Meike: “Ik ga alsnog dood. Mijn lichaam kan dit niet meer. Dit was het.”

Een paar uur na de inleiding braken mijn vliezen. Van de bevalling zelf weet ik niet veel meer door de ruggenprik; alles kwam wat wazig binnen. Rond 18.00 uur begonnen de echte weeën. De volgende ochtend, om 08.00 uur, waren ze zó heftig dat ik volledig uitgeput raakte, maar mijn baarmoedermond rijpte niet verder. Ik heb één keer mogen persen, maar het ging niet. De gynaecoloog wilde nog even afwachten, maar ik kon niet meer en vroeg om een keizersnede. Binnen korte tijd lag ik op de OK, waar onze zoon werd geboren.

In eerste instantie leek er niet veel aan de hand, al verloor ik meer bloed dan normaal en kreeg ik extra toegediend. Pas diep in de nacht sloeg alles om. Tijdens een controle kreeg ik opeens een enorme perswee en voelde ik iets stromen. Vanaf dat moment ging het razendsnel.

Veel herinneringen uit die periode heb ik vooral via mijn man en de artsen, omdat ik er halfbewust doorheen ging. De verpleegkundige kreeg geen bloeddruk meer gemeten; er was geen bloed meer te prikken. Er stonden ineens veel mensen om mijn bed. Ze drukten twee keer hard op mijn buik in de hoop de bloeding te stoppen, maar dat hielp niet. Ik raakte in shock en kreeg met man en macht bloed toegediend.

Op de IC werd ik gestabiliseerd. Via radiologie probeerden ze met kleine ballonnetjes de bloedtoevoer te stoppen, maar dat mislukte. Daarna volgde een andere ingreep met een grote ballon die meerdere vaten tijdelijk afsloot. Terug op de IC kreeg ik opnieuw een perswee waardoor die ballon eruit werd geperst en de bloeding meteen weer begon. Met spoed — zelfs via de spoelkeuken omdat dat sneller was — werd ik naar de OK gebracht.

Daar hebben ze uiteindelijk mijn baarmoeder moeten verwijderen om mijn leven te redden. Na de operatie werd ik anderhalve dag in slaap gehouden op de IC. Toen ik wakker werd, wist ik op de een of andere manier al dat mijn baarmoeder weg was; flarden van gesprekken en beelden waren blijven hangen, ook al was ik gesedeerd.

Weer thuis — maar niet veilig

Op maandag kwam ik van de IC en dinsdagochtend werd al gesproken over mobiliseren en naar huis gaan. Dat voelde heel vreemd; mijn lichaam stond nog in totale overlevingsstand. Uiteindelijk mocht ik op vrijdag naar huis, nog steeds met veel pijn en benauwdheid.

De dagen daarna ging het snel slechter:

• Zaterdag werd mijn pijnstilling opgehoogd.
• Zondag kwam er een andere verloskundige die zich ernstig zorgen maakte.
• Later die dag kon ik niet meer liggen en kreeg ik geen lucht als ik plat lag.
• Ik rilde onder een dekbed terwijl het buiten warm was en had koud zweet.

De verloskundige kwam direct en stelde vast dat ik 40 graden koorts had. In het ziekenhuis bleek ik een longembolie én een longontsteking te hebben, vermoedelijk een gevolg van de IC-opname. Gelukkig mocht ik terug naar de kraamafdeling zodat mijn man en zoontje bij me konden blijven.

Nieuwe klap: hartfalen

Hoewel ik langzaam opknapte, hield ik enorm veel vocht vast. Dat bleek ook mijn hart te hebben belast. Er werd een echo gemaakt en terwijl ik even buiten was, werd mijn man gebeld dat we direct terug moesten komen. De cardioloog wilde meteen met ons praten.

Mijn eerste gedachte was:
“Ik ga alsnog dood. Mijn lichaam kan dit niet meer. Dit was het.”

Het gesprek was heftig: ik bleek hartfalen te hebben. De pompfunctie van mijn hart was voor een groot deel uitgevallen. Ik moest met spoed naar de CCU en werd aan allerlei apparatuur aangesloten. Het ging opnieuw allemaal zo snel dat ik compleet instortte.

Na twee dagen mocht ik naar de cardiologieafdeling. Daar kregen we een rustige zaal die ze een beetje als woonkamer hadden ingericht, zodat mijn man en zoontje bij me konden blijven. Dat gaf enorm veel troost. In totaal lag ik vier weken in het ziekenhuis — vier weken waarin ik zelf niet voor mijn eigen baby kon zorgen.

Drieënhalf jaar later krijg ik nog steeds hulp om alles te verwerken: het trauma, de angst, het verdriet en het enorme verlies. Aan de buitenkant zie je niets, maar van binnen ligt een groot litteken.

PICS: Post-Intensive-Care-syndroom

Na mijn opname hoorde ik over IC Connect, een initiatief dat is ontstaan vanuit de IC zelf. Veel oud-IC-patiënten herkennen dezelfde klachten:

• Innerlijke onrust
• Angst
• Vergeetachtigheid
• Slaapproblemen
• Extreme vermoeidheid

Dat geheel heet PICS — Post-Intensive-Care-syndroom. Het kan iedereen treffen, jong of oud, en het maakt niet uit of je kort of lang op de IC hebt gelegen.

IC Connect organiseert bijeenkomsten voor oud-IC-patiënten. Wat mij daarin opvalt, is hoeveel jonge mensen op de IC hebben gelegen en hoe groot de impact bij hen is.

Waarom ik dit deel

Het heeft heel lang geduurd voordat ik mijn verhaal kon en durfde opschrijven. Maar het voelt opluchtend dat ik het eindelijk heb gedaan. Niet alleen voor mezelf, maar ook omdat ik weet dat er meer mensen zijn die door iets soortgelijks zijn gegaan — en dat het belangrijk is dat we elkaar vinden.

Dank je wel dat je de tijd hebt genomen om mijn verhaal te lezen.”