Zwanger (worden) na verlies

Deze vraag komt al vroeg na het overlijden van Megan. Ik weet dat bij het nagesprek gevraagd gaat worden of en eventueel welk anticonceptie middel we willen gebruiken. Dus zo ongeveer een maand na Megan haar overlijden wil ik het onderwerp toch aansnijden bij mijn man.

Sta je er voor open om nog een kindje te verwelkomen in ons gezin?

Hij is duidelijk. Ja dat wil hij graag. Zijn toekomstbeeld was ook 3 spelende kinderen in onze achtertuin. Ik was heel blij met zijn antwoord, want ook ik had datzelfde beeld voor me. Alleen zullen we dan voor altijd 4 kinderen hebben. 3 bij ons en 1 in ons hart.

Maar het zou wel afhangen van het genetisch onderzoek. Mocht het toch erfelijk zijn en de kansen op herhaling vrij hoog (lees: 25% kans op herhaling of hoger), dan zouden we het niet doen. Dan zou de onzekerheid te groot zijn en de kans dat we nog een keer afscheid moeten nemen van een kindje zou dan te groot zijn. Dat zouden wij verschrikkelijk vinden, maar nog belangrijker.. wat doen we onze andere kinderen aan mocht het weer zover komen.

Na gesprek met klinisch geneticus bleek dat we ‘pure pech’ hadden. Een eicel of spermacel van ons was niet goed en droeg deze afwijking bij zich. De afwijking was dus bij Megan begonnen en hadden een herhalingskans van 1%. Ontzettend klote natuurlijk dat onze dochter deze ‘pech’ had, maar voor de toekomst enigszins geruststellend. Onze andere kinderen zijn in ieder geval niet aangedaan en de kans dat een volgend kindje dit heeft is nihil. Hierop hebben wij besloten toch te kijken of het ons gegund is om nog een kindje te krijgen.

Maar wanneer ben je daar klaar voor? Ik heb het boek gelezen ‘altijd een kind tekort’. Om te kijken of daar handvatten in stonden. Gevoelsmatig was ik er nog niet klaar voor. Maar wanneer zijn we dat wel? Over een jaar? Over twee jaar? En wat als het zover is en het lukt niet? Dan zijn we misschien 2, 3 of 4 jaar verder? Willen we dat dan nog?

Dus besloten we geen anticonceptie te nemen en te zien wanneer het ons gegund zou zijn. Ook al voelden we ons daar mentaal nog niet klaar voor.

Iets langer dan een maand na het overlijden van Megan kreeg ik mijn eerste menstruatie alweer! Wow dat was snel! Bij Riley en Marly duurde het 9 en 12 maanden na de geboorte tot ik weer ging menstrueren. Al gaf ik wel borstvoeding daar dus dat was hoogstwaarschijnlijk ook van invloed.

En mijn cyclus was direct regelmatig. Iets wat ik ook niet had bij Riley en Marly.

Het enige ‘probleem’ was, dat ik tussentijdse bloedingen had. Wel elke maand rond dezelfde dagen. Toch zat me dat niet lekker heb ik gevraagd de gynaecoloog mee te laten kijken. De echo was goed. Geen placentaresten en er kon geen verklaring gevonden worden. Ik kreeg de mededeling.. als het over een maand nog steeds zo is, vraag maar een uitstrijkje bij de huisarts. Dus een maand later zat ik braaf bij de huisarts voor een uitstrijkje. De kans dat deze niet goed was, was heel klein. Want vlak voor de zwangerschap van Megan had ik ook een uitstrijkje laten maken. Deze was zoals verwacht dus ook goed. Met de huisarts afgesproken dat wanneer het uitstrijkje goed was, ik opnieuw een verwijzing zou krijgen naar de gynaecoloog. Want logisch was het niet. Deze wilde eerst dat ik nog SOA test deed. Prima, want die zou toch goed zijn en als ik dan mijn verwijzing kreeg.. alleen maar prima. Zo gezegd zo gedaan… dit was goed zoals verwacht en ik kreeg mijn verwijzing. Helaas door corona waren er lange wachttijden, omdat dit niet echt urgent was.

Het vermoeden bij mij bestond dat ik een niche heb, gezien mijn voorgeschiedenis met twee keizersneden, de enorm pijnlijke menstruaties sindsdien en dan nu het bloedverlies tussendoor.

