“Elke keer dat ze zo blauw wordt, denk ik even: zal dit het nu zijn?”

20 augustus 2025

Redactie Mamaplaats

“Ik kan natuurlijk niet over alle epileptische aanvallen schrijven, maar deze (eigenlijk twee op één dag) is er weer zo eentje die me echt bij zal blijven. Al vergeet je er eigenlijk geen één.

30 jaar ouder, helemaal grijs, doodsangsten en tig hartverzakkingen verder…

Vanochtend voelde Abby niet helemaal zichzelf. Er was niks heel duidelijk aan te wijzen, maar mijn onderbuikgevoel zei genoeg. Dus heb ik haar ziekgemeld en thuisgehouden van school.

Nog geen half uur later kreeg ze een TC-aanval. Helemaal weg, met schokken. Normaal is het vaak even afwachten, maar dit keer werd ze grauw, blauw en ademde ze telkens niet meer. Ik twijfelde geen seconde en belde 112. Dit had ze namelijk nog nooit eerder bij een aanval gehad. Voor mijn gevoel duurde het uren, maar waarschijnlijk was het een minuut of vijftien voordat de ambulance (A2) er was. Na onderzoeken en controles mocht ze gelukkig thuisblijven, maar wel met duidelijke instructies.

Ik was in paniek, tranen, en vroeg zelfs een domme vraag toen er werd gezegd dat de arts direct zou komen

Nog geen twee uur later kwam de volgende aanval. Weer een zware, opnieuw blauw en weer ruim acht minuten. De eerste ambulance had al gezegd dat ik meteen moest bellen bij nog een aanval of bij vage klachten. Dus ik belde de spoedlijn van de huisarts. Ik was in paniek, met tranen, en stelde zelfs een domme vraag toen er werd gezegd dat de arts direct zou komen: “Bedoelt u hier naar het adres?” Ja natuurlijk, wat dacht ik… De huisarts stond kort daarna al bij ons thuis, deed onderzoek en maakte zich ook zorgen. Ze belde de neuroloog, maar die zat midden in een ingreep. Haar advies: meteen 112 bellen.

Abby was ondertussen nog helemaal van de wereld. Ogen soms even open, maar niemand thuis zogezegd. Dit keer een A1, dus met toeters en bellen. En elke keer dat ze zo blauw wordt, denk ik even: zal dit het nu zijn? Is dit het moment dat het ophoudt? Je probeert haar toch te troosten, ook al merkt ze er zelf niets van, terwijl ze slap over de bank of de grond ligt. Toen de ambulance aan kwam rijden en ik de flikkerende lampen zag, dacht ik: oh kijk Abby, daar heb je de lampjes en tuttetuutjes weer. Onze donkere humor houdt ons op de been, ook nu. Het is iedere keer een opluchting als ik die wagen voor zie rijden. Beide keren was ik alleen thuis met haar, en dan moet je doen wat nodig is, maar eng blijft het.

In het ziekenhuis liet ze alles toe: prikken, onderzoeken. En dat is bijzonder, want normaal gaat dat gepaard met strijd. Toevallig hadden we dezelfde neuroloog als bijna twee jaar geleden. Die wist meteen wat voor afspraken we toen gemaakt hadden, zoals het maximaal aantal prikken. Gelukkig waren alle uitslagen goed. Waarschijnlijk door de puberteit, groeispurt, hormonen en het feit dat de medicatie niet meer voldoende is. Haar medicatie is nu verdubbeld. Hopelijk geeft dat weer rust.

En met een beetje zwarte humor sluiten we dan maar af. Onze “ambulance-bingo” heeft er weer een vakje bij. Abby vindt het nu grappig dat ik van elk gek geluid of rare beweging van haar meteen opschrik. Dan kijkt ze me ondeugend aan, beweegt expres gek met haar been of maakt een geluidje. Ze heeft nog steeds absences (kort even weg, max. 30 seconden) en soms een losse schok.

Zelf weet ze er niks meer van, maar toen we van de spoed naar buiten liepen, riep ze: “Kijk mama, ze hebben hier ambulances! Die heeft zelfs alles aan en gaat daar snel parkeren!” Ik dacht alleen maar: nee joh, meen je dat, grapjas, daar zat jij net nog in…

Nu op naar een spannende nacht, week, of hoe lang het duurt tot de rust en het vertrouwen weer een beetje terug zijn. Want als Abby eindelijk slaapt, zie ik haar weer voor me: blauw en slap. Dat beeld gaat niet zomaar weg. Ik schrik wakker of kan niet slapen. Dat zal tijd kosten, maar dat komt wel weer goed.

Voor nu ligt Abby weer veilig te slapen, samen met haar oude ambulanceknuffels en haar nieuwste aanwinst. Die geven haar altijd troost en helpen haar om alles weer op een rijtje te zetten. Ook haar speciale album met ziekenhuisbandjes, diploma’s, foto’s en kaarten blijft een houvast. Zo kan ze zelf stap voor stap terugzien en begrijpen wat er allemaal is gebeurd.”