Het ouderschap is een grote spiegel

“Nou, mijn zoon wordt in februari 4, hij zit regelmatig op de iPad , heeft sprongetjes en ja ik ben ook wel eens boos. In de “ fase” waarin hij nu zit, kan ik hem soms wel achter t behang plakken. Hij heeft een concentratieboog van een keukenrol. Alles is 5 minuten leuk. Ik was er van overtuigd dat wij het opvoeden wel aardig doen. Het is een lief sociaal jochie. Maar ineens heeft hij een toet van hier tot Jericho.

Dat maakt dat ik onzeker word. Stel ik dan niet de juiste grenzen ? Pak ik hem te streng aan of juist te soft. Waarom verandert hij in een oogwenk, van een lief jochie naar een draak, zodra ik binnen kom , na een dag bij opa en oma, of de oppas of zelfs als hij met pappa thuis is geweest. Ben ik dan die druppel op de gloeiende plaat ? Doe ik het wel goed ?

dat het ouderschap zo’n grote spiegel zou zijn , had ik echt nooit voor mogelijk gehouden. Ik denk dat juist omdát ik grenzen stel, omdát hij ruimte krijgt om wel eens boos te zijn ( en zijn 3 jarige mening te uiten ) , omdát hij weet dat ik onvoorwaardelijk van hem hou, en omdat hij gewoon 3 is, doet hij zoals hij doet.

Lees ook

”Het leven duurt een leven lang”

het is geen “ choose youre battles” maar gewoon een ontwikkelingsfase. Hij ontdekt nog meer wat onze grenzen zijn. Hoe het is om een mening te hebben en wat er gebeurd bij een grote mond of slaan, tuffen en schoppen. Wij zijn zijn veilige haven, bij ons mag hij zijn wie hij is, en ontdekken hoe de wereld soms werkt.

en ja.. ik ben oppeens zo’n moeder die zegt “ goh hij is toe aan school !” Maar voorlopig is hij nog mijn kleine driftkikkertje, die soms huilend in m’n armen ligt en sorry snikt, als hij moe maar tevreden bij opa en oma vandaan komt.”