Beeld: Canva
Vroeggeboorte: “Drie maanden te vroeg braken mijn vliezen”
Een zwangerschap kan voor de één eindeloos lijken, en voor de ander juist voorbij vliegen. De meeste vrouwen hebben – tijdens hun verlof – alle tijd om een vluchtkoffer te pakken, het huis op orde te maken en zich voor te bereiden op de komst van de baby. Maar wat als je die tijd niet krijgt? Als je kindje veel te vroeg komt? Het overkwam Anita, dríe maanden te vroeg.
Plotseling naar het ziekenhuis
“Het was mijn eerste zwangerschap. Alles was nieuw en spannend, maar tot dan toe verliep alles eigenlijk vrij normaal. Af en toe had ik last van harde buiken, maar dat leek erbij te horen. Tot ik op een ochtend – ik was 29 weken zwanger van een jongetje – plots wakker werd in een nat bed. Paniek! Mijn vliezen waren gebroken. Ik had nog even hoop dat ik misschien incontinent was geworden, maar ik realiseerde me al vrij snel dat het foute boel was. Ik wist niks van de gevolgen, dus ik belde snel de verloskundige. Ik moest naar het ziekenhuis komen, dus we sprongen in de auto. Daar moest ik gelijk plat, en kreeg ik weeënremmers toegediend om te voorkomen dat de bevalling doorzette. Toen raakte ik wel even in paniek, wat als dit niet zou werken? Die weeënremmers zijn ook nog eens allesbehalve prettig: je hartslag gaat omhoog, je wordt knalrood en je krijgt een opgejaagd gevoel. Alsof ik nog niet gespannen genoeg was…
Ik kreeg ook een injectie om de longen van de baby sneller te laten rijpen. Ze vertelden me dat het daarom belangrijk was om de baby in ieder geval nog twee dagen ‘binnen’ te houden. Vanaf dat moment was dat mijn enige missie! Ik kon nergens anders meer aan denken, maar het hield me ook overeind.
“Die weken in het ziekenhuis merkte ik dat ik onbewust afstand begon te nemen van mijn kindje. Ik focuste me alleen op overleven – voor hem én voor mezelf.”
Die weken in het ziekenhuis merkte ik dat ik onbewust afstand begon te nemen van mijn kindje, mijn zoon. Klinkt misschien gek, maar het was mijn manier om mentaal overeind te blijven. Ik kon het er gewoon niet bij hebben om me ook nog zorgen te maken over hoe hij eruit zou komen. Ik focuste me alleen op overleven – voor hem én voor mezelf. Alles wat met hechting te maken had, zoals kleertjes of knuffeltjes, hield ik af. Mijn man stelde voor om een knuffeltje bij me te houden zodat het naar mij zou ruiken. Dat heb ik gedaan, maar ik dacht alleen maar: wat moet ik hiermee? Ik kon het moederschap er gewoon nog niet bij hebben.
Eenzaam, tot die ene kamergenoot
Omdat de baby in stuit lag, moest ik de hele tijd blijven liggen. Ik lag steeds op een kamer met een andere zwangere. Maar terwijl zij na een paar dagen mocht bevallen, bleef ik achter. Vier weken lang.
Totdat er een vrouw bij me op de kamer kwam die in hetzelfde schuitje zat. Ook haar vliezen waren te vroeg gebroken, ook zij had de opdracht gekregen om haar baby zo lang mogelijk binnen te houden. We bouwden een bijzondere band op. Door haar was ik niet alleen. Samen sleepten we ons door de lange ziekenhuisdagen heen. Nu, jaren later, hebben we nog steeds contact. Het is een vriendschap die uit iets heel bijzonders is ontstaan.
Weer naar huis gestuurd
Na vier weken mijn baby veilig binnen houden mocht ik dan eindelijk naar huis. In het ziekenhuis konden ze niets meer voor me doen; ik kreeg weeënremmers mee en moest thuis afwachten hoelang dit goed zou gaan. Maar nog geen paar uur na thuiskomst voelde ik het: het gaat beginnen. Er rommelde van alles in mijn buik.
