Dijanavertelt: “Elf minuten later en na drie keer persen, was onze dochter er!”

Vanaf week 34 had ik zo’n kramp in mijn rug dat ik het niet wegpufde. Natuurlijk kozen ze er elke keer voor om mij op de afdeling in het ziekenhuis langs te laten komen. Het waren voorweeën in mijn rug. En een paar dagen later trok ik het weer niet, en weer richting het ziekenhuis. Zo ging het om de paar dagen. Ons meisje had het gelukkig goed naar haar zin en deed het prima, maar voor mama was het minder!

Met 37 weken en 5 dagen had ik de hele dag al pittige rugweeën, voelde me misselijk en lukte het me echt niet om gewoon rust te krijgen in mijn lichaam. ’s Avonds ben ik lekker naar bed gegaan, en de nacht duurde lang. Overdag hadden we nog boodschappen gedaan enzo. Rond een uur of 2 lukte lopen ook niet echt goed, en toen gaf ik aan: “We moeten nu toch echt even bellen.” We kregen de boodschap: “Kom maar gelijk deze kant op, we hebben een plekje vrij.” Het was tenslotte 40 minuten rijden voor ons.

Daar aangekomen werd ik aangesloten en konden ze zien dat ik regelmatige weeën had. Er zou zo iemand komen om mij te toucheren. Toen de klinisch verloskundige mij toucheerde, zei ze tegen mijn man: “Pak al haar spullen, maar we moeten NU naar de bevalkamer, ze heeft 9 cm ontsluiting!” Zo was het al tijd om te bevallen voordat ik eigenlijk goed en wel doorhad dat ik echt aan het bevallen was.

Toen liepen we over de gang met mijn tassen, ik met mijn infuus en onderbroek in mijn hand, die ik ook nog eens liet vallen. Ik schaamde me dood, haha. De verloskundige pakte hem voor me op. Ik lag nog niet zoals het moest en kreeg al persdrang. Het was een echt oergevoel dat uit zichzelf kwam, en ik moest het wegpuffen omdat er nog wat dingen klaargelegd moesten worden. Maar het was sterker dan ik zelf. Ik zei tegen mijn man: “Roep haar NU, anders ga jij vangen! Ik kan niet meer.”

Elf minuten later en na drie keer persen, was onze dochter er! Geknipt van A tot Z, en een meisje met een sleutelbeenfractuur omdat het te nauw was voor haar en het eigenlijk te snel ging. Gelukkig scoorde ze super op alle eerste testen! Ze had alleen wat moeite om haar suiker op peil te houden, in verband met mijn diabetes. Na een nachtje in het ziekenhuis pakte ze het gelukkig zelf goed op en mochten we de volgende ochtend lekker naar huis!”