Ik probeerde het zwanger worden iets los te laten.. als in.. geen ovulatietesten meer doen. Wel had ik de ferti-lily cup aangeschaft. Ik dacht baad het niet dan schaad het niet. En na 1 maand gebruikt te hebben was ik inderdaad zwanger!

3 dagen voordat ik mijn menstruatie moest krijgen, had ik heel erg de drang om een test te doen. Hajo stond te douchen, ik deed de test en liep 1 minuut later naar beneden.. maar halverwege de trap zag ik al een 2e streep tevoorschijn komen! Ik rende terug naar boven en zei tegen Hajo ‘zie jij het ook!?!’.. Huh?! Heh?! Waar heb je het over (hij kwam net uit bed:D).. Daarna zag hij het toch ook echt:D

Rete spannend.. na 3 dagen maar weer een test..Ja hij loopt op! Fijn! En daarna de huisarts gebeld. We hadden namelijk afgesproken dat bij een volgende zwangerschap we in het UMCG gecontroleerd mochten worden.

Met 7 weken en 1 dag zwangerschap was het zover.. de eerste controle om te kijken of er sprake was van een vitale zwangerschap. Ik was er op voorbereid dat zwanger zijn na verlies nooit onbezorgd en onbevangen zou zijn. En toch probeerde ik dat te verdringen. Helaas bleek ik mijn lichaam niet om de tuin te kunnen leiden. De avond voor de echo was het toilet mijn grootste vriend.. PDS.. mijn grote vriend kwam om de hoek kijken, zoals gewoonlijk in stressvolle situaties.

Toen bij de echo bleek dat de zwangerschap vitaal leek, heb ik besloten om al die spannende momenten maar te omarmen. Het is blijkbaar toch iets wat bij mij hoort deze zwangerschap.

Een week later mochten we weer komen voor een echo en een gesprek met de klinisch geneticus.

Eerst de klinisch geneticus. Welke onderzoeken wilden we wel en welke wilden we niet tijdens deze zwangerschap. Hajo en ik hadden het hier al uitgebreid over gehad. We wilden wel de NIPtest, GUO met 13 weken (uitgebreide 13 weken echo) en de GUO met 20 weken.

We weten dat de NIPtest niet de afwijking van Megan opspoort, maar we kiezen er bewust voor om geen vlokkentest of vruchtwaterpunctie op voorhand te doen. Vanwege het risico op een miskraam en de herhalingskans van 1% op dezelfde aandoening die Megan had. Mochten er tijdens de echo’s toch lichamelijke afwijkingen geconstateerd worden, willen we dan wel een vruchtwaterpunctie.

De echo had een spannender verloop dan verwacht. Er was twijfel of de baby wel goed in de baarmoeder lag en of er niet sprake was van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Hajo en ik keken elkaar al aan… ‘Ja hoor… dit kan er ook nog wel bij.. dit stond nog niet op het lijstje afgevinkt van dingen die mogelijk kunnen gebeuren tijdens een zwangerschap’. Na een poos echoën bleek de baby toch goed te zitten. Pfhew… wat een opluchting. Het bleek door de littekens van de keizersnede allemaal wat moeilijker in beeld te krijgen, daarnaast lag mijn baarmoeder niet zoals verwacht wat alles moeilijker maakt om te beoordelen of de baby juist in de baarmoeder lag.

Bij 9 weken mochten we weer even spieken. Mooi gegroeid, goed kloppend hartje en een dag in groei vooruit gezet.

Daarna ging we twee weken naar Frankrijk. Even eruit met het gezin. Heerlijk, genoten, maar toch loop je er rond met de gedachte dat het niet is zoals het had moeten zijn. Hier hadden we moeten zijn met 3 kindjes en niet met 2 en 1 in ons hart. Al voelen we ons enorm bevoorrecht dat het ons opnieuw gegund is om een kindje te dragen.

De dag nadat we terug kwamen mocht ik weer komen voor een echo. Wederom heel spannend. ’s Ochtends vroeg nog overgeven van de spanning.. Gelukkig gingen we meteen kijken. Vandaag stond de termijnecho op de planning. Zodra de echokop op mijn buik kwam zag ik meteen een druk bewegend kind. Dat is fijn, dan klopt in ieder geval het hartje nog! En we zijn 3 dagen vooruit gezet! Dat betekent dat ik officieel uitgerekend ben op 31-03-2022! Fijn nieuws! Daarna ben ik doorgegaan om bloed te prikken voor het eerste trimester en de NIPtest.

