Zwangerschap hemels? Nou mijne was hel!

Op tv en in films zie je altijd van die geweldige zwangerschappen, geen symptomen en andere kwalen, alleen glowen en genieten van het getrappel in hun buik.

De reden dat ik m'n verhaal met jullie deel, is eigenlijk ook voor mij zelf, om het van me af te schrijven, zodat ik het dieper kan verwerken en hopelijk achter me laten.

M'n eerste zwangerschap was vrij zwaar, veel gespuugd in het begin, 9 mnd misselijk, maar gelukkig hielpen de medicijnen wel, dus kon vrij snel meer genieten

Maar de zwangerschap van m'n meisje was echt moeilijk, het is een wonder dat ze nog leeft en ik nu weer mezelf ben en geniet van m'n gezinnetje. Niet op durven te hopen tijdens de zwangerschap.

Ten eerste is het al een wonder dat ze er is, want m'n man en ik wilde nog een jaar wachten voordat we gingen proberen zwanger te worden. Want we hadden het 2 korte maanden geprobeerd, maar waren er toch nog niet helemaal klaar voor een tweede. Blijkbaar dacht zij er anders over, want 1x zonder condoom en mevrouw melden zich ;-)

Het maffe was dat m'n menstruatie uit bleef, maar 2 testen zeiden dat ik niet zwanger was.

Tot een week later ik, na wat aandringen van een oude vriendin, toch maar weer teste... Nog geen dgn erna kwam de misselijkheid al en was zo heftig dat ik niks binnen hield, uiteindelijk 6weken aan een stuk op bed heb gelegen, minimaal binnen hield en ik zo zwak was dat ik niet eens staand m'n tanden kon poetsen en al trillend even naar beneden kwam om te plassen.

Het ergste nog vond ik dat ik van het ene moment als huismoeder m'n kind niet meer kon zien, hij kon niet langer dan een paar minuutjes in m'n kamer blijven, want van zijn bewegingen (gewoon heen en weer lopen, gek doen) moest ik al spugen. M'n man kon 5 min blijven, maar moest stil zitten en niet te veel met z'n hoofd en lichaam bewegen, anders spuugde ik weer. 'Gelukkig' sliep ik veel.

Zolang ik me stil hield en geen bezoek, hield ik m'n eten en drinken minimaal binnen. Ik slikte wel medicijnen, emasefene, maar die hielp minimaal. Vervolgens heb ik 2 dgn primparan geslikt, waardoor ik eindelijk een dag goed heb kunnen eten en niet misselijk was, maar m'n lichaam reageerde er mega sterk op. 1 op de 1000 krijgen symptomen van Parkinson.. Ik was dus die 1 vd duizend. Ik kon m'n lichaam niet recht houden, m'n evenwicht was weg, ik had het gevoel dat ik overal vanaf kon vallen, uit bed, van de bank etc. Zeer angstig gevoel, totaal geen controle over m'n eigen lichaam. Wat was dat eng zeg! Dus daar mee gestopt en het op de emesafene gehouden, omeprasol en gemberpillen. Ook al spoog ik me leeg, trilde ik van de zwakheid van te weinig eten in me, dan had ik nog wel het gevoel dat ik op aarde was. Met die primparan, was het net of m'n lichaam niet m'n lichaam was.

Van mijzelf ben ik een echte vechter, heb ik een behoorlijke controle over m'n lichaam en geest. Positief denker, maar na 6 weken alleen maar de 4 muren van m'n slaapkamer te hebben gezien, verloor ik stukje bij beetje mijzelf. Inmiddels was ik ook overgevoelig geworden voor geluiden, want me nog moeër maakte en waardoor ik ook extra ging spugen. Verder door de overgevoeligheid, kreeg ik hartkloppingen en kon ik niet meer goed slapen, werd steeds moeër en uitgeput, want de slaap kon ik niet goed vatten of sliep ligt en onrustig. M'n lichaam deed inmiddels van alle kanten pijn, m'n rug was net een elastiekje.

Inmiddels was het positieve denken, leuke herinneringen voor me halen, niet meer een gewoonte, maar meer een gevecht. Ik kreeg steeds gedachten van dat ik niet zwanger wilde zijn en er zelf niet meer wilde zijn. Niet dat ik van plan was iets te doen, want ik wist dat m'n meisje er niet voor niks was en ik ben eerlijk gezegd een schijthuis als het om pijn gaat, dus zou mezelf niks aandoen. En als ik logisch nadacht, 9 van de 10 zelfmoord pogingen mislukken, daar had ik geen zin in.

