Zware zwangerschap met hyperemesis gravidarum

Daar zaten we dan weer, in de auto op weg naar huis.

Ondanks dat we super blij waren, waren we nu ook stil en zaten we in shock voor ons uit te kijken.

Twee kindjes, dat is niet niks. Dubbel zo duur, dubbel zo veel alles maar ook dubbel zoveel liefde!

We moesten het ons wel even laten bezinken maar we waren dolblij.

De zwangerschaps kwaaltjes kwamen al snel. Eingenlijk al voor ik wist dat ik zwanger was, gaf ik al regelmatig over.

Aan het begin denk je : ach dat hoort erbij tot ik rond de 8 weken begon te merken dat ik het overgeven niet alleen sochtends was maar ook al smiddags.

Het overgeven werd steeds erger, eten bleef niet liggen, vla niet, niks. Ik kreeg adviezen van ziekenhuizen wat ik het best kon doen, tabletten geslikt, zetpillen gebruikt maar helaas hielp niets.

Tot mijn moeder op een dag zei; nou, Linn je word wel slank in het gezicht en aan de benen. Maarja, wat wil je als niets blijft liggen. Tot ik op een punt kwam dat zelfs thee en water niet meer bleef liggen.

Ik was te slap om zelf te douchen en te duizelig om alleen naar boven te lopen. Ik verplaatste me alleen als er iemand bij mij in de buurt was, verder lag ik alleen op de bank met een bak voor me.

Dit was ook het punt dat mijn werk heeft gezegd dat ik niet meer in staat was om te werken. Ze konden niet meer op mij rekenen want of ik kwam een halve dag of helemaal niet. Ik heb geluk dat ik erg fijne en lieve collega's heb en hun mijn zwangerschap en gezondheid belangrijker vonden.

Die avond heeft ook mijn man besloten het ziekenhuis te bellen. Onder tussen was ik 14 weken zwanger en was in 2 weken 4 kilo verloren. Volgens hem moest er wat gebeuren want ik had niet eens meer de kracht om me om te kleden. Ik hoopte dat de kwaaltjes met 12 weken over zouden zijn maar helaas.

Van het ziekenhuis moesten we gelijk langs komen en eventueel een tas in pakken voor het geval ik moest blijven.

Ik weet nog dat ik me in mijn comfi outfit me na de auto heb gesleept en toen ik eenmaal zat gelijk duizelig werd.

Eenmaal in het ziekenhuis heb ik mn urine in geleverd en moest wachten in de kantine/wachtkamer op de verpleeg afdeling. Ik snapte niet wat ik daar moest. Dit was toch alleen een plek voor vrouwen die gingen bevallen? Of bevallen zijn? Het baby gehuil was in veel kamers te horen.

' Mevrouw Freriks? ' klonk er een stem vanuit de gang. De vrouw liep na binnen en ging voor ons aan een tafel zitten.

' we willen u een paar daagjes hier houden, we hebben u urine onderzocht en uit de uitslag blijk dat je bent uitgedroogd. We willen je nu aan het infuus leggen maar voor hoelang weten we nog niet'.

Bam, dat kwam als een klap. Dit had ik niet verwacht. Ik begon te huilen en was bang te gelijk. Ik hou niet van ziekenhuizen en al helemaal niet als ik weet dat Niels mij ook nog zou achter laten. Spanning voor de zwangerschap en bevalling zat me ook heel hoog en dan moet je ook nog een soort van ' twee keer bevallen'.

' komt u mee? Dan breng ik u na u kamer en brengen we het infuus in'. Klonk een zware mannen stem.

Infuus.. verschikkelijk! Het enige wat er door me heen ging was, dat doet zeer!

We gingen aan een tafel zitten en namen mijn gegevens door. Hij vertelde mij dat ik leed aan hyperemesis gravidarum(overmatig braken). Dat komt vaak voor bij vrouwen die zwanger zijn van een tweeling door de dubbele hormonen. Maar bij vrouwen met één kindje kan dat ook voorkomen.

Ik kreeg een heel verhaal over de opname en dat het ook zo wel een week kon duren voor ik weer naar huis mocht.

Door het lang zitten en de angst voor het infuus wat nog moest komen, werd ik erg duizelig en begon over te geven. Ik ben in bed gaan liggen en het infuus werd meteen geprikt .. nouja, meteen?

Het ging natuurlijk bij mij weer twee keer mis! Maar doordat je je al misselijk en slap voelt kun je het niet goed verdragen.

' Ik haal er even een andere arts bij want ik heb met jou aderen wel heel veel moeite'. Uit eindelijk is er een arts van de hartbewaking bij gekomen die mijn infuus geprikt heeft. Mijn aderen rollen blijkbaar weg als de naald het ook maar iets aanraakt. De artsen van de hartbewaking zijn natuurlijk gewend moeilijke infuzen te prikken dus dat ging meteen goed.

Uit eindelijk heb ik 3 dagen in het ziekenhuis gelegen.

Maar helaas na anderhalve week thuis te zijn, ben ik weer opgenomen en weer aan het infuus gelegd voor 24 uur.