Ik heb de geboorte van mijn zoon gemist

“Ik kijk om me heen en zie geen enkel bekend gezicht. Mijn partner is er niet en ineens besef ik me dat mijn buik leeg is.

Mijn baby is net geboren maar ik zie hem nergens. Ik ben net mama geworden en heb de geboorte van mijn eigen zoon gemist….

Deze gedachte is niet te dragen, maar wel mijn waarheid. Het moment dat ik nooit meer over kan doen, is mij ontnomen.

Er komt een vrouw bij mijn bed staan en verteld me dat vader bij zijn zoon is en dat alles goed is gegaan.

Wacht even, alles is goed gegaan? Voor mij was het alles behalve goed, het was pure horror!

De anesthesist die mijn verdoving deed heb ik nooit weer gezien. De gynaecoloog heb ik nooit weer gezien. De gynaecoloog in opleiding die de operatie deed zag ik pas 6 weken later. Niemand ging het gesprek met mij aan over wat er zojuist is gebeurd. Alsof het helemaal niet is gebeurd.

Ik lag alleen op de uitslaapkamer met een raketje in mijn hand te wachten. Kostbare minuten tikte voorbij. Geen gouden uur voor mij en mijn zoon. Het voelde heel zwaar dat ik dit ook moest missen, ik had hem nog niet eens gezien.

Na voor mijn gevoel lang wachten kwam er een verpleegkundige die me naar mijn kamer zou brengen, waar mijn partner en zoon al zouden zijn.

Onderweg door de ziekenhuis gangen wist ik niet goed wat ik voelde, ik ga zo mijn zoon ontmoeten.

De deur naar mijn kamer ging open en ik werd naar binnen gerold.

Daar zat mijn partner, daar zat een geboren papa met een klein hummeltje op zijn borst. Bij hem liepen de tranen over zijn wangen. Hij gaf meteen onze zoon aan mij toen mijn bed op de juiste plek werd geïnstalleerd.

Wat een mooi ventje is hij. Dit is mijn kindje.

Ik voel me verdoofd, ik voel me geen mama, ik voel geen binding. Ik begrijp niet waarom ik niks voel. Ik blijf herhalen dat ik alles heb gemist, de geboorte. Mijn emoties lijken wel uitgeschakeld. Ik voel niks behalve schuldgevoel en fysieke pijn.

Mijn brein staat in overlevingsstand, al wist ik dit op dat moment niet. Ik krijg meerdere complicaties wat veel pijn veroorzaakt, pijn door extra ingrepen en extra pijn door verpleegkundige die hardhandig handelen of verkeerd handelen. Ik incasseer alles, alle fysieke pijn waardoor mijn brein in de overlevingsstand blijft staan.

Hierover vertel ik meer in een volgende blog.

Liefs,

Mama met een bevallingstrauma.”