Beeld: Dehuisboerin
Jezelf verliezen na een zwangerschap
”Ik ben mezelf al meermaals verloren in het leven en heb mezelf iedere keer weer teruggevonden, maar dit keer voelt het anders.
Ik weet nog hoe ik mezelf kwijtraakte in mijn eetstoornis, in mijn persoonlijkheidsstoornis en in verkeerde relaties. Ik weet ook hoe ik mezelf iedere keer weer terugvond. Ik leerde mijn lichaam opnieuw omarmen in herstel, ik leerde mijn eigen handleiding herschrijven en ik beëindigde relaties die niet goed voor mij waren. Het was niet altijd makkelijk, maar het lukte wel.
Dit keer voelt het anders. Ik voel me vervreemd van mijn eigen lichaam. Ik voel me mezelf niet meer als ik in de spiegel kijk. Van wie is dat lichaam met die blubberbuik en die striae? En waar komen die borsten ineens vandaan? De charme is er wel een beetje af. Ondertussen ben ik acht weken geleden bevallen van ons wondertje en had ik gehoopt dat ik weer in shape zou zijn, maar helaas. Logisch ook, er heeft immers negen maanden lang een kindje in mijn buik gewoond. Toch kan ik er maar moeilijk mee omgaan.
Ik voel me vervreemd van mijn eigen lichaam
Weer opnieuw dat acceptatieproces doorlopen. Het accepteren van mijn lichaam in welke vorm dan ook. Het voelt alsof de rek er een beetje uit is. Ik kon mijn lichaam al nooit accepteren en na mijn eetstoornis, toen ik weer een gezond gewicht had, is dat een hele strijd voor mezelf geweest. Een zware strijd die ik nu opnieuw aan moet gaan. Het accepteren van de littekens op mijn buik, die buik die al zo een zware lading heeft in mijn leven. Accepteren dat mijn buik niet meer zo strak is als dat hij altijd is geweest en zelfs accepteren dat er geen kindje meer in mijn buik zit (want stiekem mis ik dat getrappel tegen mijn ribben wel hoor!).
En toch ben ik ook enorm trots. Trots dat mijn lichaam en die buik, na alles wat ik mezelf heb aangedaan in het leven, alsnog sterk genoeg is geweest om Bo te dragen, te laten groeien en te voeden. Lange tijd heb ik getwijfeld of ik mijn lichaam niet te veel had toegetakeld om ooit zwanger te kunnen raken. Naast dat mijn lichaam sterk genoeg is voor een zwangerschap, geef ik zelfs al acht weken fulltime borstvoeding.
Misschien moet ik niet leren accepteren wat er niet meer is, zoals die strakke buik zonder striae, maar juist accepteren wat er wel is. Ik mag accepteren en dankbaar zijn dat mijn lichaam zo sterk is en ik mag vol trots kijken naar mijn dochter die negen maanden veilig in mijn buik heeft gewoond. We hebben het toch maar geflikt samen!”
PRAAT MEE MET ANDERE Mama’s in de community
Kom in contact met (aanstaande) ouders, word lid van een geboorteclub en blijf op de hoogte van de ontwikkeling van je kind.
OOK INTERESSANT
Geen partner, wel een kinderwens: hoe zij moeder werd via co-ouderschap
Het ouderschap is een grote spiegel
Een toekomst zonder mijn kleine dochter