Deel 4 – Mentaal herstel

Terwijl we wegrijden uit het ziekenhuis, komt alles eruit: de spanning, de emoties, maar ook de paniek. Ik was zó gewend aan de constante controle, aan de zekerheid van de artsen om ons heen. En nu, opeens, is het stil. Het is klaar.

Wat als de drain nog moet komen? Wat als ik iets mis? Wat als we terug moeten?

Ik probeer te genieten, maar elk huiltje van Jack, elke blik, elke kleine verandering brengt me in één seconde terug naar het ziekenhuis. Soms huil ik, maar dan hoor ik meteen die stem in mijn hoofd: “Waarom huil je? Doe normaal. Stop, niemand mag het zien.”

Dus duw ik het weg. Lach ik het weg. Sterk zijn, dat is wat ik ken. Maar mijn lichaam protesteert. De angst zit overal. Mijn hart raast, mijn gedachten gieren, mijn lijf is uitgeput. Ik word gek. De gedachten moeten stoppen. De gejaagdheid moet weg.

Ik weet: zo gaat het niet langer. Ik maak een afspraak bij de huisarts en krijg een verwijzing naar de psycholoog. Daar hoor ik wat ik diep vanbinnen al wist: PTSS en een angststoornis.

Elke week praten, voelen, huilen. Niet meer weglachen, maar eindelijk aankijken. Alles wat triggert, ga ik aan: ziekenhuisseries, verhalen, schrijven. Ik ben er klaar mee; het moet eruit. Alleen door te voelen zakt het langzaam.

Dan wordt Jack ziek. Eerst lijkt het onschuldig, maar mijn gevoel zegt meteen: “Het klopt niet.” Paniek. Het hele trauma komt weer naar boven. En dan het nieuws: de fenestratie werkt niet. Hij krijgt alsnog een drain.

Mijn grootste angst komt uit, en ik kan er niets tegen doen. Ik geef me over. Het is goed zo. Het vechten is klaar. Kom maar op met die drain.

Weer dat ziekenhuis, weer diezelfde artsen en gangen. Maar dit keer ben ik bij hem. Niemand neemt hem nog van me af. Ik voel me sterk.

Ze zeggen dat een emotie 90 seconden duurt, maar vasthouden kan een leven lang. Ik heb het te lang vastgehouden, te hard gevochten tegen iets wat gevoeld moest worden. En nu, eindelijk, laat ik het los.

Ben ik in balans? Nee, natuurlijk niet. Jack zijn ontwikkeling blijft spannend, elke controle blijft even slikken. Maar ik weet nu hoe ik ermee om kan gaan. In plaats van mezelf schaakmat te zetten, win ik van mezelf.

Ik ben niet meer die vrouw die alles wegduwt, ik voel, ik leef.

En na alles mag ik eindelijk zeggen: ik ben PTSS-vrij.”