Deel 1: Partnergeweld

30 mei 2025

Redactie Mamaplaats

Het leven kan soms anders lopen dan je hoopt of verwacht. Dit is het verhaal van een Mamablogger Mamamethersenletsel die, na het doormaken van een herseninfarct, niet alleen moest omgaan met haar eigen herstel. Ze kreeg ook te maken met veranderingen in haar relatie, waar haar partner zichzelf verloor in drank en ontkenning.

“Vier weken geleden had ik mijn eerste herseninfarct gehad, en tegelijkertijd was onze zoon net 12 weken oud. Het bleek een pittige opgave, want hoewel ik een relatie had, was ik degene die alle zorgtaken moest verrichten. Van flesjes geven, luiers verschonen, aankleden, in bad doen, het huishouden draaien, boodschappen doen, en ga zo maar door. Wat het bijzonder maakt, is dat ik door mijn infarcten niet-aangeboren hersenletsel heb opgelopen, waardoor ik destijds de rechterkant van mijn lichaam (met name mijn hand en arm) moeilijk kon gebruiken. Ook kon ik moeilijk (verstaanbaar) praten en was het erg lastig om mijn armen en handen samen/tegelijkertijd te gebruiken. Denk bijvoorbeeld aan het maken van een flesje; het scheppen van het poeder was al lastig, laat staan dat je dat ook nog eens precies in de opening van de hals van de fles moest mikken. Het was echt een uitdaging. Ook miste ik de kracht om dingen open te maken. Zo waren de drukknoopjes op de rompertjes verschrikkelijk. Ik had moeite om ze open te krijgen en had ook niet de kracht om ze weer (allemaal) dicht te doen. Ik kon makkelijk 40 minuten doen over het verschonen en aankleden van onze zoon.

Als kers op de taart had hij een half opgedronken fles wodka meegenomen

Mamamethersenletsel

Waar mijn partner was? Goede vraag, ik heb geen idee. Het nieuws dat ik een herseninfarct had gehad en de impact die dat op ons leven had, was heel heftig. Waarin ik heel probleemoplossend was en de hoop op mijn revalidatie had gevestigd, in combinatie met dat ik ook wilde doen wat ‘normale’ moeders zouden doen, zorgde dat ervoor dat ik verschrikkelijk veel motivatie had om dit om te zetten in iets positiefs. Mijn ex ging hier anders mee om. Hij dronk zijn emoties weg en vluchtte in zijn werk en het uitgaansleven. Vaak kwam hij dronken thuis en dan begon het de volgende dag allemaal opnieuw. De eerste paar dagen voelde ik met hem mee; het was ook niet makkelijk en het was ook heftig. Zoveel verandering in zo’n korte tijd. Dat zou bij iedereen hard binnenkomen. Maar hoe vaker hij dronken thuis kwam, en snauwende opmerkingen maakte, zijn daden bagatelliseerde, leugens verzon over waar hij was geweest, maar vooral niet bijsprong in een tijd waarin ik zijn hulp echt goed kon gebruiken, dat was toch niet normaal? Ik begon steeds vaker over zijn drankgebruik en zijn afwezigheid te praten en gaf duidelijk aan dat ik begreep dat het een lastige tijd was, maar dat dit iets was wat ons beide aangreep en dat we toch een gezondere manier moesten vinden om deze periode door te komen. Hij was het hier niet mee eens. Zijn leven was toch over, zijn dromen waren toch kapot? Het was erger voor hem dan voor mij dat ik mijn infarcten had gehad. Hij was tenslotte zijn leven kwijt.

Ik heb me daar zo schuldig over gevoeld en zo verdrietig. Voor mijn gevoel had ik het leven van mijn ex en mijn baby verwoest. Ik was geen ‘normale’ moeder meer. Geen ‘normale’ vriendin. Ik had een beperking en die beperking beperkte iedereen. Voor de duidelijkheid, daar kijk ik op dit moment heel anders naar, maar destijds voelde ik dat echt zo.

Die middag zou hij een voetbalwedstrijd kijken, eind van de middag. Hij zou niet thuis zijn met eten, maar na de wedstrijd zou hij gelijk naar huis komen. Ik wachtte en ik wachtte, maar er kwam maar niemand. Ik appte hem, het duurde allemaal wat langer, zei hij. Er was verlenging en hij wilde graag de nabeschouwing bekijken en er waren meer mensen aanwezig, dus hij voelde zich eindelijk een beetje ontspannen. Dat gunde ik hem toch wel? Ik gaf aan dat ik hem dat zeker gunde, maar dat hij wel vaker laat weg was en dat ik echt wilde dat hij op tijd thuis kwam. Afspraak was afspraak. Ik kon de hulp goed gebruiken, ik was ook moe.