“Ik mis mijn buik”

“Begrijp me niet verkeerd: vanaf 38 weken mocht Lenthe er echt wel uit en was ik het helemaal zat. Mijn veters strikken of een broek aantrekken lukte nauwelijks meer. En de eerste 18 weken waarin ik non-stop misselijk was? Nee, die hoef ik ook niet terug.

Maar nu, bijna 30 maanden later, zie ik hoe snel Lenthe zich ontwikkelt en groeit. Elke nieuwe fase betekent een stukje meer loslaten, en dat vind ik soms best moeilijk. Ze loopt overal naartoe en klimt overal op, lacht als we “nee” zeggen en begint een sterke eigen wil te laten zien. Dat is natuurlijk het begin van opvoeden en eerlijk gezegd vind ik dat soms best spannend.

Lees ook

Zindelijkheidstraining: wie leidt hier eigenlijk wie op?

Juist daardoor komt soms dat gevoel terug: het verlangen dat ze nog even veilig in mijn buik zou zitten, altijd dichtbij, zonder dat ik hoef los te laten. Maar tegelijk weet ik dat dit loslaten ook prachtige momenten brengt. Ik zie haar groeien, lachen, dansen en ondeugend zijn en daar geniet ik intens van.

Het gemis dat ik voel is dus niet de wens voor nóg een kindje, maar vooral een verlangen naar dat bijzondere gevoel van dicht bij elkaar zijn. Ik ben zó dankbaar dat ik dit allemaal met haar mag meemaken. En op die nachten dat ze me wakker houdt, herinner ik mezelf eraan dat ik naast moe en overweldigd ook gewoon dankbaar mag zijn. Want dit is ons avontuur samen en dat is precies genoeg.”