“Het trauma van mijn bevalling achtervolgt me elke dag”

Kun je iets vertellen over hoe je bevalling verliep?

“Mijn zwangerschap verliep op zich goed, al had ik tegen het einde wat complicaties zoals een hoge bloeddruk. De bevalling zelf begon ’s nachts. Ik was gespannen, maar ook opgetogen – ik ging eindelijk mijn kindje ontmoeten. Wat ik niet wist, was dat het een marathon zou worden van meer dan 24 uur. Het voelde alsof ik de controle compleet kwijt was. Artsen kwamen en gingen, en ik had geen idee wat er precies gebeurde.

Ik gaf meerdere keren aan dat het niet goed ging, dat ik het gevoel had dat er iets mis was. Maar ik kreeg steeds te horen dat alles ‘normaal’ was. Op een gegeven moment raakte ik uitgeput. Toen de hartslag van de baby ineens daalde, ontstond er paniek. Er werd met spoed een keizersnede uitgevoerd. Alles gebeurde zo snel dat ik het amper kon verwerken.”

Wat gebeurde er na de geboorte?

“Mijn dochter was gelukkig gezond, maar ik voelde me compleet verdoofd. Iedereen om me heen zei dat ik blij moest zijn dat alles goed was afgelopen, maar dat voelde ik helemaal niet. Ik kon alleen maar huilen. De eerste uren met mijn dochter waren niet zoals ik me had voorgesteld. Ik voelde me schuldig, alsof ik haar al in de steek had gelaten door niet op een natuurlijke manier te kunnen bevallen.

Ik kreeg flashbacks van de momenten waarop ik dacht dat ik mijn dochter misschien niet zou overleven. Elke keer dat ik aan de operatie dacht, kreeg ik een knoop in mijn maag. Zelfs nu, drie jaar later, komt die angst soms nog terug.”

Heeft het trauma invloed gehad op je dagelijks leven?

“Absoluut. Ik slaap nog steeds slecht en ik krijg het benauwd in ziekenhuizen of zelfs bij het idee van een medische ingreep. Het heeft ook invloed gehad op mijn relatie. Mijn partner probeerde er voor me te zijn, maar hij kon het niet helemaal begrijpen. Hij was natuurlijk ook bang geweest, maar hij had die fysieke en emotionele pijn niet zoals ik dat had. Het duurde maanden voordat ik echt het gevoel had dat ik een band met haar opbouwde. Ik voelde me zo schuldig daarover. Het leek alsof ik alles wat ik voor haar voelde, blokkeerde omdat de herinnering aan haar geboorte zo pijnlijk was.”

Heb je hulp gezocht?

“Na lang twijfelen heb ik uiteindelijk hulp gezocht bij een psycholoog die gespecialiseerd is in bevallingstrauma’s. Het was moeilijk om alles weer op te rakelen, maar het heeft me geholpen om te begrijpen dat mijn gevoelens normaal waren en dat ik niet gefaald had. Ik heb ook EMDR-therapie gehad om de flashbacks te verwerken. Dat heeft een groot verschil gemaakt.

Ik ben bang om ooit weer zwanger te worden. Zelfs als ik alleen maar een zwangere vrouw zie, voel ik die angst weer opkomen. Maar tegelijkertijd ben ik dankbaar dat ik hier nu over kan praten. Als mijn verhaal andere vrouwen kan helpen om zich minder alleen te voelen, dan heeft het een doel gehad.”

Wat zou je willen meegeven aan anderen die een traumatische bevalling hebben meegemaakt?

“Praat erover. Houd het niet voor jezelf, hoe moeilijk het ook is. Ik heb te lang gedacht dat ik ‘gewoon moest doorgaan’ omdat anderen dat ook deden. Maar jouw pijn is echt, en je verdient het om gehoord en geholpen te worden. Het is niet jouw schuld. En het is nooit te laat om hulp te zoeken.”

Heb jij een bijzondere ervaring in het moederschap die je wilt delen? Stuur ons je verhaal dan op via info@mamaplaats.nl. We zijn benieuwd naar jouw ervaringen!🤍