DEEL 3: ”Van onze droom naar een nachtmerrie”

Nadat we Noah een tijd bij ons hadden, zagen we dat zijn huidje erg fragiel was. Het vocht trok uit zijn huid en hij werd donkerder van kleur, waarop de verloskundige adviseerde om hem in het water te leggen: wateropbaring. Mijn eerste gedachte was: ‘Je legt je baby toch immers niet in het water? Ondanks dat hij is overleden, wil je hem het allermooiste geven, voor hem zorgen, maar hem toch niet onder water leggen!?’ De verloskundige zag dat ik hierbij de nodige vragen had en zei me dat ze het graag wilde laten zien. Als we het niks vonden, zou ze hem er meteen weer uit halen en hem in een mandje leggen.

Dus legde de verloskundige Noah in een bakje met koud water en ijsblokjes. Wat er toen gebeurde was prachtig. Je zag Noah meteen weer mooi roze kleuren en hij nam de houding aan, die hij ook in mijn buik had tijdens de echo’s. Het was dus helemaal niet raar om je baby in het water te leggen, het was prachtig. Hierdoor konden we hem ook heel goed bekijken. Zo was Noah toch heel dichtbij. Hij stond op het nachtkastje en we konden niet stoppen om naar hem te kijken.

Daarna moest de placenta nog geboren worden. De gynaecoloog had me al voorbereid dat dit in dit soort gevallen vaak operatief moet. Ik kreeg 30 minuten de tijd, de minuten tikten door. Het lukte me zelf niet om de placenta geboren te laten worden, waardoor er met veel zusters op mijn buik is geduwd en door een zuster de placenta er echt is uitgetrokken. Ik zal verder niet te veel details delen, maar jullie begrijpen dat dit zeer pijnlijk en traumatisch was. Je overleden baby is ‘eindelijk’ geboren en dan komt dit er nog achteraan.

Hierna mocht ik douchen en mochten we Noah mee naar huis nemen. Doordat ik zoveel bloed was verloren, lukte het douchen me niet. Al bij het zitten op de rand van mijn bed kreeg ik sterretjes voor mijn ogen en dus ben ik op bed gewassen, kreeg een katheter en moest ik een nachtje blijven.

Lucas is ’s avonds laat samen met mijn moeder naar huis gegaan, want er moest thuis ook nog het nodige geregeld worden voor de thuiskomst van Noah. Het kistje en een passend bakje voor in het kistje, zodat we hem thuis ook in water konden opbaren. Lucas en mijn moeder zouden de volgende ochtend weer vroeg bij mij zijn in het ziekenhuis.

Noah werd door de zuster meegenomen en die nacht heb ik geprobeerd om wat te slapen. Half in de nacht hebben ze op mijn verzoek de katheter verwijderd omdat ik daardoor niet kon slapen en is het me gelukt met hulp van de zuster te plassen.

De volgende morgen (maandag) kwamen Lucas en mijn moeder al vroeg in het ziekenhuis, waar ik met hulp van Lucas kon douchen. Daarna mochten we naar huis.”