Ik had het perfecte huis op Menorca… en toch besloot ik te verhuizen

De afgelopen weken kreeg ik veel DM’s van mensen die vroegen: “Maar waarom ga je verhuizen? Je woont toch in zo’n mooi huis?” En ja, dat klopt helemaal. Het is een waanzinnige plek. Toen ik dit huis vorig jaar vond, was ik echt flabbergasted. Alsof het me in de schoot werd geworpen. Zo’n plek waarvan je voelt: dit klopt. En dat deed het ook.

Ik ben nog steeds zó dankbaar voor de eigenaren van dit huis, voor de energie hier, voor hoe het allemaal op mijn pad kwam. Maar er zat één dingetje tegen… en dat is dat ik er in de zomer uit moet. Elk jaar. En dat klinkt misschien als een klein detail, maar dat betekent dus dat ik ruim twee maanden per jaar eigenlijk geen huis heb.

Afgelopen zomer was dat echt een gedoe. Ik was deels in Nederland, wat fijn was om familie te zien, maar het was veel te lang. En ondertussen sjouwde ik van het ene tijdelijke huis naar het andere, met tassen, koffers, speelgoed en strandspullen. Elke keer opnieuw inpakken, uitpakken, weer settelen. En ergens voelde ik: dit wil ik niet nog een keer.

Ik was niet actief op zoek naar een nieuw huis, maar ik wist wél: dit mag anders. Ik wilde niet nog een zomer rondlopen met mijn ziel onder mijn arm. En toen kwam er ook nog een gesprek met de meester van Sam. Hij vertelde dat hij best geschrokken was van hoe erg Sam’s Spaans en Catalaans achteruit waren gegaan na de zomer. En dat raakte me. Want ik weet hoe gevoelig hij is, hoe slim ook, maar dat de taal voor hem een sleutel is om zich echt thuis te voelen.

Ik dacht: ja, dit moet anders. Alleen had ik geen idee hoe. Totdat – en dat vind ik nog steeds zo bijzonder – de vrouw van wie ik mijn auto huur ineens zei: “Hé, een vriend van mij verhuurt een appartement. Zal ik jullie eens in contact brengen?” En dat appartement bleek de helft goedkoper dan waar ik nu woon. En het mooiste: ik mag er blijven zolang ik wil. Geen einddatum, geen zomers vol verhuisstress. Gewoon rust.

Daar kon ik dus geen nee tegen zeggen. En hoewel het met pijn in mijn hart is dat ik deze magische plek loslaat, gun ik het mezelf én de kinderen om wat meer stabiliteit te hebben.

Het huis waar ik nu woon, is eigenlijk iemands guesthouse. Het is prachtig, maar het is niet van mij. Alles is al ingericht, elk hoekje is al bedacht door iemand anders. De kinderen hebben wel hun eigen spulletjes, maar geen echte eigen kamer. Geen muur vol tekeningen, geen hoekje dat ruikt naar hun geur, hun boeken, hun dingen.

In het nieuwe huis kan dat allemaal wel. Ik mag het verven, inrichten, aankleden. Ik heb nieuwe meubels gekocht, een paar mooie tweedehands vondsten opgeduikeld, en langzaam ontstaat er een plek die echt van ons is. Een plek waar we kunnen landen.

En het grappige is: ik weet niet hoe lang ik hier blijf. De eerste keer dat ik naar Menorca kwam, was het plan vijf maanden, en kijk waar ik nu ben. Voor mezelf heb ik een soort stip op de horizon gezet: zolang Sam nog op de basisschool zit. Dat is tot juni 2027. Daarna zie ik wel weer verder.

Tegen die tijd moet ik waarschijnlijk opnieuw keuzes maken. Blijf ik hier, waar de middelbare school Catalaans is? Of verhuis ik naar een ander eiland met internationale scholen? Of haal ik hem er gewoon helemaal uit en ontstaat er iets totaal nieuws? Ik weet het niet. En dat is oké.

Wat ik nu vooral voel, is rust. Dat ik mag landen. Dat ik een thuis mag creëren waar ik niet elk jaar opnieuw hoef te hechten en los te laten. En dat ik de kinderen een plek kan geven waar ze echt hun eigen wortels kunnen laten groeien, hoe tijdelijk of flexibel die ook mogen zijn.

Het leven hier is magisch, maar het is ook leven. Met boodschappen, met school, met keuzes, met twijfels. En juist dat maakt het zo echt.

Ik geloof dat elk hoofdstuk zijn eigen bedoeling heeft. Dit nieuwe huis voelt niet als een stap weg van iets, maar als een stap naar iets nieuws. Een plek waar ik kan ademen, verzachten en iets moois bouwen. En dat voelt zó goed.”