Mamad2: “Mijn conditie verslechterde, ik kreeg een virus te pakken”

Het leven is vol en druk. Je raakt gewend aan altijd doorlopen en alert zijn, want er moet immers van alles. Zeker wanneer je kinderen krijgt. Op je werk verwachten ze wat van je, privé wil je er zijn voor iedereen, je voelt je verantwoordelijk en je eigen dingen schuif je aan de kant. Want hé, daarvoor is nu even geen tijd en wie heeft daar nou wat aan? Op een gegeven moment zet je de knop om, schuif je jezelf aan de kant en maak je geen tijd meer voor herstel. “Ik kan er niet bij gaan zitten, alles gaat gewoon door, ik ben nodig.”

En dan kom je op het punt waarop je jezelf elke dag vooruit moet trekken. Fysieke klachten stapelen zich op. Het lijf is er klaar mee: hartkloppingen, benauwdheid, hoge spierspanning en dag en nacht alert zijn. Een lage weerstand zorgt ervoor dat je vatbaar bent.

Mijn conditie verslechterde, ik kreeg een virus te pakken en werd onderuitgemaaid. Een medische molen kwam erbij kijken, door een afwijkend hartfilmpje. Medicatie met bijwerkingen, een CTA-scan, MRI, röntgen… Verschillende specialisten bezocht en verschillende soorten therapie, zowel fysiek als mentaal. Een leuke mama voelde ik me niet en ik moest met regelmaat hulp vragen, iets wat mij niet gewoon was. Ik vroeg om hulp wanneer ik moest werken. Niet omdat het niet oké met me ging, niet omdat ik even moest opladen… Ik had geen keuze meer. Ik had last van vaatverkramping; mijn lichaam rende een marathon in vijf minuten wanneer ik een aanval had. Het voelde alsof er bijna geen zuurstof meer door mijn systeem ging. De eerste keer was ik bang dat het fataal zou worden. Het was zo heftig en voor mijn gevoel zag ik ’m niet aankomen. Toen wist ik heel duidelijk dat er iets moest gaan veranderen. Ik wil voor mijn kinderen kunnen zorgen en ze groot zien worden. En ik wilde niet dat er een punt zou komen dat ik erbij neerval.

Ik ben, naast de huisarts en specialisten in het ziekenhuis, gaan zoeken in alternatieve geneeswijzen. Beginnend bij de osteopaat waar ik al jaren van tijd tot tijd kwam. Dat heeft mij veel opgeleverd. Onder andere bioresonantie en weer sterker in mijn lijf terugkeren.

Ik ben er nog zeker niet, maar doe m’n best om te herstellen. Of soms juist niet m’n best en probeer te accepteren, een stap terug te zetten en probeer vertrouwen te hebben dat er betere dagen gaan komen.

Mijn man is een dag in de week vrij. Ik werk momenteel nog niet. Ik weet ook niet hoe gezond mijn werk momenteel nog voor mij is (onregelmatigheid en werkdruk). De kinderen zijn gelukkig en ik weet nu dat ik genoeg ben, ook wanneer ik een stap terug moet zetten. Dat maakt me geen slechte moeder. Ik mag er ook staan voor mezelf.