“Ik ben bevallen in een auto – en het ging allemaal zó snel!”

“Het leek een normale ochtend, één van de laatste in mijn zwangerschap. De zon scheen fel door het raam, de lucht was vochtig en warm, en ik voelde de vertrouwde vermoeidheid die de laatste weken van mijn zwangerschap met zich meebrengen. Ik was 38 weken zwanger en dacht dat ik nog genoeg tijd had. Mijn uitgerekende datum was pas over tien dagen, dus ik had mezelf nog niet echt voorbereid op de bevalling. In mijn hoofd had ik een heel ander plan: rustig in het ziekenhuis, met mijn verloskundige en alles wat erbij hoort. Maar zoals zoveel dingen in het leven, liep het heel anders.

Het begon met een paar lichte krampen in de ochtend. Niet bijzonder, dacht ik, gewoon wat last van mijn buik zoals ik de afgelopen weken wel vaker had. Maar na het ontbijt, toen ik naar de gang liep, voelde ik ineens dat het niet zomaar krampen waren. Mijn buik werd steeds harder en de pijn werd heviger. Maar ik probeerde rustig te blijven. Het zou vast nog wel even duren.

Na overlegd te hebben met mijn man belden we toch maar het ziekenhuis, die ons vertelde dat we toch wel beter hierheen konden komen. Dus stapten we op ons gemak in de auto. Maar we waren nog niet eens halverwege toen de weeën plotseling veel intenser werden. Ik voelde mijn buik elke keer zo hard worden, bijna pijnlijk. Maar ik zei tegen mijn man: ‘Het komt wel goed, geen stress.’ Hij keek me bezorgd aan en stelde voor om de snelweg af te slaan en te stoppen bij een benzinestation. ‘Misschien kunnen we even pauzeren,’ zei hij. Maar ik wilde niet stoppen. Ik wilde gewoon door naar het ziekenhuis. Ik probeerde vooral heel erg hard om niet in paniek te raken.

We reden door de stad en ik probeerde de weeën te negeren, maar ze kwamen sneller en sterker. Het was alsof de tijd zich samentrok, maar alles om me heen bleef doorgaan. Ik zag de mensen op straat, de fietsen, de auto’s die voorbij gleden, maar ik voelde alleen mijn eigen lichaam, die elke seconde krachtiger riep om deze baby eruit te laten komen.

Op een bepaald moment, na ongeveer twintig minuten rijden, kon ik het niet meer verdragen. De weeën kwamen nu zo snel achter elkaar dat ik niet meer rustig kon blijven. Ik voelde mijn lichaam trekken, alsof het niet meer in mijn handen was. ‘Het is te laat,’ zei ik tegen mijn man. ‘Het gaat niet meer, we gaan het hier doen.’ Hij begon in paniek te raken. ‘Wat bedoel je, hier?’ ‘In de auto!’ schreeuwde ik. En op dat moment voelde ik het hoofdje van de baby al komen. Mijn man probeerde te stoppen, maar we zaten vast in het verkeer. Er was geen tijd om te wachten op de ambulance.

Gelukkig was de auto van ons een ruime, comfortabele wagen, maar het voelde helemaal niet comfortabel. Ik lag op de achterbank, mijn man zat met bevende handen achter het stuur. En daar, midden in de drukte van de stad, was ik in de volle gang met het ter wereld brengen van onze dochter. In mijn hoofd was er niets anders dan de focus op het moment, de kracht van de weeën, en de wetenschap dat mijn dochter niet langer wachten kon.

Voordat ik het wist, stonden er twee ambulancebroeders naast ons. Ze waren heel kalm, alsof ze dit elke dag deden, maar ik weet dat het voor hen ook een beetje onverwacht was. Ze hielpen me om de baby veilig op de achterbank te krijgen. Mijn dochter was gezond en huilde hard, de lucht vulde zich met die prachtige eerste huiltjes. ‘Dat is een goed teken,’ zei de ambulancebroeder. Het voelde alsof ik eindelijk kon ademen, alsof de adrenaline die door mijn lijf raasde, begon af te nemen. Maar tegelijkertijd voelde het alsof de tijd had stilgestaan. Hier waren we dan, in de auto, met een baby op de achterbank.

Mijn man, die de rit naar het ziekenhuis als de langste rit ooit zou beschrijven, had zijn zenuwen onder controle, maar ik wist dat hij net zo verbaasd was als ik. Dit was niet hoe we ons bevallingsplan hadden voorgesteld. Nu, als ik terugkijk op die ervaring, is het moeilijk om te geloven dat het echt gebeurde. Het was zeker niet hoe ik me had voorgesteld dat het zou gaan. Maar het was op een vreemde manier perfect.”