkwam. De vriend aan de telefoon, die op luidspreker stond, probeerde hem te kalmeren. Het lukte in elk geval om wat ruimte te creëren en die vriend hakte de knoop door en besloot de politie te bellen. Hij hing op en ik zette mijn dictafoon aan.

Ik heb een jaar geleden pas dit geluidsfragment teruggeluisterd, niet wetende dat ik het had, en het is hartverscheurend. Bob kwam weer de kamer in, dit keer op een wat rustigere manier. Hij noemde me bij mijn koosnaampje en zei dat ik rustig moest doen, dat we hier wel zouden uitkomen, dat het wel goedkwam. Ik bleef maar herhalen dat hij me had geduwd, mijn keel dicht had geknepen en dat ik geen lucht kreeg. Ik hoor de angst en paniek in mijn stem, ik was zo bang. Als reactie daarop zei hij: “Ja, maar jij, jij, jij.” Ik gaf aan niets te hebben gedaan, hij wilde me een knuffel geven en ik schreeuwde een stuk of zeven keer achter elkaar: “Ga weg, niet doen, niet doen, ga weg.” Hij werd daar zo boos om en droop af. Op dat moment belt die vriend mij weer terug en stopt de opname.

Ik deel graag met jullie hoe dit verhaal verdergaat, maar als je denkt dat dit het einde is van het huiselijk geweld, dan heb je het mis. Dit was de eerste keer dat er sprake was van huiselijk geweld in deze mate. En als je denkt dat dit een wake-up call was, dan heb je het ook mis. Ik schrijf hierover omdat ik vind dat we ook dit bespreekbaar moeten maken. Vrouwen onder elkaar. Dat we niet altijd van de buitenkant kunnen zien hoe het er achter gesloten deuren aan toegaat en dat huiselijk geweld nooit goed te praten is en nooit uit zichzelf stopt.

Lees ook

Emotionele mishandeling: “Het koeienlied”

Lees ook

Deel 1: Partnergeweld

Ik ben te lang in een relatie gebleven waarin ik als voorwerp ben gebruikt. Waar ik in ben gebleven onder de voorwaarde van valse beloftes, hoop en uit (wat ik dacht) liefde. Ik heb bewust de dialoog weggelaten tijdens het beschrijven van het huiselijk geweld, ik kan me niet meer goed herinneren wat er is gezegd, maar de emoties, spanning en paniek die mijn lijf die avond heeft ondergaan, voel ik tot op de dag van vandaag nog. Voor wie het nodig heeft om dit te lezen: het is niet jouw schuld, je bent niet alleen en er bestaat ook een ‘na’-periode. Je bent krachtig, geliefd en je bent het zó waard om te mogen zijn wie je bent.

Tot volgende week voor deel 3.”