Heel raar om dit nu op te schrijven, maar zo was m'n gedachten gang op dat moment.

Kort gezegd, m'n vechtlust begon het te verliezen en de negatieve gedachten te overheersen.

Inmiddels waren we al op het ziekenhuis geweest bij de verloskundige en daar heb ik al huilende gevraagd of ik als je blief mocht liggen op de bank. Ze heeft toen m'n urine gecheckt, maar m'n waardes waren net niet slecht genoeg..

Vervolgens een wekend later op de EHBO gezeten, omdat het niet goed ging. Aan het infuus geweest en weer naar huis.

Toen een weekend later, weer gebeld met het ziekenhuis en toen m'n verhaal ook gedaan met al m'n negatieve gedachtes en inmiddels had ik ook paniek aanvallen gekregen. Nog nooit meegemaakt, dat vind ik echt enge ervaringen, gewoon niet ik, totaal niet ik, ik was mezelf echt kwijt. Ik voelde me ellendig, leeg, raar, kwaad, machteloos. Ik huil nu ik dit schrijf. Die periode hoop ik niet meer ooit mee te maken.

Vanwege m'n negatieve gedachten, moest ik aan de lijn blijven, terwijl m'n man m'n zoontjes spulletjes weer eens inpakte en hem te logeren naar m'n ouders bracht. (Vreselijk om je kind steeds 'weg' te moeten doen, zo voelde het, als een verschrikkelijke moeder)

Weer naar eerste hulp, waar ik paniekaanval na paniekaanval kreeg. Ik werd nu (eindelijk) opgenomen (afdeling psychiatrie) en aan het infuus voor een paar dagen gezet. Ook werd ik aan de drink voeding gezet van Nutricia (aardbei yogi was goed te doen) en na 5 dgn trilde ik eindelijk niet meer, m'n rug begon sterker te worden, ik kon zowaar weer eventjes staant douchen. Ook medicijnen gehad voor de paniekaanvallen en slaapmedicatie, en ademhalingstechnieken geleerd om mezelf rustig te krijgen.

Na een week mocht ik naar huis, waar ik na een zware nacht van constant spugen weer terug in het ziekenhuis kwam, op dezelfde kamer. Ik hoopte dat ze me weer konden fixen, maar ik moest het nu weer meer zelf gaan doen, dus ben na een weekend gelukkig ontslagen en naar huis gegaan. Waar ik dag en nacht op de bank en in bed hing. Mentaal was is op dat moment nog een vaatdoek, ik was leeg, verslagen, geen negatieve gedachtens meer, maar nog wel veel paniekaanvallen en mega gevoelig voor geluiden. Alsof m'n lichaam dan kon ontploffen. Gillen en huilen in een kussen hielp dan een beetje. Veel onder de douche geluidloos gegild en gehuild. Steeds natuurlijk als m'n kind bij m'n ouders of schoonouders was en man weg was. Ook veel bij m'n man geleund en gehuild hij is echt een ruggengraat, hij is echt m'n MAN. Ik was zo bang dat hij bij me weg zou gaan, waarschijnlijk omdat ik bij mezelf weg wilde. Ik herkende mezelf niet, ik was totaal leeg.

Het duurde echt weken voordat ik kleine stapjes maakte, zeker 6 weken verder dat ik iets sterker werd, het was nog niks, maar alle beetjes waren overwinningen. Ik heb gevecht. Wat een gevecht was het. Het was ook zo onmogelijk, want je kon er eigenlijk niet tegen vechten, het overkwam me, ik moet het ondergaan, ik was verslagen.

Toen ik ongeveer 16 wkn zwanger was, ging het stapje voor stapje beter. Ik kon nu al hele dagen beneden zitten, en als m'n man er was, ook al een paar uur met m'n zoontje zijn. Maar die overgevoeligheid voor geluid is de rest vd zwangerschap gebleven, aan het einde van de zwangerschap kon ik Zelf voor Levi een halve dag af en toe zorgen, maar sliep nog steeds minstens 13 uur in de 24 uur en spuugde na drukte van op Levi passen of na bezoek, me gewoon weer leeg om 3 uur s'nachts ofzo. Te overprikkeld.

In de tussentijd was er ook steeds slecht nieuws over m'n meisje, ze was te klein, veel te klein en het vruchtwater veel te weinig. Dus vanaf de 20 wkn kregen we om de week en later, elke week een echo om haar in de gaten te houden.

