Co’s VBAC eindigde in een spoedkeizersnede: “Ik voelde aan alles: doe het niet”

De eerste keer: stuitligging en stroomuitval

Bij Co’s eerste bevalling lag haar dochter in een stuit. “Haar vanaf buitenaf draaien voelde voor mij niet goed, dus dat heb ik niet gedaan. Achteraf bleek dat ze met haar navelstreng om haar schouder lag, dus mijn gevoel klopte: ze had überhaupt niet kunnen draaien.” De geboorte verliep op Curaçao via een geplande keizersnede. “Ik lag op de recovery toen ineens de stroom uitviel, dat gebeurt hier op Curaçao weleens. Ze noemden het zelfs ‘Blackout Thursday’. Het was bloedheet, maar uiteindelijk is alles goed gegaan.” Het herstel duurde maanden. “Pas na een halfjaar voelde ik me weer een beetje mezelf.”

De wens voor een natuurlijke bevalling

Bij haar tweede zwangerschap wilde ze het graag anders. “Niet om per se ‘de ervaring’ te hebben, maar omdat ik dacht: het herstel is dan zoveel lichter. Vriendinnen van mij waren na een week alweer op de been.”

Ze volgde een hypnobirthingcursus en werkte samen met een doula. “Het gaf me houvast. Ik wist precies wat ik kon vragen, wat me meer controle gaf. Tijdens de keizersnede heb ik bijvoorbeeld gevraagd om de katheter pas na de ruggenprik te plaatsen. Als je dat niet weet, vraag je het ook niet.”

Ik kreeg een sterk onderbuikgevoel: ‘Doe het niet.’ Het was alsof mijn lichaam me waarschuwde

Co

Twijfel en onderbuikgevoel

Toch kreeg ze vlak voor de bevalling twijfels. “Mijn gynaecoloog bood meerdere keren een keizersnede aan, al koos ik toch voor een natuurlijke bevalling. Maar tegelijk kreeg ik een sterk onderbuikgevoel: ‘Doe het niet.’ Het was alsof mijn lichaam me waarschuwde.” Co belde zelfs op het laatste moment om toch een geplande keizersnede te regelen, maar werd niet teruggebeld. “Toen heeft mijn verloskundige me gestript, en woensdagnacht begon het vanzelf.”

De bevalling: 24 uur vol pijn en machteloosheid

De bevalling begon in de nacht en hield 24 uur aan. “Ik bleef lang thuis, want het ging op zich nog wel. In het begin dacht ik echt: het lukt me, ik kan dit,” vertelt ze.

Maar naarmate de uren verstreken, sloeg de vermoeidheid en de intense pijn toe. “Ik werd enorm overprikkeld. Tijdens een wee moest alles en iedereen stil zijn. Als mijn man iets zei of bewoog, kon ik hem wel wegsturen. Ik moest me volledig afsluiten om de pijn aan te kunnen.”

Toen de verloskundige even weg was, besloten ze naar het ziekenhuis te gaan. “Daar ging de hevige pijn maar door. Op een gegeven moment zeiden ze dat ze het nog twee uur wilden aankijken, maar toen kwam er ineens een andere arts binnen. Zij zei: ‘Nee, we gaan het niet afwachten. De hartslag van de baby daalt, we gaan ingrijpen.’ Binnen een uur lag ik op de OK.”

Ze beschrijft het laatste stuk als loodzwaar. “Ik wist: straks is de pijn voorbij, maar dat moment moest nog komen. Dat uur wachten op de ruggenprik en de keizersnede voelde eindeloos. Ik dacht alleen maar: schiet nou op. Dat was het langste uur van mijn leven.” Haar man voelde zich machteloos. “Hij stond ernaast, maar kon niets doen om mij te helpen. 

Toen zei de gynaecoloog: ‘Je baarmoederwand was flinterdun en ingescheurd aan de rechterkant’

Co

“Zie je wel, mijn gevoel klopte”

De operatie duurde lang. Co verloor wel anderhalve liter bloed. Ondanks alles werd haar dochter Coco gelukkig gezond geboren. “Ik was opgelucht, maar ook uitgeput.” Haar lichaam had veel meegemaakt.

“Toen zei de gynaecoloog: ‘Je baarmoederwand was flinterdun en ingescheurd aan de rechterkant.’” Zo’n scheur in de baarmoederwand heet een uterusruptuur. Wanneer vrouwen eerder een keizersnede hebben ondergaan, kan het oude litteken tijdens de bevalling onder spanning komen te staan en inscheuren. Het komt bijna nooit voor, bij ongeveer één op de vijfhonderd bevallingen na een keizersnede. “Toen dacht ik: zie je wel. Mijn gevoel klopte gewoon. Het had echt mis kunnen gaan.”

Kraamtijd en herstel op Curaçao

De dagen daarna waren zwaar. “Na de operatie mag de baby hier niet bij de moeder blijven, maar gaat mee met de kinderarts en vader. Dat vond ik heel naar. Je hebt haar nog niet eens goed kunnen bekijken, of ze is al weg. Toen ik haar eindelijk weer bij mij had, lag ik met drie andere vrouwen op een kamer. Niemand had rust. Als je iets vraagt, ben je een last.”
Ze hield haar baby daarom constant bij zich. “Ik was bang dat ze haar anders zouden meenemen. Dus vroeg ik niets, ik deed alles zelf. Je moet hier echt sterk in je schoenen staan.”

Lees ook

“Ik mag niet van haar gaan houden, dit gaat mis”: Susanne’s bevallingsverhaal

Het herstel ging langzaam. “Als ik nu te veel wandel, voel ik mijn littekens weer. En een anesthesist zei: ‘Een derde kindje via een natuurlijke bevalling zal geen gynaecoloog meer aandurven.’ Dat is oké. Ik hoef dat niet nog eens mee te maken.”

Wat ze andere moeders wil meegeven

“Ik heb geleerd dat je gevoel altijd klopt. Echt altijd. En lees je goed in. Je kunt beter te veel weten dan te weinig. Bevallen is heftig, maar als je weet wat je kunt verwachten, geeft dat rust. Dat is mijn grootste les.”