Geen partner, wel een kinderwens: hoe zij moeder werd via co-ouderschap

Een kinderwens op je 40e – zonder partner

“Mijn reis naar het moederschap verliep allesbehalve standaard. Rond mijn veertigste begon het ineens te kriebelen. Ik woonde op dat moment in Nicaragua en had altijd gezegd dat ik ooit drie kinderen wilde. Maar het leven liep anders: ik was veel onderweg, woonde in het buitenland, had geen vaste relatie. En ineens was ik veertig. Tijdens een gesprek met mijn zus vroeg ze ineens: “Wordt het niet eens tijd om aan kinderen te denken?” Dat was het moment dat het zaadje werd geplant.

Ik besloot terug te gaan naar Nederland en mijn kinderwens serieus te nemen. In eerste instantie probeerde ik te daten, maar ik merkte dat ik bij elke man een onbewust lijstje afging: is dit iemand met wie ik een kind wil? Het voelde als een race tegen de klok. Toen ontdekte ik via via de community van MeerDanGewenst.nl, een soort datingsite voor mensen met een kinderwens. Ik ontmoette daar verschillende mannen en had hele bijzondere gesprekken. Maar ik merkte ook: het voelde vaak alsof ik een project aan het starten was, alsof ik er ‘even’ een vader bij zocht. Dat klopte niet voor mij.

De zoektocht naar een vader

Toen heb ik iets gedaan wat behoorlijk spannend was: ik stuurde een mail naar al mijn familie en vrienden. Ik vertelde openlijk dat ik graag samen met een man een kind wilde krijgen en 50-50% wilde opvoeden, en vroeg of zij iemand kenden met een soortgelijke wens. Dat voelde enorm kwetsbaar. Maar mijn moeder was op haar leeftijd van 70+ verrassend supportive. Ze zei meteen: “Ja, dit moet je doen!” Uiteindelijk kreeg ik via een vriendin de naam van Pieter. We hadden elkaar ooit vluchtig ontmoet, maar kenden elkaar verder niet.

“Hebben jullie het op de natuurlijke manier gedaan?” Een brutale vraag eigenlijk, maar die krijg je dus wél!

Kim Oostveen

We spraken af om te eten en hadden meteen een bijzonder gesprek. Ondanks onze verschillen – ik praat graag en schakel snel, hij is rustig en bedachtzaam – hadden we een gedeelde visie op het leven en op opvoeding. We besloten het serieus te onderzoeken. En hoe doe je dat, als je door de ‘leeftijds deadline’ niet veel tijd hebt om dit aan den lijve te ondervinden? We maakten ieder, los van elkaar, een lijst met vragen en antwoorden over alles wat belangrijk is bij het ouderschap: opvoedstijl, financiën, religie, vakanties, wat te doen bij ziekte of beperking van een kind, enzovoorts. Onze antwoorden bleken vrijwel identiek. Dat gaf vertrouwen.

We stelden een document op met al onze antwoorden, zetten er onze handtekeningen onder en vierden dat moment met champagne. Daarna volgde het ‘productieproces’. De conceptie deden we thuis: hij bracht zijn zaad in een filmrolletje bij me langs en ik bracht het zelf in met een spuitje. Benen omhoog, ontspannen en aanmoedigen: “kom op, zwemmen maar!” Binnen twee maanden was ik zwanger. Geen ziekenhuis, geen wachtlijsten, geen tussenkomst. Gewoon wij samen. En ja, dat roept vaak vragen op van buitenaf. “Hebben jullie het op de natuurlijke manier gedaan?” Een brutale vraag eigenlijk, maar die krijg je dus wél!

Zwanger, maar alleen 

De zwangerschap verliep fysiek goed, maar emotioneel vond ik het pittig. Onze definitie van het ‘samen doen’, bleek op dat moment nogal verschillend van elkaar. Voor mij betekende ‘samen’ dat je naar elkaar omkijkt, zodat een kindje zo fijn en rustig mogelijk kan groeien in de buik. Voor Pieter betekende ‘samen’ alleen samen een kind krijgen en ieder zelf opvoeden. Hij bleek op dat moment – niet helemaal bewust – dat hij een relatie ging opbouwen met een vrouw die het lastig vond haar rol te vinden in deze situatie. Zelf had ze 3 kinderen uit 2 eerdere relaties en wilde ze geen kinderen meer. Toch ze voelde zich – begrijpelijk – bedreigd door mijn aanwezigheid en onze band. We spraken expliciet uit dat we geen intieme relatie met elkaar wilden.

Voor mij was dit ook best lastig, want ik wilde een kindje krijgen met een man, niet met een koppel. Nu bleek er plots een vrouw bij betrokken te zijn die zich flink mengde in ons proces. Ze bemoeide zich veel met onze afspraken en dat maakte het moeilijk. Helemaal omdat veel op mijn schouders neerkwam: de zwangerschap, de planning, de afspraken regelen, de communicatie. Pieter deed veel minder dan ik hoopte en regelmatig voelde het alsof ik niet alleen voor mijn ongeboren kind en mezelf zorgde, maar ook voor hem en zijn vriendin. Ik voelde me vaak alleen.

