“Mijn zwangerschap liep totaal anders dan verwacht”

Niet kunnen genieten van de zwangerschap

“Mijn zwangerschap was alles behalve het plaatje dat ik in mijn hoofd had. Ik had me altijd voorgesteld dat ik zou stralen, dat ik zou genieten van de momenten waarin ik de baby in mijn buik voelde, dat ik de maanden rustig zou doorbrengen met de voorbereiding op het moederschap. Maar dat was helemaal niet wat er gebeurde. In plaats daarvan kreeg ik te maken met extreme misselijkheid, lichamelijke klachten en toen alles eindelijk leek te stabiliseren, kreeg mijn moeder de diagnose borstkanker. Het was een enorm zware tijd. En ik dacht steeds: ‘Waarom kan ik niet gewoon genieten van deze zwangerschap?’ Maar hoe kun je genieten als alles om je heen instort?

De eerste maanden waren een complete rollercoaster. Misselijkheid was mijn constante metgezel. Niet zo’n ‘af en toe een beetje misselijk’ maar een echte, ondraaglijke misselijkheid die ervoor zorgde dat ik niet uit bed kwam. Ik kon niets binnenhouden. Alles wat ik at, kwam er weer uit. Ik verloor gewicht in plaats van dat ik aankwam, en dat gaf me weer extra zorgen over de gezondheid van mijn baby. Mijn partner was er wel voor me, maar hij begreep niet altijd hoe ik me voelde. Hij dacht dat het ‘normaal’ was, dat iedereen wel eens misselijk was in de zwangerschap. Maar voor mij was het gewoon te veel. Op de momenten dat ik eindelijk even rustig kon liggen, was het enige dat door mijn hoofd speelde de angst. De angst dat mijn lichaam deze zwangerschap niet zou aankunnen. Dat de baby het niet zou redden.

“En dan die druk van ‘moeten genieten’, die van buitenaf op me afkwam.”

Zwanger in een periode van stress en verdriet

En toen, toen ik eindelijk dacht dat ik uit die eerste moeilijke maanden zou komen, kwam de klap van mijn moeder’s ziekte. Haar borstkankerdiagnose sloeg in als een bom. Terwijl ik zelf bezig was om een leven te creëren, werd het leven van mijn moeder plotseling in gevaar gebracht. Dat was moeilijk te verwerken. En het zorgde ervoor dat ik mijzelf volledig verloren voelde in alles wat er gaande was. Ik was zwanger, maar had helemaal niet de ruimte om te genieten. Want er was altijd iets dat mijn aandacht trok. Iets dat mij herinnerde aan de onzekerheid van het leven.

En het werd niet beter. Tussen de twintigste en de dertigste week van mijn zwangerschap kreeg ik te maken met nog meer onverwachte gebeurtenissen. Mijn schoonvader kreeg een herseninfarct, iets wat natuurlijk enorm veel impact had op onze familie. Het voelde als een vicieuze cirkel van verdriet en zorgen. En dan die druk van ‘moeten genieten’, die van buitenaf op me afkwam. Iedereen om me heen zei: ‘Geniet ervan, want voor je het weet is het voorbij.’ En ik dacht: ‘Hoe moet ik genieten als ik elke dag met deze zorgen moet omgaan?’ Ik had me voorgesteld dat ik rustig met mijn partner naar de babykamer zou kijken, dat we samen zouden praten over de toekomst en de naam die we aan ons kindje zouden geven. Maar dat gebeurde niet. De laatste maanden van mijn zwangerschap waren gevuld met ziekenhuisbezoeken, zorgen en angst. Ik probeerde mezelf nog wel te dwingen om te genieten van de momenten waarop ik mijn baby voelde bewegen in mijn buik, maar het voelde vaak als een strijd om in het moment te zijn.

“Toen ik eindelijk mijn dochter Yara in mijn armen had, was het een mengeling van opluchting, uitputting en vooral: ik voelde me gewoon leeg.”

Toen ik uiteindelijk beviel, was dat een enorme opluchting. Maar ook daar was er geen ruimte om rustig te genieten. De bevalling was natuurlijk ook geen simpele zaak. Ik had altijd verwacht dat ik vol vertrouwen het ziekenhuis in zou gaan en dat alles ‘vanzelf’ zou gaan. Maar niets ging zoals ik had gehoopt. De bevalling zelf was een pittige ervaring. Het was niet het mooie, romantische moment dat ik me had voorgesteld. En toen ik eindelijk mijn dochter Yara in mijn armen had, was het een mengeling van opluchting, uitputting en vooral: ik voelde me gewoon leeg. Ik had geen energie om te genieten van de eerste momenten met haar, omdat ik zo moe was van alles wat eraan voorafging. Alles voelde overweldigend, van de bevalling zelf tot de zorg voor onze pasgeboren dochter. Ik wist niet hoe ik moest omgaan met de emoties die door me heen gierden.

Geen roze wolk, wel realiteit

En achteraf gezien kan ik zeggen dat ik ontzettend baal van hoe ik de zwangerschap heb ervaren. Niet dat ik spijt heb van mijn dochter, helemaal niet, maar ik baal ervan dat ik niet heb kunnen genieten van de zwangerschap zoals ik had gewild. Het gevoel van trots dat andere vrouwen hebben als ze hun buik zien groeien, dat had ik ook willen voelen. Maar ik was te veel bezig met alle andere dingen in mijn leven. Ik heb nooit kunnen stralen met mijn zwangere buik, nooit kunnen genieten van het trappelen van mijn kindje, omdat ik constant afgeleid werd door alles wat er mis ging in mijn leven.

Lees ook

Moeder zijn, terwijl je je eigen moeder moet missen

Ik probeer mezelf nu te vergeven. Het heeft geen zin om terug te kijken en mezelf te verwijten dat ik niet alles uit die negen maanden heb gehaald. Wat ik wel weet, is dat ik vanaf het moment dat ik mijn dochter Yara in mijn armen hield, ik de moederschapservaring op mijn eigen manier ben gaan beleven. Ik wil niet dat andere vrouwen hetzelfde voelen. Dat ze zich schuldig voelen over het niet kunnen genieten van de zwangerschap, want dat is normaal. Je hoeft niet perfect te zijn. Je hoeft niet elke seconde te stralen. Moederschap is niet perfect, en je hoeft niet te voldoen aan het plaatje dat anderen van je verwachten. Mijn zwangerschap was zwaar, en dat is oké. Want ik ben een moeder en ik ben er voor mijn dochter. En dat is het belangrijkste.”

Heb jij een bijzondere ervaring in het moederschap die je wilt delen? Stuur ons je verhaal dan op via info@mamaplaats.nl. We zijn benieuwd naar jouw ervaringen!🤍