Toen ik het ziekenhuis belde, reageerden ze terughoudend. Ze dachten dat ik het gewoon spannend vond om weer thuis te zijn. Ze lieten me niet gelijk terugkomen. Ik raakte flink in paniek en zei in een opwelling dat ik geen leven meer voelde in mijn buik — en toen mocht ik gelukkig wél terugkomen. Dit was natuurlijk niet waar, maar wel nodig om serieuw genomen te worden. Eenmaal terug in het ziekenhuis bleek ik al vier centimeter ontsluiting te hebben. De bevalling was begonnen. En nu mocht hij wél komen…
“Soms vragen we ons af of zijn ADD en dyslexie door zijn vroeggeboorte komt. Ik heb ervoor gekozen om daar geen energie aan te verspillen. Hij is gelukkig, creatief en slim”
Keizersnede en zorgen
De baby lag in een lastige positie te liggen en zat vacuüm gezogen, waardoor ik een keizersnede kreeg. Dit was bij mij al bekend, maar wat er toen gebeurde had ik geen rekening mee gehouden: het werd geen gewone keizersnede, maar een keizersnede in t-vorm, zodat ze hem wel los konden krijgen. Mijn man stond erbij en heeft later verteld dat hij zag hoe de artsen zelfs mijn darmen opzij moesten leggen om de baby eruit te krijgen. Super heftig voor hem om te zien.
Toen ons zoontje Michiel werd geboren, mocht ik hem niet vasthouden, hij moest meteen in de couveuse. Vier dagen later mocht ik naar huis, maar Michiel nog niet. Dat was moeilijk, maar we zochten hem elke dag op. Gelukkig was de band er na de geboorte meteen. Zodra ik hem zag, kon ik me focussen op het moederschap. Ik voelde aan alles dat hij van mij was. Michiel deed het hartstikke goed en ook hij mocht gelukkig al snel naar huis.
Hij heeft ADD en dyslexie. Soms vragen we ons af of dat door zijn vroeggeboorte komt. Maar ik heb ervoor gekozen om daar geen energie aan te verspillen. Hij is gelukkig, creatief, slim en gaat goed om met zijn uitdagingen.
Je hoeft niet altijd alles te weten
Wat ik heb geleerd in het ziekenhuis? Dat je niet altijd alles wilt weten. In het begin wilde ik overal van op de hoogte zijn. Elk klein nieuwtje over mijn zoon wilde ik horen. Maar dat maakte me alleen maar gestresst. Ik moest leren loslaten. Zwanger zijn — en zeker in een situatie als de mijne — is de ultieme oefening in vertrouwen. Dat pas ik nu ook toe in mijn dagelijks leven.
En: luister naar je gevoel. Zie je dat je kind gelukkig is en stappen maakt? Laat je dan niet gek maken. En voel je dat er iets niet klopt? Twijfel dan niet en trek aan de bel. Jij kent je kind het allerbeste.
Ik veranderde van een moeder van een prematuur geboren kindje…
Opnieuw zwanger worden
Tijdens een cursus werd mij ooit gevraagd: “Wat is het moedigste wat je ooit hebt gedaan?”
Zonder twijfel zei ik: voor de tweede keer moeder worden.
De kans op een vroeggeboorte is bij een volgende zwangerschap ongeveer 25 procent. Daarom ben ik het die tweede keer veel rustiger aan gaan doen. Ik meldde me maanden eerder ziek van werk en lag vooral op de bank. Het moment dat ik tijdens mijn tweede zwangerschap de datum passeerde waarop bij de eerste mijn vliezen braken, voelde ik pure opluchting. Mijn dochter werd uiteindelijk twee weken te vroeg geboren, maar gezond. En nu zijn we compleet — en dolgelukkig met zijn vieren.”
Heb jij een bijzondere ervaring in het moederschap die je wilt delen? Stuur ons je verhaal dan op via info@mamaplaats.nl. We zijn benieuwd naar jouw ervaringen!🤍
OOK INTERESSANT
Of er óóit een tweede komt?
Juf krijgt een baby – Deel 2
Juf krijgt een baby – Deel 1