En in de tussentijd was ik ook steeds in het ziekenhuis bij de psych op controle.

Raar om het nu zo op 'papier' te hebben. Wel fijn om te delen, hopelijk kan ik iemand wel met m'n verhaal bemoedigen, omdat ik weet uit ervaring dat het ook weer goed komt.

Want wat ik nooit had durven dromen was dat toen ik eerder werd ingeleid, vanwege de veiligheid van ons meisje, en na een peulenschil van een bevalling van 2 uur, ik, nadat ik haar op m'n borst had gekregen, de plasenta eruit was en m'n kleine meid werd weggereden naar de kinderafdeling, ik weer power voelde terug komen in me. Weer krachtiger werd. Ik me gewoon meer mezelf weer meer herkende.

Ondanks dat onze ienimienie wat adem halings problemen had en daarom naar de kinderafdeling moest, had ik een diep vertrouwen dat het goed zou komen met haar. En omdat de bevalling zo snel ging en ons meisje na kort bij me gelegen te hebben, weg was, leek alles ook zo onwerkelijk. Net of het niet gebeurd was, maar m'n buik was wel leeg..

Na de douche, (waar ik flauwviel omdat ik de douche zelf wat warmer had gezet, wat ik niet wist wat niet mocht... Vanwege kans op flauwvallen) werd ik op m'n bed weer naar m'n kamer gereden en ik me realiseerde 'Hey, ik ben weer mezelf!?!'

Na een tijdje kwam m'n ma binnen en ze kijkt me op n bepaalde manier aan en zegt "Hey, ik zie de oude Patrice weer!" Dat was wel kicken, dus het lag niet aan mijzelf, zij zag het ook!

Het duurde nog wel even voordat ik tegen drukte kon, maar ja, ik lag ook in de kraam. Maar ik was steeds verbaast hoe goed ik me voelde, ik kon zoveel meer uren wakker blijven, m'n zoontje kon ik gewoon de hele dag om me heen hebben en ik genoot van m'n meisje, want na een dag mocht ze alweer bij mij op de kamer liggen, want het ging super goed ook met haar.

De dokters wisten niet waardoor de ademhaling probleempjes kwam, (ze had totaal 3x een soort apneu) het kon door m'n medicatie komen, door de snelle bevalling, of omdat ze zo klein en vroeger geboren was.

Maar in ieder geval, ze is een kanjer, echt een Gods wonder. Ze doet het super goed, groeid als kool. Zo lief meisje. Nu is ze inmiddels bijna 2mnd en ze lacht nu zo veel en probeerde steeds te kletsen. Waar ik merkte van m'n zoontje dat hij vanaf kleins af aan een voorkeur voor z'n papa had, merk ik dat zij nu meer naar mij trekt, heerlijk ;-)

Ook ben ik nog super verbaast dat ik gewoon 8 uur uit m'n bed kan komen, voor 2 kids kan zorgen en dan na de late fles pas weer in bed kruip. Dit had ik nooit durven dromen. Spugen was ook gelijk na de bevalling weg, had geen spuug medicijnen meer nodig.

Wel slik ik nog anti depri's om m'n gestel nog even met rust te laten, nu m'n lichaam weer aan het ontzwangeren is. Maar inmiddels ben ik onder controle bij m'n huisarts en niet meer bij de psych in hetziekenhuis.

Ze zei "Patrice, toen we jou hier binnen kregen, waren we als team bang dat je nog een hele lange weg moest gaan met veel hulp van de psych, maar het gaat zo goed met je, je bent echt een sterke dame, dat we je durven over te dragen aan de huisarts voor je medicijnen."

Dat was wel een super groot compliment!

Maar jullie begrijpen natuurlijk wel dat ik het niet durf te gokken ooit aan een derde te beginnen. Gelukkig heb ik al m'n hele leven het idee van 2 kindjes, een jongen en dan een meid, wat ik ook gekregen heb :-) dus nu heb ik volgende week een afspraak voor n spiraal en m'n man gaat er een knip in laten zetten. Dubbel op, het gaat ons niet weer gebeuren ;-)

Uiteindelijk zijn we natuurlijk super gezegend met ons mooie meisje die ons gezinnetje compleet maakt, maar nog een keer zo'n zwangerschap ga ik denk niet overleven.

Nee, ons gezin voelt nu compleet. En als we ooit nog kinderwens kriebels krijgen, zijn er een heleboel unieke kindjes in dit land en in de wereld die nog een warm gezin zoeken. ;-)

Liefs

Patrice