Mama’s en papa’s, niet alleen onmisbaar voor kleine kinderen – Deel 1

Ik heb in mijn jeugd een niet echt klassieke kind/ouderrol beleefd. Dit hoewel mijn ouders mijn biologische ouders zijn, ze tot op de dag van vandaag altijd samen zijn geweest en we allemaal zielsveel van elkaar houden… Niks vreemds eigenlijk dus toch?… Maar er was een tijd dat we dus echt niet met elkaar samen konden leven. Ik ben dan ook een x aantal jaar uit huis geweest, iets wat onze relatie onderling echt wel heeft gered. En nee, het was geen verplichte uit huis plaatsing met toeters en bellen en jeugdzorg etc. Dit was vrijwillig, omdat we wisten dat de situatie toen niet rendabel was.

Eerlijk is eerlijk, ik heb ze er soms echt om kunnen vervloeken

ashleymkl_mama.in.herstel

Het hele stigma op probleemkind wordt uit probleemgezin gehaald etc, gooi die maar overboord. Ook waren er geen verslavingen, schulden of andere problematieken aanwezig. Voor de buitenwereld waren we een gezin als uit een boekje. Zo voelde het echter niet. Begrijp wel, ik ben me zeer bewust over de schrijnende situaties in de jeugdzorg en ik heb ze in mijn directe omgeving dan ook gezien. Ik ben dus ook dankbaar dat onze situatie anders was, echter alsnog dus niet rendabel. Leed kent vele vormen, verdriet en pijn idem. Iets hoeft niet volledig te escaleren om gebroken te kunnen zijn.

Eerlijk is eerlijk, ik heb ze er soms echt om kunnen vervloeken. Maar die plek heeft me ook belangrijke momenten gegeven die ik niet had meegemaakt als ik thuis was gebleven. Ook dingen uiteraard die je liever niet mee maakt, het was zeker niet altijd rozengeur en maneschijn. Echter, tot op de dag van vandaag pak ik nog steeds de vruchten van de lessen en de ontwikkelingen die ik toen heb mee mogen maken.

Alleen, daar wil ik het dit keer niet over hebben. Echter wel het puntje ouders (verzorgers) als ouder kind zijnde. Want ook al ben je volwassen, je bent en blijft ergens diep in je ook een kind. Een kind wat bij de ouders terecht wil kunnen als je het allemaal even niet meer snapt, of als je tegen dingen aan loopt en hulp nodig hebt. Die hand die je vast houd als je een drempel over moet, waar je net niet alleen over heen durft. Diegene die symbolisch de zaklamp pakt om de enge monsters in de kast of onder het bed te verjagen en je te laten zien dat alles oke is…

Ik denk terug aan jaren geleden. Toen ik net weer thuis woonde. Ik was nog net geen 18 en kwam weer thuis. In het “normale” leven. Op dat moment realiseerde ik het me niet, want hoewel ik weer thuis was. Was de onderlinge dynamiek niet heel veel veranderd. Ik ging naar school en leerde de vader van mijn dochter kennen. Doordat het thuis op dat moment niet veel gezelliger was als anders, was mijn drang om weg te gaan weer groot en toen ik mijn diploma behaalde en we de optie hadden om samen te gaan wonen, deden we dat dan ook direct. Achteraf gezien natuurlijk een hele slechte keuze, maar hey… Je bent net 19 en je denkt dan al alles te weten.

Een paar jaar later kwam Melody, ik was net 22 en inmiddels was het al meer dan een jaar duidelijk dat de relatie eigenlijk zwaar vergif was. (Waarom toch een kind? Ik hoop hier een andere keer over te kunnen schrijven, eveneens als over de fase waar ik toen in zat.) Mijn ouders hadden echter een keer laten vallen, toen ik weer niet weg ging bij hem, dat ik niet er op moest rekenen daar heen te kunnen. Ik ging er dus ook niet van uit dat het een optie was. Gelukkig wilde hij uiteindelijk ook scheiden. We waren al een jaar van tafel en bed gescheiden en doordat ik een eigen leven aan het opbouwen was, was hij zijn grip kwijt. Ik kon dus eindelijk weg. Zonder schulden ook nog. Maar wat te doen met een kind? Ik mocht toch bij mijn ouders komen wonen en daar hebben m’n dochter en ik dan ook gezeten voor 3,5 jaar. Samen, op 1 kamer, want mijn ouders waren inmiddels verhuisd naar een appartement en hadden dus beperkte ruimte. Dankbaar dat dit toch allemaal kon.

Zouden zijn ouders en mijn ouders hun kleinzoon net zo mee kunnen maken als mijn ouders en de ouders van de vader van Melody haar hebben meegemaakt?

ashleymkl_mama.in.herstel

We zijn nu vele jaren verder en wat ik eerder niet zei (omdat er dan nog een belachelijk lang stuk extra verhaal bij komt, die in dit stuk nog echt geen plaats heeft) is dat 1 van de redenen dat ik jong moeder hoopte te worden, omdat onze ouders dan nog in goede gezondheid mijn kinderen zouden mee kunnen maken. Dat ze opa’s en oma’s zouden hebben. Ikzelf had grootouders die al ouder waren en ondanks dat ik echt zeer dierbare herinneringen heb, heb ik er wel 2 op jonge leeftijd verloren. Een ander was al overleden in de jeugd van mijn moeder en uiteindelijk had ik dus 1 oma over. Zij is vorig jaar overleden op de bizarre (en mooie) leeftijd van 100 jaar en 2 dagen.

Tijdens mijn schooltijd liepen we al tegen gezondheidskwesties aan. Mijn moeder moest door een hele achtbaan heen omdat er hartkwalen waren geconstateerd. Dit maakte ons dus wel aan het nadenken over de kwetsbaarheid van het menselijk leven. Mijn dochter heeft dan ook gelukkig al haar grootouders zeer bewust mogen meemaken, en nu nog steeds. Ondanks dat we al voor diverse uitdagingen hebben gestaan, zijn haar grootouders alle 4 nog in leven.

Maar dan ben je 13 jaar later weer zwanger… Vanuit Melody haar vader zijn kant, was ook al duidelijk dat het leven soms onverwachte wendingen had. De vader van haar vader kampt al jaren met kanker, met diverse uitzaaien en verschillende opnames. Maar hij is er nog steeds, gelukkig. Maar hoe zou dat lopen met de zoon van mijn partner en mij? Zouden zijn ouders en mijn ouders hun kleinzoon net zo mee kunnen maken als mijn ouders en de ouders van de vader van Melody haar hebben meegemaakt?

Lees verder in het vervolg in deel 2❤ Binnenkort online…