Leren leven met PTSS na mijn bevalling

“In een eerdere post heb je kun lezen over mijn bevallingsverhaal en de daarbijbehorende fluxus en bloedtransfusies. Ik vertel graag over de 10 maanden die hierna volgde en hoe ik uiteindelijk de diagnose PTSS heb gekregen.

Na de bevalling kwam ik gelijk in een zorgmodus terecht. Ik lag in het ziekenhuis en vastgekoppeld aan allerlei snoeren, bestaande uit twee infusen en een katheter, terwijl ik mijn zoontje borstvoeding probeerde te geven. Ik had enorm veel moeite om hem te verzorgen, terwijl ik niet eens voor mezelf kon zorgen. Na een dag kon ik eindelijk staan en naar de douche lopen. Wat een douche wel niet kan doen met een mens. Met behulp van de verpleegkundige, kon ik mijn haar wassen en ook de katheter mocht er eindelijk uit. Ik trok schonen kleren aan, poetste mijn tanden, kamde mijn haren en deed zelfs een make-uppie op. De bleke vermoeide uitziende vrouw maakte plaats voor een stralende schone moeder. Het koste mij heel veel energie, maar het deed mij goed.

Ik was dolgelukkig dat ik na twee dagen ziekenhuis naar huis mocht. Ik had slecht geslapen want de vrouw die tegenover mij in de kamer lag, was veel aan het huilen. Het was hun eerste kindje en ook zij heeft een traumatische ervaring gehad kort na de bevalling. Ook haar baby zette het vaak op het krijsen. Ik kon mij op dat moment heel erg ergeren aan het gehuil van zowel de moeder als het kind. Gelukkig waren er ook genoeg momenten dat ik kon lachen want de vader zorgde met zijn onnozelheid en uitspraken voor genoeg gniffelmomenten. Het was soms zo herkenbaar.

Wat was er toch met mij aan de hand? De pijn die ik voelde was écht 

Mijn man en dochtertje kwamen mij die donderdag om 12:00 uur ophalen. Mijn overbuurvrouw baalde zichtbaar dat ik al naar huis mocht. Het gordijn ging dicht en ik hoorde nog een harde sst! de kant van mijn 3-jarige dochter opgaan toen zij net te enthousiast geluid maakte. Wat kunnen sommige mensen toch asociaal zijn. 

De kraamverzorgster arriveerde kort nadat ik was thuisgekomen. De kraamweek kon eindelijk echt beginnen en ik genoot ook echt van deze tijd met mijn gezin. Ik had deze keer bewust gekozen voor een zzp’er kraamverzorgende; iemand die van aanpakken wist. Wat was dit fijn. Ik werd goed geholpen met kolven en borstvoeding geven, mijn huis was schoon en ze betrok mijn dochtertje overal goed bij. Leuk feitje: deze kraamverzorgende was ook aan het kramen bij mijn neefje 13 jaar geleden, toen zij nog geen zzp’er was. 

Het verliep allemaal soepel en het leven ging door. Mijn man ging weer werken en ik kreeg opeens weer tijd en ruimte om na te denken over de bevalling. Drie maanden na mijn bevalling kreeg ik ineens last van vage lichamelijke klachten. Het begon met duizeligheid en pijn in mijn schouders, nek en rug. Niet wetende dat dit te maken had met mijn mentale gezondheid. Ik negeerde de klachten tot een zeker moment. Ik had mijn dochter net een boekje voorgelezen terwijl ik in haar kamer op de grond zat. Opeens werd ik extreem duizelig en de angst van flauwvallen en niet meer wakker worden overviel mij. In mijn slaapkamer kreeg ik een hele heftige paniekaanval. Ik begon te hyperventileren en de angst van doodgaan nam de boventoon. Zelfs mijn man kreeg mij niet meer rustig. Ik sommeerde hem om 112 te bellen. De telefonist en de ambulancemedewerkers namen mij gelukkig serieus. Wat een verschil met mijn bevalling. In de ambulance werd ik nagekeken en kwam mijn ademhaling weer tot rust. De ambulancemedewerkers zagen meteen dat ik een paniekaanval had. Uit voorzorg werd besloten om mij naar het ziekenhuis te brengen, ook vanwege de eerdere fluxus en het vermoeden van een ijzertekort. Mijn man belde mijn zus zodat ik niet alleen in het ziekenhuis zou zijn. 

