“De ex kwam uit de gevangenis.”

“Al vrij snel kregen we de uitspraak van de eerste zitting de ex moest 4 maanden vast blijven zitten in april zou die weer vrij komen de stress die dat teweeg bracht is niet eens in woorden uit te drukken, Het straat en contact verbod kwam er ook heel snel doorheen , Dit mocht alleen tot nu toe niet echt baten want de ex bleef het voor elkaar krijgen post naar ons te sturen. De 4 maanden waren enorm snel voorbij en hoe dichter het bij de datum van vrij komen kwam hoe banger en nerveuzer ik werd, Hij had al te kennen gegeven ons niet met rust te laten, hij zou gelijk komen en wilde ons gelijk zien. Het straat en contact verbod had echt totaal geen nut elke keer als hij hem overtrad stond er een boete op van 100 euro met een max van tienduizend euro. Iets in mij vertelde me dat dit vergeefse moeite was geweest. En als die dan nog geen week weer vrij is had die hem al enorm vaak overtreden en de politie bleef maar komen om hem weg te sturen.

Als het dan eind april is en ik alweer op het politiebureau sta om alle bewijzen van het straat en contactverbod te overhandigen krijg ik telefoon van mijn moeder het enigste wat ze schreeuwde was hij is hier! Zelfs de agent hoorde mijn moeder door de telefoon schreeuwen. Zo snel als ik kon sprong ik op mijn fiets en trapte zo hard als ik kon naar mijn moeder, mijn kinderen waren daar en hij……..

Als ik dan bij mijn moeder nog geen 5 min later aan kom en mijn fiets neergooi hoor ik piepende banden achter mij twee politiewagens waren snel ter plaatse ik vroeg me af wie ze gebeld had niet beseffende dat de agent die mijn moeder hoorde gelijk in actie was gekomen. Binnen trof ik mijn kinderen helemaal over de zeik aan en mijn moeder gewond en huilend ze had mijn kinderen niet beschermd. De ex had de voordeur los weten te trappen terwijl mijn moeder met alles wat ze in zich had de voordeur probeerde tegen te houden het mocht niet baten . Terwijl de agenten ons probeerde te kalmeren zag ik hem aan komen fietsen ik schreeuwde doe dan iets!! De ex smijt zijn fiets neer springt op de motorkap van de politiewagen en schreeuwt pak me dan je kunt me niks maken! Ik gilde dat ze iets moesten doen en dat gingen ze ook doen. De agenten wandelen doodkalm naar buiten en vertelde hem even naar het politiebureau te fietsen ze wilde even een gesprek met hem…..Dit was het begin van de nog grotere ellende die we al hadden doorstaan het werd mij haarfijn duidelijk dat wij nog niet vrij waren wij zaten nog in zijn greep….”