Afgelopen donderdag hadden we met 13 weken de spannende GUO met 13 weken. Een deel van de echo gaat via de buik en een deel van de echo gaat vaginaal zodat ze alle structuren beter kunnen beoordelen. Normaal gesproken… maar ik zou ik niet zijn als dat dus niet zo kan. De vaginale echo gaf een onduidelijker beeld dan via de buik. Dit kwam wederom doordat de baarmoeder anders ligt. Wat overigens geen consequenties heeft voor de zwangerschap, maar voor beeldvorming minder prettig is.

Dus kregen we al snel te horen, ik weet niet of we alles nu wel goed in beeld kunnen brengen. Dat was even een domper. Gelukkig konden ze verrassend goed alles zien op de echo via de buik. Alles wat ze wilden zien hebben ze gezien en zag er voor nu goed uit. Voor ons was heel fijn te weten of het hart in ieder geval 4 kamers had. Iets wat Megan niet had en dus 1 van de grote hartafwijkingen was. Ook konden ze zien dat het hartje op de juiste manier gepositioneerd was in het lichaam en dat de maag mooi links zag (wat bij Megan ook niet helemaal het geval was).

Dit geeft wel enigszins rust. De echoscopist heeft ons wel duidelijk gezegd dat dit geen garantie geeft dat er nu geen afwijkingen meer geconstateerd kunnen worden. Want het lichaam is nog vol in ontwikkeling. Dat snappen we. Maar als er nu 4 kamers in het hart zijn, zijn die er over 7 weken nog steeds. We gaan stap voor stap naar de 20 weken echo.

Ondanks dat ik de zwangerschap super spannend vind, proberen we wel te genieten en een band op te bouwen met deze baby. Want deze baby verdient het ook om te groeien met positieve gevoelens en niet alleen maar met spanning en verdriet. Dat houden we ons voor. Na de eerste echo vond ik dat wel heel moeilijk. Want als ik genoot van het nieuwe leven in mij, betekende dat dan dat ik minder van Megan was gaan houden? Of dat ik niet meer zo verdrietig was om haar gemis? Hajo en ik hebben hier veel over gesproken. Zijn tot de conclusie gekomen dat deze gevoelens naast elkaar mogen lopen. Genieten van het nieuwe leven in mij, betekent niet dat Megan minder aanwezig is. Megan is de baby niet en de baby is Megan niet. Het staat los van elkaar. Er zijn moment waarom op blij ben met de baby en 5 minuten later kan ik me weer verdrietig voelen om Megan. En dat is oke. En zo zullen die momenten nog wel meer komen in de zwangerschap, maar ook na de zwangerschap.

Riley en Marly weten inmiddels ook dat er een baby in mama’s buik zit. Voor Riley in het begin erg verwarrend. Hij bleef maar zeggen dat Megan in mijn buik zat. En dat is natuurlijk niet zo. Dus heb ik gevraagd aan lotgenoten hoe zij hier mee om zijn gegaan. Van 1 van hen kreeg ik de tip om de baby in de buik een eigen identiteit te geven. Besloten hebben we om tijdens de zwangerschap de baby ‘kleine Puk’ te noemen, aangezien we het geslacht nog niet weten.

Sinds we dat aan Riley hebben verteld begrijpt het hij het allemaal beter. Hij ziet nu dat Megan en kleine Puk 2 verschillende baby’s zijn.

Hij is, net als bij Megan, nu al dol op zijn brusje. Mijn buik wordt weer overladen met kusjes en knuffels! Maar hij stelt ook veel vragen. Blijven de oogjes van kleine Puk ook dicht, mama? Kan kleine Puk straks wel huilen? Is kleine Puk straks wel groot genoeg? Dat hopen wel wel, maar ik kan het hem niet beloven.

Hajo is niet van de extra echo’s, maar door corona zijn kinderen nu niet welkom om echo’s bij te wonen. Dus heb ik toch doorgezeurd bij Hajo. Ik wil een keer een pretecho thuis met de kinderen, zodat hij er ook eens bij is. Elke keer wil Riley zo graag mee naar de babydokter.

Dus dat heb ik nu voor elkaar. Een afspraak moeten we nog maken, maar het zal na de 20 weken zijn.