“DEEL 5: Daar is ze dan!.”

“Jaaa, daar was ze dan. Elize! Geboren op woensdag 21 juni 2017. De eerste dag van de zomer. In de nacht.

Ze heeft heel even bij mij gelegen . Richard heeft de navelstreng doorgeknipt. Helaas kreunde ze wat na de bevalling en werd ze meegenomen om haar verder na te kijken. Helaas in het ziekenhuis in Breda waren de kraam kamers zo ingericht dat je niet dichtbij je baby was als ze wat zorg nodig hadden. Ze werd meegenomen naar een hele andere afdeling. Ik heb later begrepen dat ze daar wat zuurstof heeft gekregen en een infuus voor antibiotica in haar handje.

Mijn vriend ging mee en ik kon niet mee.

Al die tijd werden we niet ingelicht wat er aan de hand was en waarom ze meegenomen werd. Zo slecht…. Mijn vriend stond er bij. En keek er naar. Maar kreeg ook geen tekst en uitleg.

Allerlei gedachten gingen door mn kop.

Wat waren ze aan het doen??? Is mijn baby er nog?? Waarom zegt niemand wat. Ik kreeg echt enorme paniek in mijn lijf.

Mijn pasgeboren baby had ik een paar minuten gezien, en weg was ze. Ik ben nog steeds boos dat er niet even iemand van het personeel langs kwam om uitleg te geven. Als was het maar een verpleegkundige.

Dit had al zoveel onrust gescheeld. Je bent net bevallen en staat stijf van de hormonen.

De roze wolk is hier definitief doorgeprikt.

Uiteindelijk bleek er dus meer paniek dan er echt iets aan de hand was. Vocht in de longetjes. Gebeurt wel vaker met deze termijn en een kortere pers fase.

En vermoedens van een infectie. Die er na 3 dagen helemaal niet bleek te zijn. Arme kind zat voor de zekerheid al wel helemaal vol met antibiotica.. begrijp me niet verkeerd. Bij verdenking van een infectie moeten ze handelen. En niet gaan afwachten.. we mogen dankbaar zijn dat er geen sprake was van een infectie. Dat kan heel slecht uitpakken..

Vanwege mijn bloeddruk bleven we nog een paar dagen in het ziekenhuis. Elize deed het heel goed!

Ik zag er tegenop om naar huis te gaan…

Schaamde me voor dit gevoel. Maar ja…het zou wel goed komen toch ??

Eenmaal thuis wisten we niet goed wat te doen… Had ze het warm of koud? Wilde ze een flesje of niet. Pakte we dr wel goed op? Ze was zooo klein (2700 gram) we waren enorm onwennige, nieuwe ouders. Maar ook heel trots. Dat liep langs elkaar. Want het was een prachtig kindje, met al een bos met haren

De bijzondere start gaf natuurlijk ook niet een heel zeker gevoel.

Gelukkig dronk Elize goed aan de fles (borstvoeding wilde ik na een paar dagen echt niet meer) en kwam ze goed aan!

Na een paar dagen bleef ze ook goed op temperatuur. Ze sliep goed.

Kortom. Ze deed het voorbeeldig.

Alleen ik bleef nerveus, somber en onwennig als nieuwe moeder ( hoe moest dat??)

En ik was zoooo moe. En sliep slecht. Ik vond dat Elize enorm veel huilde en dat trok ik niet. Achteraf denk ik dat het wel meeviel.. maar kon ik gewoon geen enkele prikkels hebben. Sowieso voelde ik me helemaal mezelf niet. Heel paniekerig en super veel onrust in mijn lijf.

De kraamzorg was een attente vrouw met ervaring.. dit hielp ons wel. Ze gaf tips en zei steeds dat we hele goede en lieve ouders zijn. We moesten er voor elkaar zijn en alles ging goed komen. Ik heb gejankt toen zij wegging, want weer dacht ik “shit, nu moet ik het alleen doen.”

In de familie wilde ook iedereen helpen en Elize was heel gewenst door iedereen.. dat was wel heel fijn. Ze is ook een paar keer opgevangen in die tijd zodat wij even konden uit rusten van alle emoties.

Het is en was zo’n knap en uniek kind.

Nu moest ik nog dealen met al mijn wirwar aan emoties en angsten en het “moeder zijn”…wat is een goede moeder?

Hoe ga ik dat doen?

Ik ben heel perfectionistisch en had het idee dat ik haar te veel stress had bezorgd in de zwangerschap. Of dat ze misschien last heeft gehad van de bevalling.

De rest van het verhaal volgt..”