In het ziekenhuis werd ik helemaal nagekeken. Mijn lichaam reageerde normaal op alle testen en ook mijn bloeduitslagen waren allemaal goed. Zelfs mijn ijzer was niet schrikbarend laag. Dit verbaasde mij heel erg, vanwege de extreme duizeligheid waar ik de laatste tijd mee te maken had. Mijn zus bracht mij die nacht weer naar huis. Ik voelde mij heel stom en ook opgelaten doordat ik de tijd had verdaan van het ziekenhuispersoneel, ambulancepersoneel en ook die van mijn zus.

Ik pakte het leven weer op alsof er niks gebeurd was. Twee maanden later ging het weer mis. Mijn klachten werden erger en erger. Midden in de nacht werd ik wakker met knallende hoofdpijn en ik dacht een deel van mijn gezicht niet meer te voelen. Dit maakte mij super bang. Wat als ik een hersenbloeding zou krijgen? Of mijn hart er ineens mee stopt? De ergste scenario’s vormde zich in mijn gedachten. In paniek belde ik de huisartsenpost. Die belde op hun beurt de ambulance. Ik had weer het geluk dat mijn klachten serieus werden genomen. In de ambulance werd ik nagekeken. Op een hoge hartslag na, was er in eerste oogopslag niks raars te zien. In overleg met mij werd besloten mij toch naar het ziekenhuis te brengen. Het was een ander ziekenhuis dan twee maanden geleden. Weer werd ik helemaal nagekeken en mijn bloed gecontroleerd. Er werd zelfs een neuroloog bijgehaald en een ct-scan gemaakt van mijn hoofd. Alle uitslagen waren goed. Ik voelde mij vreselijk en een aansteller. Er werd geen verklaring gevonden voor mijn hoofdpijn. Wel liet de neuroloog voorzichtig het woord spanningshoofdpijn vallen. Ik gaf aan dat paracetamol niet hielp tegen de pijn, dus kreeg ik Tramadol voorgeschreven. Dit hielp gelukkig meteen. Ik nam die nacht bezwaard een taxi naar huis. Wat was er toch met mij aan de hand? De pijn die ik voelde was echt. 

In de periode die volgde werden de klachten erger. Ik leefde met een constante alertheid maar tegelijkertijd stond ik op automatische piloot. De angst en paniek waren continu aanwezig en mijn angst om dood te gaan speelde op de voorgrond. Daarnaast was ik als de dood dat mijn kinderen iets zou overkomen. Ik had nog steeds last van extreme duizeligheid en rug-, nek-, hoofd- en schouderpijn. Ik veranderde langzaam in een labiel persoon en ik had vaak ook last van achterdochtigheid en wantrouwen. Het vertrouwen in mijn lichaam was compleet weg. De klachten speelde zich voornamelijk thuis af en mijn slaapkamer voelde niet meer als een veilige plek om te ontspannen. In de periode die volgde belde ik meerdere malen met de huisarts en huisartenpost. Uiteindelijk kreeg ik een afspraak bij mijn huisarts. Zij vond het verstandig om mij door te verwijzen naar een GGZ-praktijkondersteuner. Helaas was er wel een lange wachtlijst en kon ik pas na enkele weken daar terecht. 

In de tussentijd deed ik er alles aan om mij beter te voelen. Ik deed aan ontspanningsoefeningen (Mindfulness) en ook maakte ik een afspraak bij zowel de chiropractor als de fysio. De chiropractor kon precies de knelpunten aanwijzen en heeft ook een paar keer mijn rug gekraakt. Het was de ideale tijdelijke oplossing, maar mijn klachten bleven. Na drie behandelingen stopte ik ermee. De fysio werkte beter. Na twee manuele behandelingen kreeg ik ook psychomatrische fysiotherapie. Mijn schouders werden los gemasseerd, ik kreeg oefeningen voor mijn duizeligheid en ik leerde meer zelfvertrouwen en vertrouwen in mijn lichaam te krijgen. Mijn klachten werden dan tijdelijk minder, maar verdwenen niet. Mijn emotionele ontlading kwam een klein stukje los. Alsof de deur op een kier werd gezet. 