Toen werd onze zoon geboren. Het was een pittige bevalling. Naast mijn zus en een vriendin, was er een geboorte doula aanwezig. Ik heb bewust besloten dat Pieter er niet bij mocht zijn, omdat ik bang was dat ik tijdens de bevalling meer met de zorg voor hem bezig zou zijn, dan bezig met zorgen voor mijn eigen bevalling en mijn kindje. Hij was wel de eerste die ik belde. 

Niet alles wat anders is, is verkeerd. Er is zoveel meer mogelijk dan je denkt, als je durft te kiezen voor je eigen pad

Kim Oostveen

Co-ouderschap – twee huizen, één kind

Vanaf het begin was wel duidelijk: we zouden hem echt samen opvoeden, al waren we geen stel. Toen hij vier maanden oud was, zijn we begonnen met een 50/50 verdeling. Maandag en dinsdag bij mij, woensdag en donderdag bij Pieter, en het weekend om en om. Inmiddels is hij een tiener en we houden die structuur nog steeds aan, omdat onze zoon dit fijn vindt en het lukt ons dit logistiek zo te regelen. Hij weet niet beter dan dat hij twee huizen heeft, en dat gaat heel goed. In de eerste jaren was afstemming heel belangrijk, zowel over onze vader-moeder relatie als over praktische zaken, en logistiek in de twee huizen. Om de week planden we een moment in om af te stemmen: hoe gaat het, wat loopt goed, waar moeten we bijsturen? Die open communicatie is belangrijk. We vragen ook regelmatig aan onze zoon zelf of hij nog tevreden is met hoe het gaat. En als er iets wringt, dan kijken we samen hoe we het kunnen oplossen. Flexibiliteit is essentieel. Als er iets verandert in onze agenda’s, zoeken we een oplossing die voor ons allemaal werkt. En daarbij vind ik het belangrijk om goed af te stemmen met hem over de wensen en logistiek van een eventuele partner. Rekening houden met hun relatie draagt bij aan een gelukkige vader – en een gelukkige vader zorgt beter voor zijn kind, zeg ik altijd. Daarom gun ik hem de liefde, maar wel in overleg met elkaar. Tegelijkertijd is het mijn les om ook goed voor mezelf te zorgen en ‘nee’ te zeggen als iets niet past, juist op momenten dat de andere kant vergeet om goed af te stemmen. 

Onze zoon is een heerlijk kind: zelfstandig, sociaal en sportief. Door de verdeling tussen twee huizen is hij gewend aan structuur, maar ook aan schakelen. Hij fietst zelf naar school en regelt veel dingen al zelfstandig. We wonen niet in dezelfde stad, dus logistiek is het soms een puzzel. Maar met duidelijke afspraken, een goede planning én elkaar dingen gunnen, werkt het prima. Pieter is in de loop der jaren gegroeid in zijn rol als vader. Hij is duidelijker gaan communiceren en durft nu meer zijn wensen en grenzen aan te geven. Ook naar zijn vriendin toe, en ook naar mij toe.

Waardevole lessen

Wat ik vooral heb geleerd, is dat je van tevoren heel duidelijk moet zijn over wat je van elkaar verwacht. Wat betekent ‘samen’ eigenlijk? Voor mij betekende dat ook emotionele steun, meedenken, meehelpen. Voor hem was het vooral: we doen dit samen, ieder alleen zijn eigen deel. 

Ik heb ook geleerd dat ik sterker ben dan ik dacht. En dat ik mijn kind liefdevol en stabiel kan opvoeden, ook in een niet-traditionele situatie. 

Wat ik andere vrouwen met een kinderwens wil meegeven? Denk goed na over wat jij belangrijk vindt. Spreek verwachtingen uit. En misschien wel het allerbelangrijkste: blijf communiceren. Ook als het schuurt. Wij zeiden en zeggen nog steeds: we blijven altijd in gesprek, want we willen rust en stabiliteit voor ons kind. 

En tegen de omgeving wil ik zeggen: stel vragen, wees nieuwsgierig, maar oordeel niet. Niet alles wat anders is, is verkeerd. Er is zoveel meer mogelijk dan je denkt, als je durft te kiezen voor je eigen pad. Mijn verhaal is daar hopelijk een voorbeeld van. Ik heb ondertussen diverse vrouwen en mannen gesproken die meer wilden weten over deze mogelijkheid. Ik denk er zelfs over om wens-ouders hierin wegwijs te maken en te coachen. In ieder geval hoop ik velen te inspireren: kijk wat er wél kan.”

Wil je meer weten over Kim of heb je vragen over haar verhaal? Kom via onze community in contact met Kim!

Heb jij ook een bijzonder verhaal? Stuur een mailtje naar info@mamaplaats.nl!