
Beeld: Canva
Of er óóit een tweede komt?
“Oke onze zoon van 3 zit in de “ waarom?” fase, maar ik ook! Want waarom willen mensen dat weten? Waarom stellen mensen te pas en te onpas die vraag?”
“Wij zijn heel open geweest over ons fertaliteitstraject. Na een paar jaar hebben we uiteindelijk met ons laatste ingevroren embryo door middel van ICSI onze zoon mogen krijgen. Maar hoe heftig het was, voor ik zwanger werd, dat vergeten mensen. En ik soms ook. Hoe we dagen, weken, jaren hoop hadden op iets wat niemand je kan beloven. Maar je hebt een doel, grens over grens ga je, omdat je zo graag die wens wil vervullen.
Dat ik halverwege de zwangerschap in een depressie kwam, vergeet ik soms ook. Behalve als ik terug denk aan mijn zwangerschap. Ik was er zó van overtuigd dat ons kindje iets zou mankeren of dat het helemaal mis zou gaan. En dat onze zoon een klompvoet bleek te hebben ( tijdens de 13 weken echo kwamen we daarachter ) hielp niet mee. Toen kwam ook corona er nog bij. En ik vond het allemaal loodzwaar. Gelukkig werd ik via de verloskundige praktijk naar een hele fijn therapeut door verwezen. En dat heeft mij wel geholpen.
Toen onze zoon 1 was zijn we uit elkaar gegaan. Ik kon het gewoon niet. Ik kon niet alle 592529 ballen hoog houden, en overal 100% geven . Wie was ik , wat wil ik , wat kan ik ? En wat wil ik mijn kind bieden. Ik had die reser nodig. Door alle jaren grens over grens gegaan te zijn, was ik mezelf kwijt in alles wat ooit vertrouwd was. Godzijdank hebben we elkaar terug gevonden, maar het was heel héél hard werken.
We hebben zelfs een huis gekocht samen. Ik ben er weer. Wij zijn er weer. En sterker dan ooit. In Februari word onze kleine al 4, wéér een nieuwe fase in. En ik kijk er naar uit. En dan hoor ik mensen weer “ oh maar dan heb je tijd over ! Misschien tijd voor een baby broertje of zusje , leuk voor je zoon !”
maar nee , dat is niet leuk. Ik ben té bang om alles kwijt te raken wat ik nu heb. We zijn stabiel, gezond maar bovenal ontzettend gelukkig. Weer die malle molen in, de onzekerheid , de pijn van alle prikken, onderzoeken en misschien weer een depressie ? Nee. Wij houden ontiegelijk veel van die kleine draak, en we kunnen hem nu alles geven wat hij nodig heeft ( niet wat hij wíl want dan heb ik écht de hele speelgoed afdeling van de action in huis ).
Wij zijn meer dan compleet met z’n 3tjes”
Het ouderschap is een grote spiegel
PRAAT MEE MET ANDERE Mama’s in de community
Kom in contact met (aanstaande) ouders, word lid van een geboorteclub en blijf op de hoogte van de ontwikkeling van je kind.
OOK INTERESSANT
Eenvlinderuitvaart: “Waarom begraaf je het?”
Drie moeders over waarom zij geen sinterklaas vieren: “Teveel verdeeldheid”
Justm: “Ik maak mezelf en dit kleintje de belofte…”