Lees ook

“PTSS, je bruiloft en een overhoop gehaald huis”

Pas tijdens mijn afspraak met de praktijkondersteuner van de GGZ, kwam ik tot het besef dat mijn klachten allemaal te maken hadden met mijn mentale welzijn. IK kreeg schrijfoefeningen mee. Hoewel dit goed hielp, verdwenen mijn klachten niet. Ik wilde zo graag een angst- en paniekvrij leven. Er zat ook net iets teveel tijd tussen de afspraken met de praktijkondersteuner. Tijdens het tweede gesprek kwam zij tot de conclusie dat ik meer gebaat was bij professionele hulp. We kwamen uit bij een organisatie gespecialiseerd in traumaverwerking en daarbijbehorende therapieën. Helaas moest ik enkele weken wachten voordat ik ook hier kon starten.

Ongeveer 8 maanden na de bevalling had ik mijn eerste afspraak. Na enkele afspraken heb ik de diagnose PTSS gekregen. Veel mensen vinden het krijgen van een labeltje niet fijn. Ik vond het juist prettig om te weten dat mijn klachten echt waren en dat er een naam aan gegeven kon worden. Eindelijk werden ik en mijn klachten gezien. Naast de diagnose kreeg ik een behandelplan. Om mijn trauma te kunnen verwerken mocht ik zelf kiezen tussen EMDR en exposure therapie (ET). EMDR vond ik eigenlijk maar een vaag iets. Bij ET maak je een opname van je traumaverhaal en luister je dit thuis, bij voorkeur op plekken waar het trauma plaatsvond, meerdere keren terug. ET neemt veel tijd in beslag en met de kinderen thuis vond ik dit niet de meest prettige therapie. Ik besloot voor EMDR te gaan. 

Bij EMDR herbeleef je de traumatische gebeurtenis en worden de momenten die de meeste emoties oproepen uitvergroot en verwerkt. Ik had mij van te voren verkeken op de intensiteit van deze vorm therapie. Na mijn eerste sessie was ik helemaal gesloopt. De emotionele ontlading was enorm. Ik wilde de drie dagen erna alleen maar slapen. Ik kon heel makkelijk terug naar de momenten die mij zoveel angst hadden bezorgd. Ik kwam wel tot de harde conclusie dat 32-uur werken niet samen ging met mijn therapie en melde mij ziek van werk. Ik creëerde voor mijzelf de ruimte om te herstellen. Na 1 sessie merkte ik al meteen verschil, wat niet vaak voorkomt bij EMDR. Het begon met de angst voor doodgaan. Deze verdween compleet naar de achtergrond. Vervolgens verliet de alertheid mijn lichaam en voelde ik na twee sessies ook niet constant de aanwezigheid van angst en paniek. Op dit moment ben ik nog steeds onder behandeling, maar het is nu al een wereld van verschil. 

Ik kies bewuster voor mezelf en neem ook de tijd voor mezelf. Ik ben meer dan alleen moeder en vrouw van. Na twee weken was ik weer beter gemeld maar nam ik ook onmiddellijk ontslag bij mijn toenmalige werkgever. Binnen een week had ik een andere baan. Ik ben trots op mijzelf dat ik deze stap voor mezelf en mijn gezin heb genomen. Dichter bij huis en vaker bij mijn kinderen. Dit geeft mij rust en vrede en die twee dingen zijn nu het meest belangrijk. Ik ben veel bewuster keuzes aan het maken. De automatische piloot is uitgeschakeld en mijn lichaam is niet meer in overlevingsstand. Ik kan gelukkig weer ontspannen en blij worden van kleine dingen in het leven. Ik ben nog niet waar ik wil zijn, maar wel op de goede weg. 

Liefs,

Ginger”

Het verhaal van de thuisbevalling van Ginger, lees je hier