mamametbevallingstrauma: Ik kon alles nog gewoon bewegen en voelde alle aanrakingen.

De reden dat ik een jaar geleden een blog begon te schrijven over mijn verhaal, was omdat ik geen herkenning kon vinden. Er stonden geen gelijksoortige gebeurtenissen online. Ik schreef het zodat ieder ander persoon die dit ook mee moest maken zich niet alleen hoeft te voelen. Het is namelijk vreselijk eenzaam om hiervan te herstellen als niemand echt begrijpt wat er met je is gebeurd. Net als bij velen anderen staat er niets over beschreven in mijn dossier. Zorgprofessionals geven niet graag fouten of falen toe en dekken elkaar af. Geen enkele zorgprofessional, gynaecoloog, anesthesist, verloskundige of verpleegkundige noteert: door mijn toedoen heeft patiënt X enorme pijnen moeten doorstaan. Daarmee ondertekenen ze natuurlijk problemen voor zichzelf.

Mijn keizersnede was pure horror. Ik werd als moeder niet gehoord door de anesthesist. Mijn ruggenprik voelde al niet goed omdat ik niet verdoofd werd. Ik kon alles nog gewoon bewegen en voelde alle aanrakingen. Dit heb ik aangegeven en omdat de pijnprikkel geen pijn deed, was het ‘goed’ volgens de anesthesist. De snede zelf deed inderdaad geen pijn. Het aan de kant leggen van de buikspieren was al heel anders. De pijn was enorm en voelde heel rauw. De anesthesist deed het af met: oh, dit is een gemene laag. Ik werd weer niet gehoord en er werd niet gehandeld. Terwijl ik op het beeldscherm zag hoe vier handen mijn buikvlies kapot trokken, voelde ik letterlijk hoe ik uit elkaar gescheurd werd. De pijn was hels, horror en niet te beschrijven hoe dit voelt.

Voor mensen die weten wat trauma doet met je brein: ik vloog in de freeze-stand. Ik bevroor ter plekke op die tafel en kon en deed niets. Alles tot in detail kreeg ik binnen: gevoel, geluid, geur, omgeving. Voor mijn gevoel heb ik alles gedaan. Geschreeuwd, geschopt, geslagen, weggedraaid om die handen maar uit mijn buik te krijgen. Maar er gebeurde niets. Mijn lichaam was compleet bevroren. De doodsangst stond in mijn ogen. Mijn partner zag het en heeft ingegrepen. De anesthesist heeft door de OK geschreeuwd dat ze moesten stoppen. Ik werd onder narcose gebracht en miste de geboorte van mijn zoon.

Misschien kun je je voorstellen: met welk gevoel je onder narcose gaat, zo word je ook wakker. In complete paniek, zonder baby, zonder partner, zonder tijdsbesef en vooral ook zonder bekende gezichten. Er stond een nieuw gezicht naast mijn bed dat me vertelde dat alles goed was gegaan en het goed ging met mijn zoon. Hierdoor raakte ik nog meer van mijn stuk. Wat was er dan net gebeurd? Dat was niet goed. Dat was een hel. Of stel ik me aan en herinner ik me het niet goed?

Later hoorde ik dat de anesthesist tegenover mijn man heeft toegegeven dat het niet goed is gegaan, maar ik heb die man nooit meer gezien. Dat vind ik eigenlijk bizar. Waarom is er geen standaard nazorg? Niet even een kort gesprekje als iemand uit zo’n narcose komt. De fout ligt hier bij de anesthesist, die gefaald heeft in de verdoving. Dat is zijn werk. Hij was erbij toen het vreselijk fout ging. Zeg dan alleen iets kleins als: sorry dat je dit mee hebt moeten maken. Erken je fout. Dat maakt in herstel al zo’n groot verschil.

Daarentegen lijkt het nu alsof het niet is gebeurd. Mijn dossier is leeg. Hierdoor heb ik niet alleen de geboorte van mijn zoon gemist, maar ook het moment dat ik moeder werd, wat een enorme impact heeft op de binding. Die zorgprofessionals hebben geen idee wat voor consequenties zo’n fout heeft. Ik heb een trauma voor het leven. Ik ben mentaal beschadigd en kan dit nooit meer op de juiste manier overdoen.

Vaak werd er gevraagd: heb je dan geen officiële klacht ingediend? Nee, dat heb ik niet. Veel mensen beseffen zich denk ik niet in wat voor staat je bent als je dit hebt meegemaakt. Dat er helemaal geen energie is om hier iets mee te doen. En omdat er niets in het dossier staat, waar vecht je dan nog tegen?

Misschien zijn we wel met veel meer dan 1 op de 10. Deze informatie is niet via ziekenhuizen en medische dossiers te achterhalen.”